„La Montresoroj“, mi respondis, „estis granda kaj multnombra familio.“ — „Mi forgesis vian blazonon.“
„Grandega homa piedo ora, en kampo lazura; la piedo subpremas serpenton furiozan, kies dentoj estas enfiksitaj en la kalkano.“ — „Kaj la moto?“
„Nemo me impune lacessit.“ (Neniu min senpune incitas.)
„Bone!“ li diris.
La vino briletis en liaj okuloj, kaj la tintiloj tintis. Mia imago varmiĝis pro la medoko. Ni estis pasintaj inter muroj el amasigitaj ostoj, kun bareloj kaj barelegoj intermiksitaj, en la plej internajn lokojn de la katakomboj. Mi denove paŭzis, kaj tiun ĉi fojon prove ekprenis Fortunaton je la brako, super la kubuto.
„La nitro“, mi diris, „vidu kiel ĝi pliiĝas. Ĝi pendas kiel musko de la keloj. Ni staras sub la riverlito. La gutoj da malseko fluetas sur la ostojn. Venu, ni reiru antaŭ ol tromalfruiĝas. Via tuso —“
„Ĝi estas neniaĵo“, li diris, „ni antaŭeniru! Sed unue, alia trinko de la medoko!“
Mi rompis kaj donis al li botelon da De Grave. Li ĝin malplenigis dum unu spiro. Liaj okuloj ekbrilis per sovaĝa lumo. Li ridis, kaj ĵetis supren la botelon per gesto, kiun mi ne komprenis.
Mi lin rigardis mirante. Li ripetis la movon — groteskan movon.
„Vi ne komprenas?“ li diris. — „Mi, ne“, mi respondis.
„Do, vi ne estas el la frataro?“ — „Kiel?“
„Vi ne estas el la framasonoj?“ — „Jes, jes“, mi diris, „jes, jes.“
„Vi? neeble! Framasono?“ — „Framasono“, mi respondis.
