— Nia tasko estus nun jena: Ni observu ĉu kaj kien la knabino foriras. Poste ni reiru al la domo, en kiu la loĝejo kaj butiko de la maljunulino troviĝas, ni eniros en la domon kaj frapos al la loĝeja pordo. Poste vi klopodos sub taŭga preteksto penetri en la loĝejon. Tie vi tuj silentigu la maljunan virinon — kloroformon mi havas — poste mi venos. Nome mi devas en la komenco resti kaŝita, ĉar la virino konas mian fizionomion. Ni prenos rapide kion ni opinios valora kaj malaperos. Kompreneble ni evitu mortigi aŭ grave vundi la viktimon. Ĉefafero estos, ke ni ne estu vidataj de najbaroj kaj, ke la virino ne kriu. Vi devas surmeti vestaĵon poste kaŝotan kaj iom ŝanĝi la aspekton de via vizaĝo. Jen, mia projekto. Kion vi diras pri ĝi?
Antono dubeme gratis sian nukon. Poste li ekbruligis cigaredon kaj diris skuante sian kapon:
— Estas tre riske! Se ni estos kaptataj, ni ricevos pli ol jaron da karcero. Kaj se ni eĉ mortigos la maljunulinon, kio ja facile povos okazi!! Cetere mi ne scias, ĉu mi taŭgos por tia entrepreno. Ĝis nun mi neniam faris malhonestan aferon. — Antono nevole turnis sian rigardon malsupren ĉe tiuj vortoj.
— Nu, bone! — Diris Lechner kun moko. — Se vi timas kaj nenion riskas, tiam iru almozpeti de pordo al pordo! Kaj eĉ tiam vi riskos esti arestata. Sed pripensu iom mian proponon kaj se vi ne povos decidiĝi por ĝi, tiam gardu almenaŭ vian langon, ke vi neniam perfidu kion vi aŭdis.
— Paciencu iomete, Kurt! — Antono respondis konfuzite. — Kaj respondu al mi kelkajn demandojn!
Kaj Antono faris diversajn demandojn, aŭdigis tiun kaj alian dubojn pri la sukceso de unu aŭ alia
