Proverbaro Esperanta (L. Zamenhof, 2a eld.)/70
70. — Helpas krako kontraŭ atako.
Vazo rompita longe sin tenas.
Senfortuloj longe vivas
71. — Suferinto pli valoras, ol lerninto.
Ni forgesas averton, ni memoras la sperton.
Batita komprenas aludon.
Brogita eĉ sur akvon blovas.
Korniko vundita propran voston timas.
Saĝa hundo post la vundo.
72. — Vojon batitan herbo ne kovras.
Ŝlosilo uzata ruston ne konas.
Akvo kura — akvo pura. 73. — Kio fariĝis, jam ne refariĝos.
Kio pasis, ne revenos.
Kontraŭ faro farita ne helpas medito.
Al fiŝ' kuirita jam akvo ne helpos.
Ĝi helpos kiel hirud' al mortinto.
74. — Kiu bati deziras, trovas bastonon.
Por ŝafon formanĝi, lupo trovos pretekston.
Por hundon dronigi, oni nomas ĝin rabia.
Muso la katon ĉiam ofendis
75. - Sieĝi ies pordon.
Elbatadi ies sojlon.
76. - Batadi kiel fiŝo kontraŭ glacio.
Barakti kiel fiŝo ekster la akvo.
Tuniĝadi kiel serpento.
Kuradi kiel venenita muso.
Kurbiĝadi kiel diablo en akvo benita.
Bataladi kontraŭ la sorto.
77. — Bastono batas, bastono resaltas.
Vento sendita tondron reportos.
78. — Per mono, ne per mano punu vilaĝanon.
79. — Amo kaj puno loĝas komune.
80. — Oni batas, malkaresas, kaj eĉ plori ne permesas.
Batanto povas argumenti, batato devas silenti.
81. — Oni batas per vipo, por ke sentu la ripo.
Oni batas ne la aĝon, sed la vizaĝon.
82. Malpaculon ĉiu batas.
Mordantaj hundoj kuras ĉiam kun vundoj.
Fremdan dorson bastoni — ankaŭ sian doni.
83. — Pelro parolas sen direkto, sed Paŭlo konjektu.
Ŝerce dirite, cele pensite.
84. — Venkiton oni ne batas.
Pekinto pentas, kolero silentas.
Ne iras hakilo al kolo humila.
Peko malnova perdas pekecon.
Filo konfesis - patro forgesis.
85. — Du militas — tria profitas.
86. — Nebuligi la okulojn. Ĵeti polvon en la okulojn.
87. — Ne ĉio brilanta estas diamanto.
Ŝajno trompas.
Ne ĉio ulilas, kio brilas.
88. — Li estas preskaŭ mia frato : nepo de kuzo de onklo de konato.
Parenco per Adamo. 89. — Pli bona amiko intima, ol parenco malproksima.
Pli bona apude najbaro, ol fralo post arbaro.
90. — Pli valoras propra ĉemizo, ol fremda plena valizo.
Ĉiu por si mem estas la plej kara.
Pli kara kapo ol ĉapo.
Pronomoj «mia» «min» kaj «mi» en mondo reĝas ĉiam tri.
91. — Vidas okulo, sed mano ne trafas.
Proksima kubuto, sed ne por la buŝo.
92. — Pri la lupo rakonto, kaj la lupo renkonte.
Ne pentru diablon sur la muro.
93. — Preĝejo proksima, sed Dio malproksima.
94. — Apud propra domo ŝtelisto ne ŝtelas.
95. — Li havas la kapon sur ĝusta loko.
Naivuloj jam ne ekzistas.
96. — Ne estas piediranto kolego al rajdanto.
Malriĉulo parencojn ne havas.
Riĉulo kiel fajro proksime bruligas, malproksime ne varmigas.
Por pot' argila poto fera estas najbaro danĝera.
97. — Riĉa zorgas pri ĉampano, malriĉa pri pano.
98. — Riĉeco estas frato de fiereco.
Riĉulo havas kornojn, malriĉulo dornojn.
Riĉulo veturas, malriĉulo kuras.
99. — Kiu ne akiras, kiam li povas, tiu poste deziras, sed jam ne retrovas.
Tro elektema ricevas nenion.
Pli bona — estas malamiko de bona.
