Paĝo:Virgilio - Eneido, 1906, Vallienne.pdf/72

Antaŭ aliaj, pli bela ol ĉiuj Trojanoj, Eneo
rajdas, kaj sian anaron kunigas kun Dida anaro.
Kiel do, kiam malvarman Licujon kaj Ksantan riveron
lasas Apolo, kaj, Delon patrinan vidonte, revenas;
145ĥorojn li tiam refaras, dum, apud altaroj starante,
Kretoj, Driopoj kaj eĉ Agatirsoj kantante dancadas:
dio aliras al Cinta supraĵo; fluantan hararon
ligas kaj premas fleksebla florkrono per oro fiksita:
sagoj sur ŝultroj sonadas. Ne malpli fiere Eneo
150iris, kaj sama majesto brilegis sur bela vizaĝo.
Kiam ĉasistoj alvenis al krutaj nestegoj de montoj
altaj, jen estas sovaĝaj kaprinoj, el rokoj senherbaj,
kiuj eliras, pelitaj; dum aliaflanke tremantaj
cervoj tra kampoj forkuras amase, je kuro freneza:
155polvon sublevas piedoj kaj monton forlasas arbaran.
Knabo Askano, en mezo de valoj, ĝojege ĉevalon
premas: jen unu jen poste alian jam li preterpasis:
ĉar li deziras, austataŭ timanta brutaro, ŝaŭmantan
apron, aŭ flavan leonon el monto malsuprenirantan.
160Tamen, en alta ĉielo, komence murmuras mallaŭta
bruo, kaj sekvas samtempe nubaro, de hajlo miksata.
Tien kaj tien junuloj Trojanaj, Tiranaj kunuloj,
nepo Dardana de dia Venuso, tra kampo, timante
serĉis diversajn tegmentojn: el montoj rapidas riveroj.
165Dido kaj ĉefo Trojana rifuĝon en saman kavernon
trovas: kaj Tero diina kun edzofarista Junono
donas unuan signalon: ĉiele lumigis edzigon
fajroj kunkulpaj; kaj Nimfoj blekegis sur montaj supraĵoj.
Kaŭzo unua de morto, unua de ĉiuj suferoj,
170tiu ĉi tago fariĝis; ĉar tute hontemon kaj famon
Dido forgesis. Nun amon sekretan ŝi ne plu deziras;
ŝi edziniĝo ĝin nomas, kaj kulpon ŝi kaŝas sub vorton.
Famo subite travagas tra grandaj domaroj libujaj,
famo mem, kiu pli flugas rapide ol ĉiuj malbonoj.
175Vivon ŝi nutras per movo, per kuro fortigas fortecon:
eta unue pro timo, ŝi baldaŭ altiĝas al astroj:
tere marŝante, en nuboj ĉielaj ŝi kapon enkaŝas.
Ŝia patrino, la Tero, venĝema pri dia kolero,