La vojaĝo estis komencinta. Tio ne estis malfacila, ni volonte konsentos.
Tiel kiel ofte ripetis la instruisto TOrteto, kun nekontestebla logiko : "Iu vojaĝo ĉiam komenciĝas ! Sed kien kaj kiel ĝi finiĝas, estas tio kiu gravas !" La kajuto okupita de Godfredo malfermiĝis, funde de la pobferdeko de la Revo, sur la oficirejo de malantaŭo, kiu utilis kiel manĝoĉambron. Nia juna vojaĝanto estis loĝigita tie tiel komforte kiel eble. Li dediĉis al foto de Fina la plej bonan lokon sur la plej lumigita el la paneloj de sia ĉambro. Spaco por dormi, lavotablo por sia sinlavado, kelkaj ŝrankoj por siaj vestoj kaj sia tukaro, tablo por labori, brakseĝo por sidiĝi, kion plie necesis al tiu dudekdujara pasaĝero ? Kun ĉi tiuj kondiĉoj, li estus dudekdufoje ĉirkaŭvojaĝinta la mondon ! Ĉu li ne estis en la aĝo de tiu praktika filozofio kiun la bonfarto kaj bona humoro konsistigas ? Ha ! Gejunuloj vojaĝu se vi kapablas, kaj eĉ se vi ne kapablas tion… vojaĝu !
TOrteto, li, ne plu estis bonhumora. Lia kajuto, apud la kajuto de lia lernanto, ŝajnis al li tre mallarĝa kaj lia dormloko tre malmola, la ses kvadrataj jardoj kiun ĝi okupis, unuatempe tre nesufiĉa por ke li povus trejni siajn batsaltojn kaj siajn paŝojn de bureo. Ĉu do la vojaĝanto en li ne inkludus la instruiston de dancado kaj de sinteno ? Ne ! Estis denaske, kaj kiam TOrteto alvenos je la tempo enlitiĝi por la lasta dormo, siaj piedoj troviĝos ankoraŭ metitaj en horizontala linio, la kalkanoj unu kontraŭ la alia ĉe la unua pozicio.
La manĝoj devis esti komune prenitaj, kaj estis tio kio estis farita - Godfredo