Ŝiru rozojn en somero, ĉar en vintro ili ne estos.
100. — Tro rapida riĉiĝo diablon ĝojigas.
For konscienco, venos polenco.
Fasto kaj preĝo riĉecon ne donas.
101. — Oni vivas ne kun mono, sed kun persono.
Granda doto kaj oro, sed mankas la koro.
Doto koron ne varmigas
102. — Riĉeco sen gvido kiel ĉevalo sen brido.
Pli bona homo sen mono, ol mono sen homo.
103. — Riĉa preparo, sed povo avara.
Kion mi povas, tion mi elŝovas.
Nur pano kun fromaĝo, sed afabla vizaĝo
104. — Bovidon mi atendis, infanon Dio sendis.
Al malriĉulo infanoj ne mankas.
105. - Vilaĝano kreditas, vilaĝestro pruntas.
Festeno kaj ĉaso kaj da ŝuldoj amaso.
106. — Al mono kaj forto humiliĝas la sorto.
Ju pli da havo, des pli da pravo.
107. — Kiu riĉiĝas tiu fieriĝas.
Sklavo kun forla mano estas plej granda tirano.
Se malriĉulo sukcesas, li ĉiujn forgesas.
Al sklavo mon' ne esta savo — li ĉiam restas sklavo.
108. — Trio plaĉas al Dio.
109. — Se amas Dio, prosperas ĉio.
110. — Dio batas, Dio kompatas.
Sonĝo teruras, sonĝo forkuras.
111. — Ankoraŭ Dio ne dormas.
112. — Dio punas laŭ la fortoj.
113. — Dio longe paciencas, sed severe rekompencas.
114. — Dio orfojn ne forgesas.
Kun Dio vi iros ĉien, sen Dio nenien.
Se Dio ne volas, sanktulo ne helpos.
115. — Dio donis buŝon, Dio donos manĝon.
Dio donis infanon, Dio donos por ĝi panon.
Se Dio ordonos, eĉ ŝton' lakton donos.
116. — Ĉirkaŭ sanktuloj diabloj vagas.
117. — Ne atingos krio gis la trono de Dio.
Senfara plendo ne estas defendo.
Reĝo donacis, sed polico minacas.
118. — Kontraŭ bato senatenda ekzistas nenia defendo.
Ne atendis, ne esperis — malfeliĉo aperis.
Malfeliĉo venas sen alvoko.
119. — Ĉiu por si — por ĉiuj Di'.
120. — Servo al Dio vana ne restas.
Ni laboru kaj esperu.
121. — Al Dio servu, diablon rezervu.
Dion laŭdu kaj diablon aplaŭdu.
122. — Dion fidu, sed senfare ne sidu.
Preĝon faru, sed farunon preparu.
Infano ne krias, patrino ne scias.
123. — Ne sanktuloj potojn faras.
124. — Nek por baki, nek por haki.
125. — Danĝero sieĝas, al Dio ni preĝas — dangero ĉesas, ni Dion forgesas.
Dronanto domon proponas, savilo eĉ brikon ne donas.
126. — Kiun reĝo protektas, tiun ministro elektas.
127. — Dio puni deziras, li la saĝon fortiras.
128. - Dio donis oficon,Dio donas prudenton.
129. — Kie timo, tie honto.
Kiu hontas nenion, ne timas Dion
130. — Forte sidas, kiu Dion fidas.
Dio ne perfidas, se homo lin fidas.
131. — Eĉ inter piuloj ne mankas pekuloj.
132. — Homo proponas, Dio disponas.
Homo pafas, Dio trafas.
Homo esperas, morto aperas.
133. — Kontraŭ volo de Dio helpos nenio.
Dio ĝuste faras, neniam eraras.
134. — Kontraŭ homo fiera Dio estas severa.
Al porko Dio kornojn ne donas.
135. — Ĵuri per la barbo de l' profeto.
Ĵuri kaj reĵuri.
136. — Ju pli da ĵuroj, des pli da suspekto.
Tro forla ĵuro — la afero ne pura.
137. — Fari al iu bonan lavon.
Tani al iu la haŭton.
Fari al iu predikon pri moroj.
138. — Okulo ne atentas, dorso eksentas.
Okulo ne vidis — pagu la sako.
