Robinsonoj ! Ili ! Robinsono ! Li ! Posteuloj de tiu Selkirk kiu vivis dum multaj jaroj en la insulo Johano-Fernandezo ! Imitantoj de tiuj imagaj herooj de Danielo Defoe kaj Wyss kies aventurojn ili tiom ofte legis ! Forlasitaj, foraj de siaj parencoj, de siaj amikoj, apartigitaj de siaj similuloj per miloj da mejloj, kondamnitaj defendi sian vivon eble kontraŭ sovaĝbestoj, eble kontraŭ sovaĝuloj kiuj povis alteriĝi sur ĉi tiun terenon, mizeruloj sen rimedoj, suferantaj pro malsato, suferantaj pro soifo, sen armiloj, sen iloj, preskaŭ sen vestoj, forlasitaj al si mem !
Ne ! Estis neeble !
- Ne diru al mi tiojn, Godfredo, ekkriis TOrteto. Ne !, Ne faru tiujn ŝercojn ! La nura supozo sufiĉus por mortigi min ! Vi volis ridi, ĉu ne ?
- Jes, mia brava Torteto, respondis Godfredo, trankviliĝu; sed unue, ni ekpensu pri la plej urĝa !
Fakte, necesis trovi kavernon, groton, ajnan truon, por tranokti; poste, ni strebos kolekti tion kion ni povos trovi da manĝeblaj konkuloj, por iel trankviligi la postulojn de la stomako.
Godfredo kaj TOrteto do komencis remalsupreniri la deklivon de la dunoj, por direkti sin al la ŝero. Godfredo montris sin tre fervora en siaj serĉadoj; TOrteto tre stupora en siaj turmentiĝoj de ŝiprompulo. La unua rigardis antaŭen, malantaŭen, ĉien; la dua eĉ ne kapablis vidi je dek paŝoj.
Jen tio kion demandis Godfredo al si : "Se ne estas loĝantoj sur tiu ĉi grundo, ĉu almenaŭ ĉi tie troviĝas bestoj ?"
Li volis tiele diri dombestojn, tio estas la haraj kaj birdaj ĉasaĵoj, ne pri tiuj sovaĝbestoj kiuj abundas en la regionoj de la tropikzono kaj kiujn li tute ne bezoni.
Estus tio kion postaj esploroj sole ebligus al li konstati.
Ĉiaokaze, kelkaj bandoj da birdoj tiam vivigis la marbordon, botaŭrojn, berniklojn, numeniojn, marĉanasojn, kiuj flugetis, pepis, plenigis la aeron per sia flugo kaj siaj kriadoj - sendube iu maniero protesti kontraŭ la invado de tiu ĉi kampo.
