- Jes, sed la kameno ? TOrteto diris.
- Antaŭ ol postuli la kamenon, respondis Godfredo, almenaŭ atendu ke ni sukcesus akiri fajron !
Tio estis oni ne povas pli logika.
Godfredo iris esplorrigardi la najbarlokoj de la aro da arboj. Kiel dirite, la herbejo etendiĝis ĝis tiu masivego de sekvojoj kiu formis la randon. La malgranda rivereto fluanta tra ĝia verda tapiŝo, gardis meze de tiuj iom argilaj grundoj, iun bonfaran malvarmeton. Arbustoj el diversaj specioj kreskis ĉe ĝiaj randoj, mirtoj, lentiskoj, interalie, multe da mancinelfruktoj kiuj devis certigi la rikolton de sovaĝaj pomoj.
Pli for, daŭrigante, kelkaj aretoj da arboj, kverkoj, fagoj, sikomoroj, celtisoj, disiĝis sur ĉiu tiu vasta herba areo; sed kvankam ili estis, ankaŭ ili, altegaj, oni povus rigardi ilin kiel nurajn arbetojn, apud tiuj ĉi "Mamutaj arboj" kies la leviĝanta suno devis plilongigi la longajn ombrojn ĝis la maro. Tra tiuj herbejoj ankaŭ desegniĝis zigzagaj linioj de arbustoj, de vegetalaj tufoj, de verdiĝantaj arbedoj, kiujn Godfredo antaŭdecidis iri esplorrigardi la morgaŭon.
Se la loko plaĉis al li, ĝi ne ŝajnis malplaĉi al dombestoj. Agutioj, kaprinoj, ŝafoj ekokupis tiun ĉi terenon kiu proponis al ili radikojn por ronĝi aŭ herbon por paŝtiĝi preter ilia satiĝo. Koncerne la kokinoj, ili avide bekis grajnojn aŭ vermojn ĉe la randoj de la rivereto. La besta vivo jam elmontriĝis per iroj-reiroj, kaprioloj, flugadoj, beoj, gruntoj, klukoj, kiuj sendube, neniam aŭdiĝis en tiuj ĉi regionoj.
Poste, Godfredo revenis al sekvojaroj kaj pli atente elekzamenis la arbon en kiu li baldaŭ faros elekton de loĝejo. Ŝajnis al li ke estus, se ne maleble, almenaŭ tre malfacile grimpi ĝis ĝiaj unuaj branĉoj, almenaŭ de ekstere, ĉar tiu trunko prezentis nenian elstaraĵon; sed interne, eble la grimpado estus pli facile, se la arbo kaviĝus ĝis la branĉoforko inter la koro kaj la arboŝelo.
Povis esti utile, en okazo de danĝero, serĉi rifuĝejon en tiun ĉi densan branĉaron kiun subtenis kolosa trunko. Estus afero por ekzameni pli poste.
