El Betsajdo al Kafarnaum dum malfrua vespero iris
du homoj. Unu el ili estis viro maljuna, sed vigla;
la dua — junulo, eble dekkvinjara. Ili akcelis la paŝojn,
por antaŭ la noktiĝo preteriri la krudajn montdeklivojn
kaj aliri Jordanon, kie inter la kanoj estis kaŝitaj boato,
en kiu plue sur la rivero kaj la lago ili estis veturontaj.
La aero estis vaporplena, saturita per odoro de diversaj floroj, kiuj kvazaŭ per neĝeroj kovris la arbojn. La ĉielo en la okcidento ne mallumiĝis ankoraŭ, nur estis kvazaŭ lazura kurteno, malantaŭ kiu koloriĝis la heleco. Supre tamen aperis profunda bluo kaj tie kaj ie jam brilis la steloj, kies nombro ĉiumomento pligrandiĝadis.
En la aero rondflugis noktobirdoj, per silenta kuro glitante super la kapoj de l’vojaĝantoj.
La densaĵo kreskis antaŭ ili, sed ili jam aŭdis la bruon de ruliĝantaj Jordanakvoj. Ili do troviĝis proksime de la rivero. Ĉirkaŭis ilin ĉiam pli granda mallumo. La steloj sur la ĉielo brilis hele, kvazaŭ aro da oleaj lampetoj, sed inter la arbustoj malmulton povis diveni la okulo. La vojo kurbiĝis maldekstren; ili tamen turnis sin tra la densaĵo rekte al la rivero. Ili iris tra mallarĝa vojeto. La maljuna vojaĝanto iris antaŭe, preparante la trairon por la junulo, kiu videble ne konis la vojon. La rivera murmuro fariĝis pli laŭta. Fine ili atingis la bordon kaj ekvidis la nigrajn akvojn, sur kiuj aperadis rondoj de akvoturnoj kaj ŝaŭmoj. La bruo de l’fluantaj ondoj plenigadis la senhomejon.
La maljuna vojaĝanto lasis la junulon sur la bordo kaj mem iris iom supren kontraŭ la fluo, kie nigris la
