Kaj la onklo Vilhelmo V. Kolderupo, skuante sian dikan kapon, vane volis kaŝi ke li estis tre kortuŝita.
Sed se Godfredo ne sukcesis bremsi bonhumoran rideton aŭdante la klarigojn kiujn donis al li la onklo Vilĉjo, la instruisto TOrteto ne ridis, li ! Li estis tre afliktita de tio kion li ekaŭdis, li ! Esti fariĝinta la objekto de tia mistifiko, li, instruisto de dancado kaj de sinteno ! Tial, antaŭenpaŝante kun multe da digno :
- Sinjoro Vilhelmo Kolderupo, li diris, ne asertos, mi pensas, ke la grandega krokodilo kies mi preskaŭ estis la malfeliĉa viktimo, estis el kartono kaj kun risorto ?
- Krokodilo ? diris la onklo.
- Jes, sinjoro Kolderupo, tiam respondis Karefinotuo, al kiu konvenas redoni sian veran nomon de Jupo Braso, jes, vera krokodilo kiu ĵetis sin al sinjoro TOrteto, kaj tamen mi tute ne kunportis tion en mia kolekto.
Godfredo tiam rakontas tion kio okazis ekde kelka tempo, la subita apero de la sovaĝbestoj grandnombre, realaj leonoj, veraj tigroj, veraj panteroj, poste la invado de veraj serpentoj el kiuj, dum kvar monatoj, ni ne ekvidis unu solan ekzempleron sur la insulo !
Vilhelmo V. Kolderupo, siavice konfuzita, nenion komprenis pri ĉio. La insulo Spencero - tio sciiĝis delonge - estis frekventata de neniu sovaĝbesto, kaj ne devis enhavi ununuran malutilan beston, laŭ la formulado mem de la vendoakto.
Li ne pli komprenis tion kion Godfredo rakontis al li pri ĉiuj provadoj kiujn li faris okaze de fumo kiu plurfoje montriĝis ĉe diversaj partoj de la insulo. Tial li montris sin tre malkvieta rilate al la informoj kiuj donis al li por pensi ke ĉio ne okazis laŭ siaj instrukcioj, laŭ la programo kiun nur li rajtis fari.
Koncerne TOrteto, li ne estis homo al kiu oni povus fabeli. Krom li, li nenion volis akcepti, nek pri la falsa ŝiprompiĝo, nek pri la falsaj sovaĝuloj, nek pri la falsaj bestoj, kaj ĉefe, li ne volis rezigni pri la gloron kiun li akiris, pafmortigante per sia unua fusilpafo, la estro de iu polinezia tribo - unu el la servistoj de la hotelo Kolderupo kiu, cetere, fartis tiel bone kiel li !
Ĉio estis dirita, ĉio estis klarigita, krom la grava demando pri la vera sovaĝbestoj kaj la nekonata fumo. Tio eĉ preskaŭ igis la onklon Vilĉjon tre reveman.
