Prologo/Amaj Melodioj
Finiĝas nokto. En ĉirkaŭpreno
ci kisas min, karesas, flustras kun pasio.
Susuras silko sur kuseno...
Maten’ de l’ am’, de l’ tag’ mateno... —
Unua ora sunradio
penetras ĉambron tra kurteno...
Okulojn ci fermetas, dronas en ebrio...
Leviĝas mi, malfermas pordon al ĝardeno...
Parfumas mole akacio...
Kaj ĉio vokas, logas al promeno;
kaj spiras vera poezio
en tiu ĉi vilaĝ-edeno.
Ci levas ankaŭ cin kaj min pro ĝeno
elpelas for kun koketema krio:
« Ho, iru tuj — ne estas ja konveno
ĉeesti dum ceremonio
de la vestado... »
— « Granda Dio!
Pro kio tia ĉi kateno!
Cin ĝui volas mi ja ankaŭ dum mateno... »
Sed pordo frap! eĉ malgraŭ mia peno
kaj malgraŭ mia opinio.
Puto profunda — jen Via rigardo,
puto kun akvo serena;
tamen, junino, mi estu singarda:
eble ĝi estas venena!?
Bluo ĉiela — jen Via rigardo,
bluo karese-edena;
tamen, karino, mi estu singarda:
eble ĝi estas gehena!?
Lango korala — jen Via ponardo,
lango alloge-kaprica;
tamen, belino, mi estu singarda:
eble ĝi estas malica!?
Via buŝeto, brulanta en ardo, —
— rozo ravanta kaj bena;
tamen, junino, mi restu singarda:
eble ĝi estas venena!?!
Mi min kaŝis en bosko kaŝtana
en krepusk’ de l’ printempa vesper’,
sur la musk’ sub la kron’ diafana
kuŝis mi. Simfoniis mister’.
La mister’ de l’ natur’ simfoniis:
en folioj susuris fabel’,
en river’ en reflektoj helstriis
per la plektoj arboja ombrel!
Kaj mi ĝoja en reva krepusko
sur la lim’ de la lum’ kaj mallum’
ne evitis fatalan embuskon
kaj fariĝis viktim’ de l’ parfum’.
De l’ parfum’ de la korpo virina
aperinta subite en bosk’,
saturite mi svenis al sino,
kien logis potence la mosk’.
Kaj kadence trembatis la koro
pro alflu’ de l’ volupta pasi’;
kaj en ĝu’ de l’ virgeca doloro
mi abruptis kaj dronis en ŝi...
Disburĝonis kaŝtanaj la floroj
kun kreiv-geedziga polen’,
ĝi miksiĝis kun niaj odoroj
en mistera pasia solen’.
En koloroj de vespero am’ fabelas,
lulas senton de la koroj am’,
jen mantelas per etero, jen nebulas
firmamenton je l’ disiĝo-gam’.
Nin ĉirkaŭas freŝgirlando el la floroj,
de l’ muziko bela rava son’...
Vokoj-ploroj el verando kun mistiko
de ribela fluas violon’.
Inspirite de ĉi-sonoj mi cin kisas,
tremas cia kortuŝite brust’,
nin kulisas floraj kronoj... mi cin premas,
dolĉo mia... benas nin arbust’.
Sed jam falis noktaj horoj... mortis kantoj,
kiujn pure najtingalis kor’...
Diamantoj-rememoroj restis nure...
...amaj ĉarmoj pasis for.