La fulm’ blindigis pro la lumo brila
kaj kvazaŭ brulis mia tru’ pupila,
poste mallumo regis absoluta;
forte bolis bruege la mar’ tuta,
kaj mia koro batis maltrankvila.
Subite mi ekvidis ŝipan flankon
antaŭ la ŝip’, kaj estis granda bruo
kaj krako de rompiĝo kaj detruo.
Mi tuj nepre falegis sur la plankon
pro la terura forto de la skuo.
Alia granda ŝip’ estis frapita
de mia ŝipo; ĝia flank’ rompita
la maro ĝin eniris tra la fendo,
kaj al ni kun la vent’ alvenis plendo
krio kaj peto kun dolor’ ĵetita.
Mia ŝip’ ne rompiĝis kaj fiere
kontraŭstaris de l’ mar’ la fortajn batojn:
l’ alia pereadis senespere
tute venkita de la ond’ kolere.
Niaj maristoj ĵetis la boatojn.
Por savi malfeliĉajn pereontojn
mi saltis en boaton ektremante;
kuraĝe la timigajn akvajn montojn
atakis la boat’ ŝanceliĝante,
dum la nubeg’ verŝegis siajn fontojn.
