neniam vidis ridi ĉinan aktoron, kaj li eĉ konfesas esti ne povanta distingi ĉu unu el tiuj teatraĵoj, kiun li spektis, estis tragedio aŭ simpla farso.
Resume, Seng-Vu estis komikisto. La sezono finita, riĉa de sukceso, eble pli ol de sonantaj moneroj, li volis reiri al sia lando alie ol en kadavra stato [La kutimo de la ĉinoj estas fari sin entombigi en ilia lando, kaj ekzistas ŝipoj kiuj estas nur atribuitaj al tiu trafiko de kadavroj]. Pro tio, li tuthazarde enŝoviĝis ŝtelume en la holdon de la Revo.
Provizita per proviantoj, ĉu li do esperis fari inkognite tiun ĉi ŝipiradon de kelkaj semajnoj; poste surteriĝi ĉe iun punkton de la ĉina marbordo, kiel li enŝipiĝis sen esti vidita ? Estas eble, finfine. Enkalkulinte ĉion, la kazo certe ne estis nepardonebla ago.
Tial Godfredo pravis interagi favore al la entrudulo, kaj la kapitano Turkoto kiu sin montris pli malafabla ol li estis, tute senpene rezignis forĵeti Seng-Vuon elŝipe, barakti en la akvoj de Pacifiko.
Seng-Vu do ne reiris al sia kaŝejo funde de la ŝipo, sed li ne devis esti tre ĝenanta surŝipe. Flegma, metodema, malmute komunikema, li zorge evitis la matrosojn kiuj ĉiam havis kelkan batpuŝon por lia dispono; li nutris sin per sia provianta rezervo. Entute, li estis sufiĉe malgrasa por ke sia pezo, aldonita kiel superfluaĵo, ne senteble kreskigis la veturkostojn de la Revo. Se Seng-Vu pasis senpage, certe lia irado ne kostus unu cendon al kaso de Vilhelmo V. Kolderupo.
Lia ĉeesto surŝipe tamen okazigis de la flanko de la kapitano Turkoto, rimarkon kiun lia adjunkto sendube estis sola por kompreni la apartan sencon :
- Li certe malhelpos nin, tiu damnita ĉino, kiam necesos !… Finfine, des pli malbone por li !
- Kial li fraŭde enŝipiĝis sur la Revo ! respondis la vickapitano.
- Ĉefe por iri al Ŝanhajo ! rebatis la kapitano Turkoto. Diablen Johanoj kaj Johanidoj !
