Ĉi tiu paĝo estis validigita
Iluzi’ haltas, tremas kaj paliĝas;
aperas maljunul’ kun ilo fera…
la Temp’!, kiu armita per falĉilo
antaŭeniras kun mien’ severa.
La maljunujo levas la falĉilon,
brilegas kvazaŭ fulmo l’akra fero
kaj post momentoj l’Iluzi’ trafita
restas sange trempita sur la tero.
Tiam la Hom’, antaŭ la korp’ amita
traborita, palega kaj malvarma,
diras al la terura maljunulo:
“Ŝi sola estis mia revo ĉarma!”
“Mi plu sen Iluzi’ ne volas marŝi;
frapu min, maljunul’; jen mia kapo.”
La Temp’: “Kiam mi volos kaj difinos
ja nepre vin atingos mia frapo.”
FINO
