Paĝo:Virgilio - Eneido, 1906, Vallienne.pdf/242

li el pafarko Licuja Goritnajn ĵetadis sagetojn.
Ora sagujo sonadis sur ŝultroj; kaj kasko orata
775kapon divenan survestis; hoketo el oro alligis
faldojn bruete movantajn de lina kitelo brunruĝa.
Estis kudrile broditaj mantelo kaj fremdaj gamaŝoj.
Sed virgulino, volante ĉu pie pendigi en templon
Trojajn armilojn, ĉu sin mem ornami en ĉasoj, per oro
780tiel kaptita, en tuta batalo nur sekvis Kloreon,
blinde; kaj tro nesingarde ŝi kuris tra batalantaroj,
belan akiron je amo virina nur persekutante.
Kiam alvenis momento favora, Arunso kaŝita
sagon ekprenas; kaj al Superuloj li tiel parolas:
785«Dio plej granda, gardanto de sankta Sorakto, Apolo,
kiun unue ni preĝas, por kiu amasoj da pinoj
vastajn nutradas ŝtiparojn, por kiu sur fajrajn karberojn,
plenaj je sankta fervoro, ni marŝas per nudaj piedoj,
Patro, permesu ke honton Trojanan mi povu forigi,
790ĉiopotenca. Neniun trofeon, neniun akiron,
de virgulino venkita mi petas; aliaj agadoj
igos min fama: dum tiu ĉi pesto, mortige vundita,
falos, mi urbon patrujan volonte senglore reiros».
Febo lin aŭdis, kaj parton de lia deziro akceptis:
795parto alia samtempe forflugis en vastan aeron.
Dio permesis ke morto subita faligu Kamilo ;
sed li ne volis ke murojn de alta patrujo revidu
viro preĝanta: do peto perdiĝis en Noton kaj venton.
Kiam do sago ĵetita per mano bruegis tra blovoj,
800ĉiuj animoj kortuŝe atendis: kaj turnis rigardojn
Volskoj al juna reĝino. Ŝi aŭdas aeran bruadon,
vidas sagegon venantan tra vento etera, nur kiam
haltis ĵetito sub mamo sen vesto, kaj en ĝin penetris,
sangon virginan sorbante profunde per longa trinkado.
805Tuj kunulinoj alkuras; kaj ili falantan reĝinon
zorge subtenas. Pli terurigita ol ĉiuj, Arunso
tuje forkuras, timanta samtempe kaj ĝoja: al lanco
li ne plu fidas; kaj de virgulino li timas sagegon.
Kiel do, antaŭ ol sagoj venĝontaj ĝin persekutados,
810lupo mem, kiu mortigis paŝtiston aŭ belan bovviron,