139. — Nazo supren, vento antaŭen. Fiera mieno — kapo malplena.
140. — De fremda dento ni doloron ne sentas.
Propra sufero — plej granda sur tero.
Fremda mizero — ridinda afero.
141. — Kio doloras, pri tio ni ploras.
Koro tro plena — buŝo parolas.
Koro pleniĝas — lango moviĝas.
142. — Al loko dolora ni manon etendas — al loko ĉarma okulojn ni sendas.
Kie jukas, tie ni gratas.
143. — Tajloro krimis, botisto pendas.
Pagi por fremda festeno. Li havis viandon, mi havis nur oston — li havis la ĝuon, mi pagis la koston.
144. — Malsanan demandu, al sana donu.
145. — Malsano venas rapide, foriras rigide.
Malfeliĉo venas rajde, foriras piede.
146. — Por longa malsano kurac’ estas vana.
Tro longa sufero — malgranda espero.
147. — Ĉiu havas sian vermon.
Najbaro ne ĝemas, kiam boto nin premas.
148. — Fiŝo pli granda malgrandan englutas.
149. — Fiŝo granda naĝas profunde.
Grandaj malbonoj — grandaj rimedoj.
Granda ŝipo bezonas profundon.
150. — Granda nubo, malgranda pluvo.
Monto gravediĝis, muso naskiĝis.
Granda telero, malplena kulero.
151. — Ju pli da babilado, des pli da pekado.
Kiu multe babilas, pensas malmulte.
152. — Granda ofico — grandaj zorgoj.
Ju pli da honoro, des pli da laboro.
153. — Barbo elkreskis, sed saĝon ne naskis.
Barbo potenca, sed kapo sensenca.
Kresko mamuta, sed saĝo liliputa.
154 — En buŝo Biblio, en koro malpio.
Vizaĝo de Katono, sed virto de fripono.
Vizaĝo sen kulpo, sed koro de vulpo.
Lango miela, sed koro kruela.
Per la lango flalas, per mano batas.
155. — Griza barbo saĝon ne atestas.
156 — Saĝo barbon ne atendas.
157. — Plena glaso da vino, sed kun guto da veneno.
Unu ovo malbona tulan manĝon difektas.
Unu fava ŝafo tutan ŝafaron infektas.
158. Barelo malplena sonas plej laŭte.
Rado malbona knaras plej multe.
Kiu nenion valoras, plej multe sin gloras.
159. — Sakon kun truo vi neniam plenigos.
Al kavo senfunda ŝtopado ne helpas. 160. — Timi sian propran ombron.
Kuri de sia propra korpo.
161.— Kiu timas bestaron, ne iru arbaron.
162. — Respektu Dion kaj reĝon kaj obeu la leĝon.
163. — Ne timu hundon bojantan, timu hundon silentan
Kiu bojas, ne mordas.
164. - Ne timu tranĉilon, timu babilon.
Vundo pasas, vorto restas.
Langa vundo plej profunda.
165. — Kiu ne krimas, tiu ne timas.
166. — Ne maro dronigas ŝipon, sed la ventoj.
Ne juĝo kondamnas, sed juĝanto.
Juĝanto decidas, kiel li vidas,
167. — Bojas hundo sen puno eĉ kontraŭ la suno.
Insulto ne algluiĝas.
Hundo bojas, homo vojas.
168. — Disputu komence — vi ne malpacos en fino.
Antaŭparolo liberigas de postparolo.
Kiu demandas, tiu ne eraras.
169. — Kontraŭ peko batalu, sed pekanton ne tuŝu.
170. — Geamantoj sin pikas Bato de patrino ne longe doloras.
171. — Kolero pravecon ne donas.
Per insulto kaj kolero ne klariĝas afero.
Kiu koleras, tiu ne prosperas.
172. — Sinjoroj sin batas, servantoj vundojn ricevas.
Kapo pekas, piedoj suferas.
173. — Balo de frato estas sen kompato.
Estintaj amikoj plej kruele malpacas
174. — Oni prenas avide, oni redonas malrapide.
Oni prenas per manoj, redonas per piedoj.
Prunto amikon forpelas.
Selante ĉevalon, oni ĝin karesas.
175. — Vi amas preni, amu redoni.
