ŝranketo, kiam vi ne troviĝis en la ĉambro. Mi ne multe atentis pri tio; Dio! kiu supozus ion tian!
La viro, tute konsternite, tuj pensis pri la ebriaj ulaĉoj, kiuj kun Antono matene preteriris la domon. Ha, nun estis klare, de kie li havis la monon por la nokta diboĉado! Tamen Henriko diris al sia edzino:
— Erna, ni ne konsideru tiel facilanime tian suspekton pri via frato! Eble la mono retroviĝos, kvankam mi ne povas imagi, kie ĝi ankoraŭ estus. Verdire mi ne agis sufiĉe zorge, metante la monon simple en la tirkeston.
— Ho, certe, — ŝi plorkriis — li ŝtelis ĝin, mia frato! Pri li mi kredas tion. Tiu maldankemulo!
Malgranda Henriĉjo, vidante ke lia panjo ploras, alkuris al ŝi kaj kunploris pro simpatio.
— Estu trankvila, mia kara! — Henriko diris konsole kaj karesis la larmomalsekajn vangojn de sia edzino. — La mono, kvankam por ni granda sumo, ne indas ke via saneco suferu pro ekscitiĝo. Ni prefere pripensu, kion ni nun faru!
— Kion vi volas fari, Henriko? — Ŝi demandis forviŝante la larmojn.
— Nu, antaŭ ĉio ni ne parolu al iu pri la afero! Fremda kompato ne rehavigus al ni la monon kaj se viaj gepatroj ekscius pri nia suspekto, tiam ili ankoraŭ pli ĉagreniĝus kaj zorgumus. Kaj vi scias, kiajn sekvojn tio povus havi por via patro. Ni devas limigi niajn elspezojn. Poste mi iros al mia direkcio kaj petos partan antaŭpagon de mia salajro venontmonata.
Erna ĝoje aprobis ĉi-ĉion. Ŝi metis brakon ĉirkaŭ la kolon de la viro kaj tiris lin al si, dum ŝia libera mano kaptis maneton de la infano, kiu insiste postulis, ke la patrino lin prenu sur brakon.
