ludkarton, — kompreneble, el konata de mi pistolo.
— Ĉu vere? — diris la grafino kun vidigo de ega atentemo; — kaj vi, mia amiko, ĉu vi trafos karton je tridek paŝoj?
— Iam, — respondis la grafo, — ni faros provon. Siatempe mi pafis ne malbone; sed de kvar jaroj mi ne prenis pistolon en la majon.
— Ho, — mi rediris — tiuokaze mi vetas, ke via grafa moŝto ne celtrafos karton eĉ je dudek paŝoj; la pistolo postulas ĉiutagan ekzercadon. Mi tion scias laŭ sperto. En nia regimento mi estis opiniata unu el plej lertaj pafistoj. Foje al mi okazis dum tuta monato ne tuŝi pistolon, la miaj sin trovis en riparado. Kion do vi pensas, via moŝto? La unuan fojon, kiam mi post tio komencis pafi, mi faris kvar sinsekvajn maltrafojn al botelo je dudek paŝoj. Ĉe ni estis kapitano, spritulo kaj amuzulo — li sin trovis apude kaj diris al mi: „certe, fratulo, cia mano ne sin levas kontraŭ botelo”. Ne, via grafa moŝto, oni ne devas malzorgi tiun ĉi ekzercadon, alia oni nepre malkutimiĝas. La plej lerta pafisto, kiun mi renkontis, pafadis ĉiutage, almenaŭ tri fojojn, antaŭ la tagmanĝo. Ĝi estis ĉe li kutima aranĝo, kiel antaŭmanĝa glaseto da brando.
La gegrafoj estis kontentaj, ke mi konversaciiĝis.
Ĉu li bone pafis? — min demandis la grafo.
