Paĝo:Virgilio - Eneido, 1906, Vallienne.pdf/36

supren alkuri, jen estas deziro; kolero terura
forte min kaptas, kaj glore mi volas armita perei.
Tiam aperas ja Panto, el sagoj savita Aĥajaj,
Panto Otrido, ĉefpastro de Febo kaj supra preĝejo;
320sanktajn objektojn, kaj diojn venkitajn, kaj nepon malgrandan,
mane li portas; al sojlo kondukas lin kuro freneza,
«Kie batalo plej forta? Kaj ĉu ni altaĵon okupas?».
Tion apenaŭ mi diris, kaj Panto respondas ĝemante:
«Venis la lasta momento kaj tago la neevitebla
325de Dardanujo! Trojanoj ni estis, kaj estis Ilio,
kaj kun ĝi granda Trojana glorego! Jupitro kruela
ĉion transportis sur Argon. En urbo flamanta Danaoj
regas. En mezo de muroj staranta, ĉevalo minaca
vomas armitojn. Venkanta Sinono, bruladon iganta,
330ĉiujn insultas. Nun, ĉe malfermitaj duoble pordegoj,
unuj staradas,}}ne malpli multnombraj ol kiam el granda
ili elvenis Mikeno; aliaj per sagoj mallarĝajn
stratojn sieĝas kontraŭe: leviĝas brilantaj kaj nudaj
glavoj, mortigon donontaj. Apenaŭ pordegaj gardantoj
335provas unuan militon, kaj blinde en ombro batalas».
Tiu Otrida parolo kaj dia volado min puŝas,
tra batalantoj kaj flamoj, ĝis kie min vokas Erino
la mortiganta, tumulto, kaj krioj ĉielen flugantaj.
Kiel kunuloj, alvenas Ripeo, Epito armita
340grande, pro luno vidataj; Hipano kaj Dimo al flanko
nia alkuras, kaj tiu junulo kuraĝa, Korebo,
filo de Migdo. En tagoj pasintaj, li venis Trojurbon
ofte, fundkore per amo freneza Kasandron amanta,
kaj al Priamo kaj Trojo kunhelpon bofile oferis.
345Malfeliĉulo! Ĉar li fianĉinon ne volis aŭskulti
antaŭdirantan.
Ilin tuj kiam mi vidis ĉirkaŭe, batale flamantajn,
tiujn mi vortojn parolis: «Junuloj, vanege kuraĝaj
koroj, se ĉefon treege sentiman vi sekvi deziras,
350kien fatala nunaĵo nin puŝas vi vidas kruele.
Ĉiuj foriris, altarojn kaj sanktajn lasinte preĝejojn,
tiuj diaĵoj, de nia patrujo gardantoj; brulantan
urbon vi helpas; ni mortu, nin ĵetu en mezon batalan.