Mi preskaŭ forgesas pri mia rolo kaj mi komencas
kanti emocie la ukrainan popolkanton:
|
„Homoj nomas min feliĉa! |
Eva estas kortuŝita, ĉar ŝi estas artistino, Hela — kiel ukrainanino, kaj mi — ĉar ambaŭ estas tiel belaj, ke ilia aspekto min ebriigas.
Hela aŭskultas sen ia troigo, sen artefarita raviteco, sed en ŝiaj klaraj okuloj mi vidas, ke la aŭskultado faras al ŝi veran kaj sinceran plezuron.
Kiel granda diferenco estas inter ŝi kaj tiuj ukrainaninoj, kiuj alveturas Varsovion por la karnavalo, kaj dum la kvadrilo turmentas la dancantojn per sia sopiro al Ukraino; kaj laŭvere, kiel diras unu el miaj konatoj: eĉ per ferhokoj neniu el ili estus eltirebla el Varsovio kaj el la karnavalo en sian Ukrainon!
Hela aŭskultas, movas laŭtakte sian belegan kapeton, iufoje ŝi diras al Eva: „tion mi konas“ kaj ŝi kantas kune kun mi, kaj mi vere superas min mem. Mi eligas el mia memoro kaj brusto la tutan provizon da stepa kantmaterialo, komencante de la „hetmanoj, kavaliroj kaj kozakoj“ kaj finante per „falkoj, Sonjoj Manjoj, stepoj, tombaj montetoj“, kaj tiel plu senfine. Mi mem miras, el kie mi ĉion-ĉi prenis.
La tempo pasis kiel sonĝo.
Mi revenis iom laca, sed ravita…
