estus sentemaj je la ĉarmo de tiu ĉi violonaĵo de kiu la tuta talento de virtuozo ne kompensis la akrecon.
Godfredo iom penis por igi lin rezigni tiun ideon, tiom ridindan kiom ne tre praktikan.
Tiam estis verŝajne la sesa matene. La kulmino de la sekvojoj gajiĝis pro la unuaj radioj de la suno.
Godfredo malfermetis la pordon, li faris iun paŝon eksteren, li observis la grupon de arboj.
Kompleta soleco.
La bestoj estis reirintaj en la herbejon. Ni vidis ilin trankvile paŝtiĝi je kvarono de mejlo. Nenio apud ili signis la plej etan timeton.
Godfredo gestis al TOrteto kuniĝi kun lin. La instruisto, tute mallerta kun sia bataljungaĵo, sekvis lin, ne sen montri kelkan heziton.
Godfredo tiam refermis la pordon, post certigi al si ke ĝi plene konfuziĝis kun la arboŝelo de la sekvojo. Poste, estanta ĵetinta piede de la arbo faskon da vepraĵoj, kiuj estis retenitaj de kelkaj dikaj ŝtonoj, li direktis sin al la rivereto kiun li intencis laŭiri laŭflue de la bordoj, se necese, ĝis ĝia elfluejo.
TOrteto sekvis lin, ne sen antaŭigi ĉiun el siaj paŝoj per malserena rigardo ronde elĵetita ĝis la horizontolimo; sed la timo resti sole faris ke li tute ne lasis sin preterdistanci.
Alvenintaj ĉe la rando de la arbogrupo, Godfredo haltis. Tiam elprenante sian lornon el ĝia ujo, li trarigardis tre atentege la tutan parton de la marbordo kiu disvolviĝis de la promontoro de Flag-Punkto ĝis la nordorienta angulo de la insulo.
Neniu vivanta estulo montriĝis tie; neniu fumo de kampadejo leviĝis en la aero.
La kabopinto estis ankaŭ senhoma, sed sendube ni trovus tie multajn spurojn de freŝe faritaj paŝadoj. Pri la masto, Godfredo ne eraris. Se la stango ankoraŭ stariĝis sur la lasta roko de la kabo, mankis al ĝi sian flagon. Evidente la indiĝenoj, post esti venintaj ĝis tiu loko, ekprenis la ruĝan ŝtofon kiu devis eksciti ilian avidecon. Poste, ili nepre reiris al sia boato ĉe la elfluejo de la rivereto.