176. — Li ŝtelas de najbaro, por doni al altaro.
177. — Trafi per la parolo rekte en la vizaĝon.
Diri al iu nudan veron.
178. — Pereis ŝafino, pereu ankaŭ la ŝafido.
Forfluu infano kune kun la bano. 179. — Bono farita ne estas perdita.
180. — Stomako ne estas spegulo : kion ĝi manĝis, ne vidas okulo.
181. — Titolo sen mono — sensignifa sono.
Sur la ventro veluro, en la ventro murmuro.
Tablo festena, sed telero malplena.
182. — Malbone kaŝita ŝteliston incitas.
Okazo kreas ŝteliston.
183. — Ventro malsata orelon ne havas.
184. — Sata stomako ne lernas volonte.
185. — Nuda kaj kruda, sen groŝo en poŝo.
Malriĉa kiel muso preĝeja.
186.— Belaj rakontoj el trans la montoj.
En landoj transmaraj estas oraj arbaroj.
Pri lando malproksima estas bone mensogi.
187. — Lernado sen fruktoj ne restas.
Sperta mano ne restas sen pano.
188. — Ĝi estas ankoraŭ pasero en aero.
Ankoraŭ la ezoko ne estas sur la hoko.
Ĝi ne eliris ankoraŭ el malproksima nebulo.
189. — Ne iru fadeno antaŭ kudrilo.
Restu tajloro ĉe via laboro.
Al grandaj sinjoroj grandaj honoroj.
190. — Fari aplaŭdon sur la vangon.
191. — Al la papero ne mankas tolero.
Plumo ne sentas, papero silentas.
192. — Ne demandu scienculon, demandu spertulon.
193. — Pri tio jam ĉiuj paseroj babilas.
194. — Sorto donas favoron, sorto donas doloron.
195. — Obstina kiel kapro.
Lin tuŝas nek admono, nek ordono.
196. — Bedaŭro kaj ĉagreno ŝuldon ne kovras.
197. — Melku bovon senfine, li lakton ne donos.
Draŝi fojnon.
Lavu tutan jaron, negro ne blankiĝos.
198. — Forveturis malsaĝa, revenis nur pli aĝa.
Forveturis azenido kaj revenis azeno.
199. — Ricevos vulpo por sia kulpo.
Venos ŝtelisto al la juĝisto. 200. — Ankoraŭ neniu evitis la sorlon.
Se decidos la sorto, helpos nenia forto.
Pendonto ne dronos.
201. — Havi vinagron en la mieno.
202. — Havi malprofiton.
203. — Esti en sia elemento.
204. — Havi varman lokon.
205. — Esti inter martelo kaj amboso.
206. — Esti en Romo kaj ne vidi la Papon.
207. — Tiel estas, tiel restas.
208. — Farita ne refariĝos.
Farita — elstrekita.
Falis el mano — prenu satano.
For el la manoj — for el kalkulo.
209. — Liveru nur panon, manĝontoj sin trovos.
Ju pli da donoj, des pli da amikoj.
Tablo kovrita faras amikojn.
Kie pano estas, tie musoj ne mankas.
Elmetu mielon, muŝoj alflugos.
210. — Malaperis, kiel vaporo.
Li jam estas trans montoj kaj maro.
Kaptu lin kiel forflugintan venton.
Li forpelis siajn piedojn.
Malaperis kiel ŝtono en maron.
Diris kaj foriris.
Li pafis sin for.
Forsavis sian korpon kaj animon.
211. — Sen atendo, sen espero venis mizero.
El klara ĉielo tondro ekbatis.
Mankis al Petro klopodoj, li aĉetis al si domon.
212. — Malsaĝo estas najbaro de mizero.
Plej danĝera malsano estas manko de saĝo.
En mizero eĉ saĝulo estas malsaĝa.
213. — Per bezono venas mono.
Mizero instruas.
Malsato donas spriton.
Kiu devas, tiu povas.
Se stomako doloras, kapo laboras
214. — Malfeliĉo malofte venas sole.
Malfeliĉo venas, malfeliĉon kuntrenas.
Malfeliĉoj kaj batoj venas ĉiam kun fratoj.
Komenciĝis mizero, ĝi venas per pordo kaj fenestroj.
