Paĝo:Virgilio - Eneido, 1906, Vallienne.pdf/66

Sed nun, forkuru, mizeraj, forkuru; el bordo ŝnuregon
640rompu.
Ĉar Polifemo grandega ne sola, en nigra kaverno,
lanoportantan brutaron enfermas kaj mamojn kunpremas
sed cent aliaj Ciklopoj teruraj sur kurba marbordo
loĝas, kaj tie kaj tie ĉi vagas sur montoj altegaj.
645Kornoj de luno trifoje jam brilis de lumo renova,
dum mi en tiu arbaro, tra bestaj nestegoj kaj domoj,
vivon trenadas: Ciklopojn grandegajn mi rampi sur rifoj
vidas, kaj tremas tuj kiam mi voĉon ekaŭdas kaj paŝojn.
Berojn kaj ŝtonajn burĝonojn, manĝaĵon malbonan,branĉetojn
650donas; kaj elterigitajn radikojn mi manĝas herbaĵajn.
Ĉien mi rigardadante ekvidis ŝiparon, al bordo
kiu alnaĝis: mi, kiu ajn estu, min al ĝi liveris.
Estos sufiĉe feliĉe se genton mi lasos kruelan.
Prenu min: ian alian mortigon mi certe pli amas».
655Li do apenaŭ parolis, subite, sur alta supraĵo,
inter brutaro, ni vidas movadon de maso vastega,
de Polifemo paŝtisto: li bordon aliras konitan,
monstro terura, senforma, grandega kaj blinda por ĉiam.
Trunko abia firmigas marŝadon kaj manon direktas.
660Lanoportantaj lin sekvas ŝafinoj, nun sola plezuro,
sola konsolo de liaj suferoj.
Kiam li bordon profundan alvenis kaj tuŝis ondaron,
sangon el sia okulo krevita li lavis fluantan,
ĝeme, kun dentaj grincadoj: li poste eniras en ondojn;
665kiuj, en mezo, apenaŭ de brusto atingas altecon.
Tiam ni, tute tremantaj, forkuron akcelas, preĝantan
malfeliĉulon akceptas, kaj tranĉas silente ŝnuregon.
Vete, kurbataj sur ŝipaj remiloj, ni fendas akvaron.
Tion li sentis, kaj flanken de bruo sin tiam direktis.
670Sed li, sentinte ke ŝipo ne estas prenebla per mano,
ke li ne povas de maro Iona atingi profundon,
grandan ekpuŝas kriegon: ĝi maron kaj ĉiujn tremigas
ondojn, kaj landon Italan pro timo tremantan; kaj fine
kurbaj kavernoj de Etna montego profunde muĝadis.
675Tamen Ciklopa anaro, el montoj kaj altaj arbaroj,
trafas rapide proksiman havenon, kaj bordon plenigas.