Paĝo:Virgilio - Eneido, 1906, Vallienne.pdf/44

620Kun vi mi restos, por hejmen al patro vin sanan konduki».
Diris ŝi: kaj ŝi fandiĝis en ombron de nokto malluma.
Tiam aperas koleraj vizaĝoj de dioj potencaj
kiuj malamas Trojurbon.
Tiam mi tutan ekvidas Ilion falantan en flamojn,
625Trojon Neptunan ĝis en fundamento tuj renversiĝantan.}}}}
Tiel do, kiam, ĉe montaj supraĵoj, fraksenon antikvan,
kiun atakis hakilo dufoje tranĉanta, faligi
vete penadas hakistoj; ĝi, longa dum tempo, minacas,
kaj, tremegante je ĉia skuado, klinetas hararon
630verdan; sed, iom post iom, per vundoj lacega, ĝi lastan
puŝas ĝemadon, kaj falas ruine el monta altejo.
Ĉar min diino kondukis, mi iras malsupren tra flamoj
kaj malamikoj: min sagoj respektis; sin flamoj malfermas.
Tamen, tuj kiam mi domon prapatran, antikvan loĝejon,
635estis veninta, naskinto, ve! kiun unue al monto}}}}
alta mi volis kunporti, kaj kiun unue demandis,}}
Trojon falintan rifuzis forlasi, kaj, ekster patrujo,
ĉiam ekzilon suferi: «Vi, kiu junulan enhavas
sangon, li diris, kaj sanon fortikan kaj viran kuraĝon,
640vi do forkuron preparu.}}}}
Mian se Ĉielloĝantoj dezirus daŭrigi vivadon,
tiujn domegojn ne detruus. Sufiĉas, tro estas,
tian ruinon vidadi kaj urbon postvivi kaptitan.
Patron kuŝantan salutu fundkore, kaj poste forkuru.
645Morton per mano mi trovos, aŭ eble rabisto kompatos,
mian petante vestaron: mi tombon facile seniĝos.
Longa de tempo min dioj malamis, kaj jarojn mi vivis
ve! senutilajn, de tago ĉi, kiam la Patro de dioj,
reĝo de homoj, per fulmo min frapis, kaj tuŝis per fajro».
650Tiel persiste parolis la patro, kaj fikse restadis;
dum ni kontraŭe, verŝante larmegojn, kaj Kreŭso edzino,
juna Askano, kaj ĉiuj domanoj: «O patro, ne kun vi
perdu nin ĉiujn, kaj ne pligrandigu fatalan minacon!».
Sed li rifuzas, fiksata sun seĝo kaj en decideco.
655Ree mi serĉas armilojn kaj morton malĝoje deziras,
kiun aŭskulti konsilon? Kaj kion promesas fatalo?
«Vi do esperis, naskinto, ke mi, vin lasinte, forkuros?