Paĝo:Virgilio - Eneido, 1906, Vallienne.pdf/225

Certe dankemaj ni tion reportos al urbo patruja,
kaj vin al reĝo ni ligos per ĵuro, se tion Fataloj
volas permesi: kaj ligojn aliajn, nu! Turno ekpetu.
130Plie ni estos feliĉaj pro faro de Trojaj novmuroj;
kaj ni sur ŝultroj alportos ŝtonaron por ilin konstrui».
Tiel li diris; kaj ĉiuj kunuloj murmuris aprobe,
dum por dekduo da tagoj li tuj interpacon konkludas.
Tiam, amike miksitaj kun Trojoj, Latinoj tra densaj
135vagas arbaroj. Sub frapoj hakilaj ekĝemas frakseno;
pinoj, tuŝantaj de pinto ĉielon, bruege falegas;
kverkojn senĉese disrompas ferkojnoj, kaj cedron odoran;
kaj veturiloj ĝemadas sub pezo de ulmoj ŝarĝantaj.
Sed jam la Famo fluganta, malĝoja kurjero de larmoj,
140kiu hieraŭ pri venko Latina aplaŭdis Palason,
Murojn kaj domojn de reĝo Evandro je plendoj pleniĝas.
Pordojn rapide aliras Arkidoj: laŭ modo antikva,
ili flamingojn kunportas funebrajn; sur vojo, lumantaj
marŝas longvicoj; kai tre malproksime heliĝas kamparo.
145Baldaŭ anaro Friguja, kontraŭe iranta, renkontas
anojn plorantajn: kaj, kiam patrinoj ekvidas ke aro
pordojn transiris, tuj ili je krioj plenigas urbeton.
Povas samtempe neniu potenco haltigi Evandron:
mezen de vicoj li iras, portilon haltigas, Palason
150kisas freneze, sur lin sin ĵetinte kun larmoj kaj ĝemoj.
Fine doloro malfermas sed pene vojiron al voĉo:
«Tiajn promesojn, Palaso, ĉu iam al patro vi donis?
Kial vi pli singardeme ne Marson kruelan batalis?
Forte instigas, mi tion tro konas, deziro al gloro
155viron kuraĝan; kaj koron flamigas unua batalo.
Provo plorinda por juna heroo! Malmola lernado
de tro proksima milito! Ve! miajn dezirojn kaj pregojn
dioj ne aŭdis! Kaj al vi, plej kara edzino, feliĉe
morto evitis kruelajn suferojn de tia doloro.
160Mi preteriris limtempon de vivo, por ke min Fataloj
filon postvivi devigu. Se Trojajn mi sekvus armilojn,
min mem Rutuloj mortigus, kaj mian tiregus animon;
kaj nun min tiu tombfesto, sed ne vin, Palaso, koncernus.
Tamen mi ne vin kulpigas, Trojanoj, nek ĵuron, nek manojn