Paĝo:Virgilio - Eneido, 1906, Vallienne.pdf/30

Dum sendifekte li regis, kaj, reĝaj en konsilantaroj
ĉefis, mi iom da nomo kaj ankaŭ da glora potenco
90ĝuis. Sed kiam ĵaluza perfido Ulissa devigis
- tio tre estas konata - lin bordojn forlasi superajn,
vivon malĝojan mallume mi trenis en larmoj senfruktaj,
kaj de senkulpa amiko fundkore mi sorton indignis.
Mi ne silentis, malsaĝa! Se ia okazo ebligus;
95Argon patrujan se eble mi iam venkinta revenus,
ĵure mi venĝos lin. Diroj teruran eknaskis malamon;
kaŭzon unuan de miaj doloroj! Ĉar poste Ulisso
ĉiam per novaj kulpigoj timigis min, ĉiam disverŝis
en militaron parolojn dusencajn, serĉante armilojn
100kontraŭ mi: fine li haltis nur kiam Kalĥasa kunhelpo...
...Sed al vi tiujn malĝojojn nun kial mi vane rediras?
Kial atendi? Se ĉiujn vi ŝatas egale aĥajojin,
tion aŭskulti sufiĉas: rapide punegojn ordonu;
ilin deziras Itaka kaj multe vin dankos Atridoj».
105Tiam ni brulas la kaŭzon esplori kaj scii verecon,
ĉar ni insidojn kaj krimojn neniel suspektas Pelasgajn.
Sed li daŭrigas tremante, kaj buŝo trompanta parolas:
«Ofte Danaoj, Trojurbon lasante, forkuron deziris
sian prepari, kaj longan, teditaj, forlasi militon.
110Kial ne tio fariĝis! Sed vintro maldolĉa tre ofte
maron renversis, tre ofte Aŭstero timigis irontojn.
Kiam precipe ĉevalo, farita per traboj lignaĵaj,
staris ĉi tie, en tuta ĉielo resonis nubegoj.
Por orakolon de Febo demandi, tuj ni Eŭripilon
115 sendas tremantaj; kaj li realportas malĝojan respondon:
«Ventojn se vi kvietigis per sango de virga knabino,
kiam, Danaoj, unue vi venis al bordoj Iliaj,
sango ankoraŭ redonos revenon; Arganon oferu
vivan». Tuj kiam parolo amasajn atingis orelojn,
120 tremis animoj, glacia teruro profunden trakuris
ostojn: ĉar kiun al morto kondamnis Apolo fatala?
Tiam Itaka Kalĥason divenan, kun granda kriado,
inter anaron kondukas kaj petas lin diri voladojn
Diajn: kaj estis multegaj kruele jam antaŭdirantaj ,
125krimon de artifikulo, estontan ĝin mute vidantaj.