Paĝo:Virgilio - Eneido, 1906, Vallienne.pdf/215

665Turnon forportas elfluo en mezon de ondoj muĝantaj.
Tion li kio okazis nescias kaj savon malŝatas.
Tiam li manojn prezentas al astroj kaj diras preĝante:
«Ĉiopotenca ho Patro, ĉu vi opiniis ke grandan
punon mi juste meritis, por tiel min grave malŝati?
670Kien mi iras? De kie mi venas? Nun kiel forkuri?
Kiel reveni, kaj ree Laŭrentan revidi tendaron?
Kion ekdiros viraro, armilojn kaj min mem sekvinte,
kiun ve! persekutitan de morto kruela mi lasis?
Ilin mi nun forkurantajn ekvidas; nun mi de mortantoj
675aŭdas ĝemadojn. Ja, kion mi faros? Ĉu tero sub paŝoj
ne malfermiĝos? Prefere, ho Ventoj, pri Turno kompatu,
mi vin fundkore petegas; sur rifojn, sur akrajn ŝtonegojn,
ŝipon forportu, ĝin poste sur Sirtojn disrompu mortigajn,
kien min trafos nek miaj Rutuloj, nek famo hontinda!».
680Tiel li diras, dum li ŝanceliĝas ĉi tien kaj tien:
ĉar ĉu, pro honto, li koron freneze per glavo traboros?
Mezen de ripoj, ĉu feron kruelan li puŝos en bruston?
Funden de ondoj ĉu li sin ekĵetos, kaj bordon kurbetan
celos naĝante, por ree Trojanajn batali armilojn?
685Ambaŭ rimedon trifoje li provas, trifoje Junono,
lin haltigante, kompate koleron eligas el koro.
Tiam li trafas maralton, helpite de fluo favora,
kaj al ĉefurbo antikva aliras de Daŭno la patro.
Sed, laŭ Jupitra ordono, ardanta Mezenco eniras
690en bataladon, kaj baldaŭ venkantajn atakas Trojanojn.
Bandoj Tirenaj alkuras, kaj ĉiuj, ĉi tiun nur viron
persekutante, lin premas per sagoj kaj forta malamo,
kiel ŝtonego antaŭeniranta en vastan ondaron,
kaj minacita de ventoj koleraj, de maraj frapegoj,
695kiu ĉielon kaj maron insultas, senmove staranta,
tiel Mezenco. Li Dolikaonan naskiton kuŝigas
teren, kaj Palmon, dum li ekforkuris, kaj poste Latagon.
frunton de kontraŭstaranta Latago li frapas per ŝtono,
peza pecego de monto: de Palmo la malkuraĝulo
700dekstran li tranĉas genuon, kaj donas al Laŭzo armilon,
kiel kovrilon por ŝultroj, kaj kreston brilantan por kapo.
Kaj li mortigas Evason Frigujan, Mimason, kunulon