Paĝo:Virgilio - Eneido, 1906, Vallienne.pdf/78

Ĉu li ĝemadis pri mia doloro, ĉu turnis okulojn?
370Ĉu li ploradis, venkita? Ĉu li min kompatis amantan?
Kion do plie mi diros? Ĉar nun min ne vidas favore
patraj okuloj de ido Saturna kaj granda Junono.
Estas nenia bonfido! Sur bordo ĵetitan, mizeran,
mi lin akceptis, kaj kun mi malsaĝe sur tronon sidigis:
375ŝipojn savinte perditajn, kunulojn mi tiris el maro.
Ve! min brulantan kunportas Furioj! Apola diveno,
kaj orakoloj Licujaj, kaj eĉ, de Jupitro sendita,
dia kurjero tra spacoj terurajn alportas ordonojn.
Tiel, jen estas laboro de dioj! jen ilin okupas
380tiaj zorgardoj! Vin mi ne detenas nek dirojn refutas:
iru, kaj landon Italan per ventoj tra maro celadu.
Tamen mi al vi deziras, - se kelkon da povo posedas
piaj diaĵoj, - ke inter ŝtonegoj vi trovu punegon,
Didon vokante, sed vane. Mi sekvos kun torĉoj venĝemaj,
385apudestante; dum via animo disiĝos el membroj,
ĉien sekvados vin mia fantomo. Vi punojn suferos,
malkuraĝulo; kaj al mi ĉe Ombroj ĝin Famo konigos».
Tiel dirinte, ŝi rompas parolon kaj lumon forkuras,
tute malĝoja; kaj, antaŭ okuloj tuj malaperinte,
390viron ŝi lasas, pro timo senmovan kaj diri volantan
multojn. Svenantan ŝin kaptas servistoj, per membroj sublevas,
portas en ĉambron marmoran kaj poste kuŝigas sur liton.
Sed kvietigi plorantan virinon fortege deziras
pia Eneo, kaj Didan per vortoj forpeli ĉagrenon.
395Multe ĝemante, kaj kore premata de granda amego,
diajn ordonojn li tamen obeas kaj ŝipojn revidas.
Tiam Trojanoj komencas laboron, kaj altajn el bordo
ŝipojn kondukas al maro. Eknaĝas ŝipŝelo ŝmirita.
Kverkojn je branĉoj kaj trunkojn je korko, por fari remilojn,
400ili apenaŭ senigas, pro urĝa forkuro.}}
Multaj migrantoj alkuras el urbo, kaj ĉien rapidas.
Tiel do kiam formikoj, - ĉar}}je vintro ili memoras, -
grandan amason da greno detruas kaj portas en neston:
nigra anaro tra kampoj aliras kaj trenas tra herboj,
405kruta sur vojo, akiron: dum unuj per ŝultroj multpezajn
puŝas grenerojn, aliaj sekvadas anaron, punante}}