Paĝo:Virgilio - Eneido, 1906, Vallienne.pdf/236

545kaj de arbaroj rifuĝon: de ĉie danĝeraj sagegoj
pluvis, kaj Volskoj per glavo mortiga lin kaj ŝin minacis.
Sed Amazeno forkuron haltigas; ĉar inter plenbordoj
fluis ŝaŭmanta rivero; ĝin pluvo senĉesa el nuboj
tute plenigis. Lin, pretan por naĝo, haltigas amego
550al infanino: li timas pro ŝarĝo karega. Mil pensoj
lian ŝancelas animon: subite li tion decidas.
Forta armito, li portis okaze en mano sagegon
pezan kaj lignotuberan, el kverko fajrmalmoligita.
Li naskitinon envolvas en ŝelon de korko sovaĝa,
555kaj ŝin tre lerte alligas en mezo de granda sagego:
ĝin balancinte per forta movado de brako, li preĝas:
«Sankta filino Latona, diino de densaj arbaroj,
infanineton mi al vi dediĉas: ĉar, sagon tenante,
ŝi malamikon tra ventoj preĝante forkuras. Akceptu,
560mi vin petegas, diino, knabinon aere senditan».
Tiel li diris; kaj, brakon levinte, li sagon ĵetegas
forte; aero sonoras: kaj fluon de ondoj rapidaj
la malfeliĉa Kamilo transiras kun sago bruanta.
Poste Metabo, proksime premita de forta korpuso,
565ŝin en riveron ekĵetas, kaj fine el tero herbhava
tiras sagegon kaj virgan infanon, Trivian proprecon.
Ia tegmento kaj ia remparo de urbo neniam
viron akceptis, tro kore sovaĝan por peti gastamon.
Kiel paŝtistoj li vivis sur supro de montoj dezertaj.
570Tie filinon, tra densaj arbetoj kaj bestaj nestegoj,
zorge li nutris, per lakto sovaĝa de ino ĉevala,
mamojn premante sur lipojn moletajn de l’ infanineto.
Poste, tuj kiam postsignon de paŝoj unuaj knabino
markis sur teron, tuj manon li armis per akra sageto,
575kaj alpendigis pafarkon kaj sagojn al ŝultroj malfortaj,
dum ŝi, anstataŭ hararaj juveloj kaj roboj trenantaj,
felon de tigro vestadis, el verto sur dorso pendantan.
Tiam per mano maldika ŝi sagojn ekĵetis malpezajn;
de ŝtonĵetilo ŝi ĉirkaŭ tempioj turnigis rimenojn;
580kaj ŝi mortigis ĉu gruon Strimonan, ĉu cignon blanketan.
Multaj patrinoj, en urboj Etruskaj, ŝin, kiel edzinon,
petis por filoj: sed ŝi, dediĉita al sola Diano,