ĉielo li improvizis, kiel dum la tuta sia vivo li neniam
estis verkinta.
Dum granda parto de l’nokto ili aŭskultis lin.
Tiuj ĉi kantoj estis liaj lastaj pensoj.
Nokte febro ekkaptis Beethoven kaj malgraŭ
ĉiuj penoj de la kuracisto, venigita de Vieno, li mortis
post du tagoj.
Ni ne parolu pri la feliĉo, kiun ni deziras, ni
ne parolu pri ĝi...
La feliĉo estas kiel malgranda birdeto... oni
povas facile ĝin fortimigi.
Ni atendu trankvile, ni ne parolu pri ĝi, ni eĉ
ne pensu... en trankvileco de l‘koro, en profundo de
1‘koro ni deziru ĝin, kaŝante antaŭ la propra penso
ĉi tiun deziron.
Ĉar la feliĉo estas kiel lumo en nuboj: ĝi aperas
por momento, eklumetas, sed tiel facile denove
malaperas.
Ni ne alvoku la feliĉon, ni ne celu al ĝi kaj
ni ne batulu pro ĝi; kiel infanoj, kiuj en Kristnaska
festo sonĝas, ke Kristo venos al ili kun donacoj kaj
ili atendas Lin timemaj, silentaj kaj malpaciencaj en
sia timo, ni atendu...
Se ĝi devas veni, ĝi venos... ni ne iru al ĝi.
La feliĉo estas, kiel suno, pri kiu revas la floroj, florantaj nur unu tagon... ili ne povas iri al ĝi,
ili atendas.
Se venos malhela tago, se nuboj kovros la ĉielon,
ili atendas vane.
