Paĝo:Virgilio - Eneido, 1906, Vallienne.pdf/62

knabo; kaj de Andromako, Hektora edzino, nun ili
amon atestu fervoran: de viaj parencoj jen lasta
bono: ve! viva portreto vi estas de Astianakso.
490Tiujn okulojn, kaj manojn, kaj buŝon mia fileto,
havis; li estis samaĝa, nun sekve li estus junulo!».
Ilin mi lasis, kun larmoj en miaj okuloj, dirante:
«Vivu feliĉaj, ĉar estas por ĉiam fiksata estonto
via: min puŝas Fatalo, dum sekvas danĝero danĝeron.
495Ĉar nun vi povas ripozi: neniel vi devos sulkigi
maron, kaj kampon Aŭzonan serĉadi senĉese flugantan
antaŭ ŝiparo. Figuron de Kzanto kaj Trojon vi vidas,
kiujn vi faris de propra laboro, kun sorto pli bona:
ĉar ni esperu ke Grekaj atakoj ĝin malpli minacos.
500Kiam mi Tibron aliros kaj kampon proksiman de Tibro,
muron de mia popolo se iam mi vidas, mi volas,
inter nacioj proksimaj kaj urboj amikaj, Hespera
lando kaj bordo Epira, ke ligo fariĝu: ĉar ilin
sama Dardano kaj samaj suferoj kunigis en koroj.
505Trojon ni faros nun solan; kaj ĵuron respektos genepoj».
Tamen sur maro ni naĝas, proksime de montoj Keronaj:
vojo plej rekta por iri tra maro ĝis bordoj Italaj.
Suno samtempe ekfalas, kaj montoj ombriĝas mallume.
Apud akvaro, sur bruston de tiu serĉita kamparo,
510ĉiuj remistoj je l’ trafo kuŝiĝas, sur seka marbordo,
fortojn riparas; kaj membrojn lacetajn penetras dormado.
Nokto, de Horoj trenata, ne estis en mezo de iro;
sed Palinuro atenta el lito sin levas; li ĉiujn
ventojn esploras, kaj blovojn demandas per siaj oreloj.
515Ĉiujn li astrojn rigardas tra spaco silente rulantajn,
Ursojn duopajn, Arkturon, pluviajn Hiadojn, kaj fine
glavon rimarkas de hela Orio kaj oran armilon.
Kiam li vidas ĉielon kvieta kaj pura aeron,
bruan signalon li donas el ŝipo: ni faldas tendaron,
520streĉas flugilojn de veloj, kaj vojon reprenas kuraĝe.
Tamen ruĝiĝis Aŭroro, kaj astroj ĉiele paliĝis,
kiam ni en malproksimo montetojn mallumajn kaj landon
vidas Italan. «Itala!» unue ekkrias Akato.
Ĝojaj kunuloj Italan tutkore per krioj salulas.