Paĝo:Virgilio - Eneido, 1906, Vallienne.pdf/48

serĉas, subite fantomo terura, de Kreŭso mem Ombro,
antaŭ okuloj aperas, figuro pli granda ol home.
Tremis mi, haroj stariĝis, kaj voĉo ekhaltis en gorĝo.
775Tiam parolis ŝi, tiuj per vortoj pelante timegon:
«Kial do vane ekkaptas vin tiu freneza doloro,
edzo ĝentila? Ne tiu fariĝo sen dia volado
certe alvenis. Sed Kreŭso ne devas vin kiel kunulo
sekvi; ĉar tion ne volas reganto de supra Olimpo.
780Longan ekzilon fininte, kaj maron sulkinte vastegan,
al Hesperuja kamparo vi venos, al Tibro Lidia,
kiu tra landoj popolaj kviete derulas ondegojn.
Tie afero feliĉa, kaj regno, kaj reĝa edzino,
estas donotaj. Al Kreŭso amita ne sendu plu larmojn.
785Ĉar mi neniam Mirmidan domegon kaj belan loĝejon
vidos Dolopan, nek Grekajn patrinojn mi sklave servados,
mi, bofilino de dia Venuso kaj Dardanidino;
sed min potenca Patrino de dioj en tiuj detenas
bordoj. Adiaŭ. Komunan naskiton de amo konservu».
790Tiel ŝi diris, kaj poste, plorantan kaj multe volantan
ĝemojn esprimi, min lasis, flugante en fluan aeron.
Kolon amatan ĉirkaŭi per brakoj trifoje mi penis,
vane! for manoj fantomo prenita trifoje foriris,
kiel malpeza venteto, simila al sonĝo flugila.
795Tiam nur, nokton finitan, mi miajn revidas amikojn.
Tie, mirinde ! tre grandan anaron da novaj kunuloj,
kiuj al ni sin kunigis, mi trovas, patrinojn kaj virojn,
kiujn kolektis ekzilo, mizera amaso ploranta.
Ili el ĉie elvenis, kuraĝaj kaj devon sentantaj,
800por min al lando ekzila tra maro bonvole sekvadi.
Super supraĵo de Ido jam stelo matena leviĝis,
Tagon montranta. Blokatajn Danaoj okupas pordegojn;
kaj nun, por savi Trojurbon, nenia ekzistas espero.
Mi do ekstaris; kaj, patron portanta, aliris al monto.