Kie maldike, tie rompiĝas. Ŝipon rompitan ĉiuj ventoj atakas.
Fendita ligno facile ekbrulas.
215. — Mizero sur mizero.
Maro da mizeroj.
Tie ĉi malbone, tie nebone.
Kien vi vin turnos, ĉie malbone.
Situacio sen eliro.
Nek helpeble, nek konsileble.
Konsilu kiu povas.
216. — Malfeliĉo komuna estas malpli premanta.
Konsoliĝas mizerulo, se li estas ne sola.
En kompanio eĉ morto faciliĝas.
En amaso eĉ morto estas pli gaja.
217. — En plej alta mizero al Dio esperu.
Mizero plej ekstreme, Dio plej proksime.
Por ŝafo tondita Dio venton moderigas.
218. — Pelu mizeron tra l' pordo, ĝi revenos tra l' fenestro.
219. — Fremda mizero ne estas sufero.
Kiu mizeron ne havis, mizeron ne konas.
Nur suferinto ŝatas feliĉon.
Fremda korpo ne doloras.
Oni maron admiras, se oni maron ne iras.
220. — Mizero faras viziton, ne atendante inviton.
Kontraŭ malfeliĉoj baro ne ekzistas.
Malfeliĉo kaj peko leviĝas sen veko.
Neniu scias, kio morgaŭ lin trafos. Hodiaŭ festene, morgaŭ malplene.
Sorto ofte alsendas, kion oni ne atendas.
Hodiaŭ forto, morgaŭ morto.
221. — Ne veku malfeliĉon, kiam ĝi dormas.
Ne voku diablon, ĉar li povas aperi.
Ne elvoku lupon el la arbaro.
Malfeliĉo sin ne ĝenas, faru geston — ĝi tuj venas.
222.— Deko da pekoj — unu la puno.
Du mortojn vi ne havos, de unu vi vin ne savos.
De unu bovo oni du felojn ne deŝiras.
223. — Fremda malfeliĉo instruas.
Nin instruas eraro, kiun faras najbaro.
224. — De malriĉula manĝo ni guston ne scias.
Pri la ŝtrumpa truo scias nur la ŝuo.
Fremdan vundon kaŝas vesto.
Vundo sekreta doloras plej multe.
225. - Knabon senfortan ĉiuj batoj atingas.
Sur arbon klinĝintan saltas la kaproj.
Se vi faros vin ŝafo, la lupoj vin manĝos.
Falinton ĉiu atakas.
Suferoj sufokas kaj homoj mokas.
Se la sorto vin batas, mokantoj ne mankas.
226. — Kiu multon deziras, nenion akiras.
Malriĉigas ne nehavado, sed trogranda dezirado.
Kiu tro forte la manon svingas, nenion atingas.
227. — Donado de almozoj neniam malriĉigas.
Ĝoju kaj festenu, sed malriĉulojn subtenu. 228. — Malriĉeco ne eslas malvirto.
Manko de oro ne estas malhonoro.
Ne insultu mizeran, ne moku malliberan.
Malriĉeco ne estas krimo, tamen kondukas al malestimo.
229. — Pli bona ĉifona vesto, ol riĉeco en malhonesto.
Pli bona virto sen oro, ol oro sen honoro.
Pli bona pura konscienco, ol malpura potenco.
Havu poton malgrandan, sed mem estu granda.
Vesto eluzita, sed pureco spirita.
Mono perdita, nenio perdita, — honoro perdita, ĉio perdita.
230. — Perdi la saĝon.
Ricevi muŝon en la cerbon.
Perdi la kandelon el la kapo.
231. — Ĝi estas por mi makulo en la okulo.
Ĝi fariĝis por mi osto en la gorĝo.
232. — Danci antaŭ iu sur piedoj kaj manoj.
Ĉirkaŭflatadi kaj ĉirkaŭflirtadi iun.
Karesi al iu la barbon.
233. — Juku la haŭto, sed ne sur mia korpo.
Kio min ne tusâs, kuŝu kiel kuŝas.
Sur ĉeval’ de najbaro la ŝargo ne pezas.
Dancu diabloj, sed ne en mia arbaro.
Kion mi ne sentas, pri tio mi silentas.
234. — Konfidu, sed vidu.
