Paĝo:Virgilio - Eneido, 1906, Vallienne.pdf/37

Sola savado nun estas, neniun esperi savadon!».
355Tiam kolero junulajn ekkaptas animojn. Je raba
lupo ni estas similaj, vaganta en nigra mallumo,
kiam malsato kruela ĝin pelis el kavo, dum idoj,
seka kun gorĝo, atendas: ni, tra malamikoj, tra sagoj,
kuras sendube al morto, kaj mezon de urbo ni trafas.
360Sia per densa ombraro envolvas nin nokto nigreta.
Kiu parolo de tiu ĉi nokto mortigajn malvenkojn
povus rakonti, penante per larmoj traduki laborojn.
Urbo antikva pereas, dum jaroj reginta multegaj;
korpoj sennombraj ĉi tien kaj tien kuŝiĝas malvivaj,
365stratojn kaj domojn kaj diajn preĝejojn jam obstrukcigante.
Solaj ne estas Trojanoj por sangon liveri verŝitan;
ĉar kelkafoje en korojn venkitajn kuraĝo revenas,
tiam Danaoj pereas, venkantaj. Nun ĉie funebraj
ĝemoj, kaj ĉie teruro, kaj ĉie buĉada vidaĵo.
370Grandan korpuson Danaan ĉefante, unua Androgo
al ni prezentas sin; kaj, nesciante pensante ke estas
ni kunidaro, aliras nin, tiuj per vortoj amikaj:
«Viroj, rapidu! Ĉar kia detenas vin mallaboremo?
Rabas aliaj kaj ankaŭ flamantan detruas Pergamon:
375kaj nur vi senenergiaj eliras el altaj velŝipoj».
Tiel li diris; subite, - ĉar nia respondo neniel
estis fidinda, - li inter fremduloj sin sentis falintan.
Li malantaŭen piedon kun voĉo timanta eligis
kiam sur kruta vojeto, premegis pasanto serpenton
380tere kuŝantan, subite tremanta li beston forkuras,
dum ĝi kolere leviĝas, kaj kolon ŝveligas lazuran:
tiel, nin ĉiujn vidante, eliris Androgo timanta.
Forte atakas ni; ilin densegaj ĉirkaŭas armiloj
tien kaj tien, ne lokon konantajn kaj tute tremantajn,
385ilin ni frapas: kaj ŝanco unuan favoras laboron.
Tiam Korebo, pri tiu sukceso fundkore ĝojega,
diris: «Amikoj, vojeton savontan ekmontras Fatalo;
dekstre ĝi estas vidata: min kredu, ni sekvu konsilon.
Ŝildojn ni ŝanĝu, kaj poste Danaajn ni prenu samsignojn.
390Ĉar por malamikon mortigi, kuraĝo kaj ruzo egalas.
Ili armilojn liveros». Li diris, kaj poste Androgan