Paĝo:Virgilio - Eneido, 1906, Vallienne.pdf/69

antaŭ ol leĝojn, Hontemo, mi lasos kaj malrespektegos.
Tiu ĉi, kiu unue kun mi sin kunigis, kunportis
Amon: ĝin li do, pri tio zorgante, en tombo konservu».
30Tiel ŝi diris: kaj bruston plenigis fluanta larmaro.
Anjo respondis: «Fratino, pli kara ol lumo de suno,
ĉu do malĝojan junecon vi sole vivadi deziras,
ĉarmajn naskitojn kaj ĝuon Venusan neniam koninte?
Ĉu do vi kredas ke cindroj kaj Ombroj pri tio prizorgas?
35Ĝis nun se edzo nenia de koro fleksigis malĝojon,
ĉu en Libujo, ĉu iam en Tiro; se ĉefon Iarbon
vi jam repuŝis kaj ĉiujn aliajn pri kiuj Afriko
estas fiera, vi kial forpelus agrablan amegon?
Landon rigardu en kiu vi regnon starigis Kartagan:
40Tie ĉi, urboj Getulaj, nacio ne arme venkebla;
poste vin zonas senbridaj Numidoj kaj Sirtoj malhelpaj;
tie kuŝadas dezerto, kaj pli malproksime minacaj
Barkoj: ĉu mi memorigos militon el Tiro venontan,
fine minacojn de frato?
45Certe mi pensas ke dia volado, Junono favora,
tien, per vento, de ŝipoj Iliaj alpuŝis iradon.
Kian grandurbon kaj regnon ĉi tia elfarus edziĝo!
Tion vi vidas, fratino: kun Trojaj armiloj kunulaj,
kiel glorege altiĝus estonto kaj famo Penujaj.
50Helpon de dioj vi tamen petegu post sanktaj oferoj,
gastojn akceptu amike; prokrastajn elpensu rimedojn,
kiam Orio kaj vintro malseka renversas ondegojn;
kiam ĉielo minacas, dum estas rompita ŝiparo».
Tiuj paroloj flamigis animon de amo brulantan,
55naskis esperon en koro dubanta, kaj pelis hontemon.
Ili unue preĝejojn vizitas, kaj apud altaroj
pacon petegas, laŭ rito dujarajn buĉante ŝafidojn
al leĝdonanta Cereso, al Febo, al patro Lieo,
kaj al Junono precipe, zorganta pri edza jugado.
60Dekstra per mano tenante kalikon, ŝi, Dido belega,
verŝas likvoron en mezon de kornoj de blanka bovino.
Antatŭ figuroj diaĵaj ŝi rampas al grasaj altaroj,
tagon komencas per donoj, sin klinas al brustoj de brutoj
tuj malfermataj, kaj pulmojn demandas ankoraŭ spirantajn.