Kiam Henriko revenis en la kuirejon kun la aĉetitaĵoj, li tuj preparis la matenkafon kaj portis porcion al sia edzino en la lito.
Vekiĝis ankaŭ la knabeto. La patro prenis lin el la lito, sidigis lin sur la »noktopoteton« kaj vestis lin. Kontraŭ la sidiĝo sur la poton la bubeto komence protestis estante ankoraŭ duondorma. Sed la patro kvietigis lin per karesaj vortoj, ĝis fine la etulo mem diris fiere:
— Heno ne pisi plankon, Heno pisi en poton. Heno estas blava, tle blava! — Li ne povis elparoli »r«. »Brava« oni nomis lin ĉiam, kiam li iel bonkondutis kaj li tre volonte aŭdis tian laŭdon kaj diris ĝin ankaŭ mem al si.
Poste la patro donis al li manĝaĵon, kulereton post kulereto, de tempo al tempo instigante lin ke li bone manĝu kaj persvadante lin ke li ankoraŭ ne povas manĝi tute senhelpe, ke li devas atendi ĝis li pligrandiĝos. Sed tiam la patro aĉetos al Henriĉjo belegan kulereton specialan por li, kondiĉe ke li nun brave manĝas.
Ĉion Henriko faris kun tiel memkompreneblaj lerteco kaj pacienco, ke kelkiu patrino estus povinta ion lerni de li.
Henriko ekhejtis la fornon kaj nur kiam estis sufiĉe varme en la ĉambro, li permesis al Erna ellitiĝi. Li ne lasis ŝin fari ian laboron. Ŝi ja protestis, sed ŝi eĉ ne povus labori. Ŝia vizaĝo estis ege pala kaj ŝi kapablis apenaŭ stari sur siaj piedoj. Sidante ĉe la forno ŝi ludis kun la infano.
Dume Henriko ordigis ĉion kaj purigis la uzitan vazaron. Li iris al komodo, eltiris keston kaj serĉis ion en ĝi. Subite li turniĝis al Erna kaj demandis:
— Erna, kie estas la mono? Hodiaŭ kelkaj aferoj
