Paĝo:Virgilio - Eneido, 1906, Vallienne.pdf/186

ree trakuras, kaj li malantaŭe lasitajn postsignojn
zorge demandas, vagante tra densaj arbejoj silentaj.
Bruon li aŭdas, ĉevalojn, rajdantojn lin persekutantajn.
395Tiam, apenaŭ kriadoj atingis orelojn, subite
Eurialon li vidas. Nescio de lokoj kaj nokto
trompis junulon. Lin kaptis kaj premas, tra granda tumulto,
aro kolera, dum vane multegon li penas batali.
Kion li faros? Per kiu atako, per kiuj armiloj,
400savi li povos amikon? Ĉu li sin ĵetegos en mezon
de malamikoj, kaj petos mortigon de vundo honora?
Brakon rapide li streĉas al kapo kaj lancon balancas:
sed ekvidinte vizaĝon de Luno, ŝin tiel li preĝas:
«Estu favora, diino, kaj mian helpadu laboron,
405gloro de astroj, vi kiu Latonajn prizorgas arbarojn.
Iam se patro Hirtako sur viajn altarojn, por Niso,
donojn oferis; se mi plinombrigis per miaj ĉasaĵoj
ilin, najlinte donacojn sur pordojn, sur sanktan arkaĵon,
tiun korpuson forpelu, kaj sagojn direktu tra ventoj».
410Tiel dirinte, kaj ĉiujn streĉinte muskolojn, li feron
ĵetas: la sago fluganta trairas tra ombro de nokto,
dorson kontraŭe renkontas Sulmonan kaj tie rompiĝas;
pecoj de ligno penetras en bruston kaj koron traboras.
Tere ĉi tiu ruliĝas malvarma, vomante el brusto
415varman fluaĵon, dum flankojn skuadas senĉesaj singultoj.
Ĉien rigardas Rutuloj. Ĝojega pri tiu sukceso,
apud orelo li sagon alian balancas rapide:
dum malamikoj klopodas, tra ambaŭ tempioj de Tago
sago penetras siblante kaj haltas en mezo de cerbo.
420Serĉas kolere Volscenso de kie elvenas fersagoj,
ĉar li ne scias sur kiun li devos faligi kulpigon:
«Nu! vi min pagos per sango verŝita mortigon de tiuj
ambaŭ armitoj, li diris!». Samtempe, per glavo seninga,
li tuj aliras al Eurialo. Sed terurigita
425Niso ekkrias freneze, sin kaŝi en ombro pli longe
ne plu volante, ne tian povante suferi doloron:
«Mi! mi! jen kiu ĝin faris! Kaj kontraŭ mi feron direktu.
Mi kulpigota nur estas, Rutuloj: neniam kuraĝis
tiu, nek povis; ĉielon kaj astrojn mi nun atestigas: