— Sur montoj multe pli belaj.
— Ĉu estas tie lagoj?
— Estas ĉiela maro.
— Ĉu oni povas naĝi sur ĝi?
— Se Sinjoro donos la ordonon.
— Kaj la akvoj ĉu ondegas iafoje?
— Ne, regas sur ili eterne kvieto kaj ne malhelpas al la fiŝistoj laboradi.
— Do ankaŭ tie oni devas labori?
— Ĉie oni devas labori.
— Eĉ en la ĉielo?
— Eĉ en la ĉielo.
— Nur dum sabato estas ripozo?
— Dum sabato kaj dum ĉiuj festoj.
— Sed eble nur la pekuloj laboras, kaj la savitoj ripozas?
— La pekuloj tute ne iras ĉielen, nur en la inferon, kie ili brulas en fajro eterna.
La junulo ekĝemetis, murmuris „vere“ kaj ili naĝis plue en trankvileco kaj silento. Iafoje ekplaŭdis fiŝo kaj la movitaj akvoj ekbrilis en la lunlumo.
Sed la juna penso ne povis longe ripozi kaj post momento ree turnis sin al la grizulo per sekvantaj vortoj:
— Ĉu iufoje permesas Dio rigardi de la ĉielo sur la teron?
— Ne, ne permesas.
— Kial li ne permesas?
— Por ke la savitoj ne ĉagreniĝu.
— Sed kiam mi rigardas per la okuloj tiun ĉi mondon, neniam venas al mi ĉagreno.
— En la ĉielo ĝi venus.
— Kial ĝi tie venus kaj tie ĉi ne?
— Ĉar tie vi havos la tutkomprenon.
— Kio estas tutkompreno?
— Tio signifas, ke vi vidos la tutan vantecon de l’mondo.