Tro da konfido kondukas al perfido.
Amu Antonon, sed gardu vian monon.
Kun urso promenu, sed pafilon prete tenu.
Dubo gardas kontraŭ risko.
Ni amu nin frate, sed ni kalkulu akurate.
Gardu min Dio kontraŭ amikoj, kontraŭ malamikoj mi gardos min mem.
235. — Ne en unu tago elkreskis Kartago.
Mi panon ne esperis, subite kuko aperis.
Neniam atendita ofte venas subite.
Kion jaroj ne donis, ofte minuto alportas.
236. — Homo fidas, feliĉo decidas.
Venkas ne forto, venkas la sorto.
Feliĉo leĝon ne konas.
Kiun la sorto karesas, al tiu ĉio sukcesas.
Al feliĉulo eĉ koko donas ovojn.
237. — Barbo potenca, sed kapo sensenca.
Kresko mamula, sed saĝo liliputa.
Spiko malplena plej alte sin tenas.
238. — Malgranda birdeto, sed akra ungeto.
Guto malgranda sed ŝtonon ĝi boras.
Sen gutoj malgrandaj maro ne ekzistus.
Unu sola guto la glason plenigas.
Eĉ pinglo povas koron trapiki.
239. — Kiu supren kraĉon ĵetas, sian barbon al ĝi submetas.
Sen povo kolero estas ridinda afero.
240. — Ĉiu sezono kun sia bono.
Printempo semas, aŭtuno rikoltas.
241. — Ne laŭdu la tagon antaŭ vespero.
Ne diru « hop » antaŭ la salto.
242. — Plej bone ridas, kiu laste ridas.
243. — Al glacio printempa kaj al amiko tro nova ne fidu.
Al amiko nova ne fidu sen provo.
244. — Valoron de objekto ni ekkonas post difekto.
Kion ni havas, por ni ne valoras, — kiam ni gin perdis, ni ploras.
Post domaĝo venas saĝo.
Taksi la sanon ni lernas en malsano.
Ĉiuj enterigitoj estas plenaj de meritoj.
245. — En ĉiu kranio regas aparta opinio.
Kiom da kapoj, tiom da opinioj.
246. — Kiu levis la piedon, devas ekpaŝi.
Kiu sin enjungis, devas tiri.
Kiu entreprenis, tiu sin tenu.
Kiu komencis kuiri, ne forkuru de l' fajro.
247. — Tie vi petos, vi tiros, vi nenion akiros.
Nenia peno nek provo donos lakton de bovo.
248. — Kio estas farita, estas sankciita.
249. Esti bone enskribita ĉe iu. Havi ĉe iu kredilon kaj meriton.
250. — Bela per vizaĝo, sed ne bela per saĝo.
Kapo majesta, sed cerbo modesta.
Granda kranio, sed interne nenio.
251. — Ni vidas, kiu ridas, —— kiu ploras, ni ne vidas.
Ploranton ni evitas, ridanton ni imitas.
252. — En fremda okulo ni vidas ligneron, en nia ni trabon ne vidas.
Malproksime vidas, antaŭ la nazo ne vidas.
Kritiki estas facile, fari malfacile.
Kiu kritikas kuraĝe, mem agas malsaĝe.
Propran ĝibon neniu vidas. 253. — Arbaro aŭdas, kampo vidas.
La muro havas orelojn.
254. — Pro multo da arboj li arbaron ne vidas.
255. — Kion mi ne scias, tion mi ne envias.
Se okulo ne vidas, koro ne avidas.
For de l' okuloj, for de la koro.
Antaŭ okuloj ne staras, doloron ne faras.
256. — Laŭ la fruklo oni arbon ekkonas.
257. — Koniĝas birdo laŭ flugo kaj homo laŭ ago.
Poton taksu laŭ sono, sinjoron laŭ tono.
258. — Vidas okulo, sed mano de trafas.
259. — Ĉiu eraro estas kulpo.
Pro eraro ne praviĝas la faro.
260. — Pagas ne riĉulo, pagas kulpulo.
Kiu rompis, tiu pagu.
De kiu la kulpo, por tiu la puno.
Kiu kaĉon kuiris, tiu ĝin manĝu.
261. — Lumo fariĝos kulpulo troviĝos.
