Paĝo:Virgilio - Eneido, 1906, Vallienne.pdf/228

Tre akurate, do kiam silento haltigis langmovojn,
tiel, por reĝan ordonon obei, parolas Venulo:
«Ni Diomedan tendaron kaj urbon Argujan, urbanoj,
vidis: post longa vojaĝo kaj venko de multaj malhelpoj,
245manojn ni premis de tiu ĉi kiu faligis Trojurbon.
Li Arĝiripan novurbon, je Homo de gento patruja,
fondis venkinte, en kampoj Japigaj, ĉe monto Gargana,
kiam al ni enigitaj li laŭtan permesis parolon,
donojn doninte, ni nomon konigas patrujan, kaj diras
250kial ni faras militon, kaj kial ni Arpon aliris.
Nin aŭskultinte, li al ni respondas per buŝo afabla:
“Ho tro feliĉaj nacioj, sur kiuj potencis Saturno,
gentoj Aŭzonaj, vin kia Fatalo, malkvietiginte
vian ripozon, instigas hazardan ekprovi militon?
255Ĉiuj ni, kiuj per fero IIian detruis potencon
- mi ne parolas pri viroj falintaj ĉe Trojaj remparoj,
entombigitaj sub ondoj Simoaj - ni krimojn elpagis
per neaŭditaj punegoj, konitaj de mondo cetera.
Ve! nin kompatus Priamo mem! Estas Minerva ventego
260tiel terura, Kafaro venĝanta kaj rifoj Eŭbeaj.
Estas, post tiu milito, puŝitaj al bordoj diversaj,
ĉu Menelao Atrido, ĝis altaj kolonoj Proteaj,
ĉu insidisto Uliso, ĝis Etnaj kavernoj Ciklopaj.
Ĉu mi parolos pri Neoptolemo, pri Idomeneo,
265regnon lasinta, pri Lokroj loĝantaj sur bordo Libuja?
Reĝo Mikena, potenca ĉefanto de reĝoj Argujaj,
mortis sur sojlo palaca, sub frapoj de krima edzino:
tiel venkinton de granda Azio mortigis adulto.
Al mi ĉu dioj permesis revidon de kampoj patrujaj,
270de Kalidono karega kaj de amegita edzino?
Min persekutas ankoraŭ mirakloj terure minacaj.
Miaj kunuloj perditaj tra ventoj eteraj forflugis:
ili, similaj al birdoj, vagadas - ve! kia punego!
Ĉirkaŭ rivero, kaj rifojn plenigas je voĉoj larmhavaj.
275Tiujn fariĝojn mi devis ektimi, de tiu ĉi tago,
kiam malsaĝe, en korpon diinan puŝinte ferglavon,
manon Venusan mi malrespektegis per vundo malpia.
Ne min instigu, mi petas, al provo de tiaj militoj.