Prologo/Enkonduko
Al Vi, nekaptebla « os »,
neniam kaj ĉiam as’anta,
mi sendas poemojn de pensoj-ĥaos’
el mia menso serĉanta.
« Is », « As », « Os » —
tri elementoj de Tuto —
finito, vivato, ĥaos’ —
problemo de Absoluto.
Triunuo de hom-superstiĉ’,
triunu’ de profeta humano,
Vi tra vivo miljaris fetiĉ’,
Vi — amboso por di’ kaj satano.
Vi — serĉata de l’ viv’ eliksir’,
viva akvo, fabel-talismano,
paroksisma freneza delir’,
temp-maŝino de Wells’a romano.
Sub sekcanta mens-analiz’
de progresanta scienco
kun ĝusta skrupula preciz’
iam klariĝos esenco.
« Is — as » = estiv’
sekvigas « os »-energion,
tiel socia viv’
produktas konscion.
Al Vi, sfinkse-enigma « os »,
ĝis la scienco Vin solvos,
kun poezia patos’
mi florojn-poemojn disvolvos.
Sintezante en vorto-parol’
ĝiajn fortojn de l’ en’ kaj ekstero,
mi la menson risortos je Vol’
sur la vojo al plena libero.
« Is » — « As » — « Os »
tri elementoj de l’ Tuto,
finito, vivato, ĥaos’, —
problemo de Absoluto.