Pagos lupo por la ŝafo.
Ankaŭ la lupon atingos la sorto.
Por ĉiu ago venas la tempo de pago.
Trafos hakilo al ligno malmola.
Venos knabeto ankaŭ kun peto.
Ankaŭ diablo tondron suferos.
La forestanto ĉiam estas malprava.
262. — Ĉiu havas sian guston.
Pri gustoj oni disputi ne devas.
Kiom da homoj, tiom da gustoj.
France saĝa, angle sovaĝa.
Ne bela estas amata, sed amata estas bela.
Belecon taksas ne okulo sed koro.
Eĉ monstron admiras, kiu ame deliras.
Ĉiu abomenaĵo trova sian adoranton.
263. — Malplaĉas nenio, se taksas pasio.
264. — Li estas preskaŭ mia frato : nepo de kuzo de onklo de konato.
265. — Akvo kaj pano servas al sano.
266. — Pli bona pano sen butero, ol kuko sen libero.
267. — Tempo flatas, tempo batas.
268. — Batadi la venton.
269. — En akvo malklara oni fiŝkaptas facile.
270. — Finita kaj glatigita.
271. — Malaperis kiel ŝtono en maron. 272. - Ne konante la profundecon, ne iru en la riveron.
Kiu demandas, tiu ne eraras.
Kiu sin gardas, liu sin savas.
Antaŭe inteneu kaj poste komencu.
Longa konsidero savas de sufero.
273. — Ne ekzistas ofico sen benefico.
Regna kaso — bona ĉaso.
Estro ne malsatas.
Kie estas pano, ne mankas panpecetoj.
Kiu havas abelojn, havas mielon.
Hakado de ligno donas lignerojn.
Kiu panon donas, malsaton ne konas.
Estas ŝafoj, estos lano.
274. — Peto de barono estas ordono.
Sinjoro petas kvazaŭ dekretas.
275. — Konstrui kastelojn en aero.
Konstrui kastelon sur glacio,
kastel' en aero — malsato sur tero.
276. — En feliĉo ne fieru, en malfeliĉo esperu.
277. — Falis el mano, prenu satano.
278. - Pri la lupo rakonto, kaj la lupo renkonte.
Ne pentru diablon sur la muro.
279. — Lupo ŝanĝas la harojn, sed ne la farojn.
Vulpo mienon ŝanĝas, sed plue kokidojn manĝas.
280. — Ŝafo kalkulita ne estas savita.
Kontraŭ lupo ne helpas kalkulo.
281. — Kiu timas bestaron, ne iru arbaron.
282. — Ne venos rato mem al kato.
283. — Oni lin konas, kiel blankan lupon; kiel makulharan hundon; kiel malbonan moneron.
284. — Lupo sopiras, al arbaro sin tiras.
Nutru lupon plej sate, li ĉiam serĉas arbaron.
Rano eĉ en palaco sopiras pri marĉo.
Ĝibulo ĝis morto restos ĝibulo.
Kiu lupo naskiĝis, vulpo ne fariĝos.
285. — Lupo kaptas, sed li ankaŭ enfalas.
Buĉas la lupo, oni ankaŭ ĝin buĉos.
Longe ŝtelas ŝtelisto, tamen fine li pendos.
Longe ĉerpas la kruĉo, ĝis ĝi fine rompiĝas.
Sian sorton neniu evitos.
Eĉ vulpo plej ruza fine estas kaptata.
286. — Ne ĉio griza estas lupo.
287. — Por ĉiu ago venos tempo de pago. 288. — Se vi faros vin ŝafo, la lupoj vin manĝos.
289 — Inter lupoj kriu lupe.
Inter kornikoj ne konvenas predikoj.
Inter generaloj parolu pri bataloj.
En infero loĝante, kun diabloj ne disputu.
290. — Kiu devas, tiu povas.
Neceso ne estas kareso.
Neceseco kontraŭvola estas leĝo malmola.
Ĝemu kaj ploru, sed ĝis fino laboru.
Kriu eĉ raŭke, sed kanti ne ĉesu.
Ne volas kokin'al festeno, sed oni ĝin trenas perforte.
Deziru, ne deziru — ordon' estas, iru!
Murmuregas la urso, sed danci ĝi devas.
