Ili velkos kaj ne ekvidos la sunon. Vespere, en
la horo de l‘morto ili diros: jen ni vane malfermis
al ĝi niajn kalikojn... ĝi ne venis...
Ni atendu trankvile Ia feliĉon... ĝi estas por la
koroj tio sama, kiel la suno por la floroj, kiuj nur
unu tagon floras... se ĝi devas veni, ĝi venos.
Ni ne parolu pri la feliĉo, kiun ni deziras, ne
ni ne parolu pri ĝi... ĝi estas timema, kiel birdo.
Ludoviko Lazaro Zamenhof naskigis en la pola
urbo Bialystok la 15-an de decembro 1859. Li estis
la unua filo de gimnazia instruisto. Jam en sia junaĝo
li multe suferis pro la malpaco inter diversnaciaj
homoj, ĉar en lia urbo oni parolis kvar lingvojn rusan, polan, germanan kaj judan; kaj li observis, ke
la kaŭzo de malkompreno, malestimo kaj malamo
estis plej ofte la diverseco de la lingvoj. Tial Zamenhof
jam en siaj infanaj jaroj decidis iam liberigi
la homojn el tiu ĉi mizero kaj plifeliĉigi ilin, kreante
lingvon, kiu povus esti neŭtrala esprimilo por
ĉiuj. Jam dum siaj gimnaziaj studoj li komencis ellabori tian lingvon, kaj en 1878 li festis kun kelkaj
el siaj kunstudantoj la naskigtagon de la „Lingve
universala”, kiu jam iom similis al la nuna Mondlingvo.
Dum kelkaj jaroj li ne povis labori pri sia eltrovaĵo,
ĉar la medicina studado postulis ĉiujn fortojn
kaj atenton. Sed ankaŭ en tiu ĉi tempo li iam
kaj iam tradukis tekston en sian lingvon; kaj rimar-
