La junulo pripensadis longe kaj diris:
— Diru al mi, kie estas tiu mondo, pri kiu vi parolas?
La maljunulo ektuŝis per la mano antaŭe la bruston kaj diris „tie ĉi“, poste levis la fingron al la ĉielo kaj ekmurmuris „tie“. Poste li eksilentis.
Post momento la junulo interrompis la silenton, parolante:
— Mi tamen amas la mondon, kiun mi vidas!
La maljuna viro kapskuis kaj respondis:
— Tio estas vantaĵo. Amu la ĉielon kaj sopiru al ĝi.
— Mi sopiras, ĉar tiel parolis la instruisto. Sed li ne asertas, ke tiu ĉi mondo estas vantaĵo.
— Li diris: mia regno ne estas de tiu ĉi mondo.
— Vere. Mi forgesis… Sed li tamen venis sur la teron!
— Venis, por varbi por si servistojn al sia regno, kiu estas supre.
— Ĉu ni lin sekvos tien?
— Jes.
— Kaj ni disiĝos de tiu ĉi nia patrujo?
— Ni disiĝos de ĝi.
— Kaj ni ne bedaŭros ĝin?
— Ne bedaŭros.
— Kaj ĉu en tiu ĉiela regno floros tiel la migdalujoj kaj granatarboj?
— Tie floros arboj pli belaj.
— Kaj kiel ili estas nomataj?
— Arboj paradizaj.
— Kian frukton ili havas?
— Tre diversan. Kaj dolĉan kaj acidetan.
— Ĉu kreskas tie la vinbero?
— Kreskas kaj maturiĝas sepfoje dum la jaro.
— Ĉu sur montoj similaj al tiuj ĉi?
