— En Sledlce — mi apenaŭ respondis, per mallautiĝinta voĉo.
— Kaj mi veturos ankaŭ Varsovion— klarigis Lonjo kaj aldonis:
— Eble vi, sinjorido, diros al Zonjo, ke mi estas tie-ĉi...
Kaj ne atendante mian konsenton aŭ malkonsenton, ŝi ekkuris al la laŭbo, ĉiam saltante.
Mi estis kvazaŭ narkotita, mi ne povis kompreni, kiel tiu knabino min traktas.
— Lasu min trankvile, kune kun via amuzo — mi ekpensis vere kolerigite. — Lonjo estas malĝentila, maldelikata — nazmukulino!...
La supraj rimarkoj ne malhelpis al mi tamen, plenumi tuj ŝian ordonon. Mi ekiris hejmen tre rapide, eĉ eble tro rapide, verŝajne pro la interna ekscitiĝo.
Zonjo estis jam prenanta sian ombrelon, por iri en la ĝardenon.
— Nu, — mi diris, jetante mian ĉapon en angulon — mi interkonigis kun Lonjo.
— Do kio?... demandis la fratino scieme.
— Nenio grava!... — respondis mi, ne rigardante en ŝiajn okulojn.
— Ĉu ne vere, kiel ŝi estas bona, kiel bela?...
