Paĝo:Virgilio - Eneido, 1906, Vallienne.pdf/46

- tion ni vidis! - En Idan arbaron sin lumo ekkaŝas,
vojon montrante, kaj longan ellasas de fajro sulkaĵon,
dum malproksime ĉirkaŭaj kamparoj sulfure fumiĝas:
tiam, plenege venkita, naskinto sin levas, ĉielon,
700diojn preĝante, rigardas, kaj astron adoras sanktegan.
«De nun, neniu prokrasto. Mi sekvos vin kien vi iros!
Dioj patrujaj, savadu domanojn kaj nepon savadu!
Tiun miraklon vi sendis; vi Trojon ankoraŭ protektas.
Filo, mi cedas; vin sekvi kunule nun mi ne rifuzas.
705Tiel li diris: jam inter muregoj flambruo pli forte
estas aŭdata; proksime turnflamojn malvolvas brulado.
Iru do, patro amata; sur miajn surloku vin ŝultrojn;
mi men vin portos, kaj tiu laboro ne estos laciga.
Kio ajn estos, ni solan kaj saman suferos danĝeron;
710sama savado nin ambaŭ protektos. Malgranda Iulo
flanke kunmarŝos, kaj poste iradon sekvados edzino.
Kaj vi, servistoj, en viajn spiritojn enigu parolojn.
Staras proksime, trans urbo, monteto kun templo malnova,
kiun Cereso forlasis, kaj flanke antikva cipreso,
715kiun prapatra pieco de jaroj multegaj respektis.
Tien, tra, vojoj diversaj, al sama ni celas kunveno.
Patro, vi prenu en manoj sanktaĵojn kaj diojn patrujajn;
ĉar, elirinte el sanga batalo kaj nova buĉado,
ilin mi tuŝi ne povas, ĝis kiam en akvo klarega
720mi min purigos».
Tiel dirinte, mi ŝultrojn larĝegajn kaj kolon mallevas,
ilin kovrinte per vesto kaj felo de flava leono;
mi min kurbigas sub ŝarĝo, dum dekstran malgranda Iulo
prenas, kaj patron per paŝoj nenie egalaj kuniras;
725poste min sekvas edzino. Ni iras tra vojoj mallumaj:
kaj nun min, kiun neniam timigis ĉu sagoj ĵetitaj,
ĉu mem Danaoj amase armitaj, kontraŭe starantaj,
ĉiu tremigas bloveto; eĉ ĉiu haltigas brueto
movon: ĉar pri kunuleto kaj ŝarĝo mi same tremetas.
730Jam ni trapasis pordegojn; kaj ĉiu danĝero de vojo
ŝajnis finita: subite oreloj ekaŭdis proksime
oftan sonadon de paŝoj: naskinto tra ombro rigardas,
poste ekkrias: «Forkuru, naskito, forkuru; ĉar ili