Fiŝo ne iras, sed hoko ĝin tiras.
291. — Ke la lup' estu sata, kaj la ŝaf' ne tuŝata.
Kontentigi la katon kaj kune la raton.
Trafi du celojn per unu ŝtono.
292. — Barbo potenca, sed kapo sensenca.
293. — Perdinta la kapon pri haroj ne ploras.
294. — Oni vokas la bovon ne festeni, sed treni.
Ne ekzistas kareso sen intereso.
Selante ĉevalon, oni ĝin karesas.
Oni lekas la manon, sed celas la panon.
295. — De unu bovo oni du felojn ne ŝiras.
296. — Feliĉo fierigas, malfeliĉo saĝigas.
De tro da pano venas malsano.
Tro nutrata kapro fariĝas kiel apro.
Se al hundo mankas nenio, ĝin atakas rabio.
Tro da libero kondukas al mizero.
297. — Voli aŭ ne voli neniu malpermesas.
Liberulo iras, kien li deziras.
Kiom da koroj, tiom da voloj.
Volo kaj deziro leĝojn ne konas.
298. — Bojas hundo sen puno eĉ kontraŭ la suno.
299. — Propra volo ordonon superas.
Volo kaj sento faras pli ol prudento.
De la volo la ordono pli efikas ol bastono.
Jugo propravola ne estas malmola.
Kion oni volas, tion oni povas.
Volanta kruro ne laciĝas de kuro.
Deziru sincere, vi antingos libere.
300. — Kiam kato promenas, la musoj festenas.
Mastro en vojo — servantoj en ĝojo.
301. — Pli bona pano sen butero, ol dolĉa kuko sen libero.
Pli bona branĉo sennuksa, ol kaĝo plej luksa.
Pli feliĉa sinjoro sen havo, ol riĉulo sed sklavo.
Vivu mizere, sed vivu libere!
Seka panpeco, sed en libereco.
302. — Korvo al korvo okulon ne pikas.
303. — Kiu naskiĝis sciuro, ne fariĝos vulturo.
Kia naskiĝis,tia grandiĝis.
Plej kuirita kampulo ĉiam restos krudulo.
Rano eĉ en palaco sopiras pri marĉo.
Ĝibulo ĝis morto restos ĝibulo.
En infano vidiĝas, kia homo fariĝos.
Nigran kornikon sapo ne blankigos.
Difekton de naturo ne kovros veluro.
Al farun' malbonspeca ne helpos la spico.
Konservas eĉ karbo la strukturon de l' arbo.
Ĉe vulpoj ĉiam naskiĝas nur vulpoj.
Infana inklino restas ĝis la fino.
304. — Al sklavo mon' ne estas savo, li ĉiam restas sklavo.
305. — Celi anseron, trafi aeron.
Trapafadi la aeron.
Bruligi al si la lipharojn.
306. — Korniko vundita propran voston timas.
307. — Ŝtelisto ŝteliston ne perfidas.
Korvo al korvo okulon ne pikas.
Lupo lupon ne manĝas.
Parenc' al parenco ne mahelpas intence.
Sango komuna reciproke sin altiras.
Sango ne silentas, sian sangon ĝi sentas.
308. — Ne kredas ŝtelisto, ke honestaj ekzistas.
Ĉiu mezuras aliajn laŭ sia mezurilo.
Kion mem mi faras, tion ĉie mi flaras.
309. — Okazo faras ŝteliston.
Malfermita kelo tendas al ŝtelo.
Oni priŝtelas ne riĉulon, sed sengardulon.
310. — Oni komencas per ŝteletoj kaj finas per ŝlelegoj.
Infano ŝtelas ovon, grandaĝulo ŝlelas bovon.
Ne trovante bovinon, oni ŝtelas kokinon.
311. — Kiu ŝteliston regalas, mem ŝteliston egalas.
Stelaĵokaŝislo mem estas ŝtelisto.
Kiu pri ŝtelo silentas, tiu ŝtelon konsentas.
Ne ŝtelus ŝtelistoj, se ne ekzistus kaŝistoj.
312. — Longe ŝtelas ŝtelisto, tamen fine li pendos.
313. — Ŝteletiston oni batas, ŝtelegiston oni ŝatas. 314. — Kiu tro sin pravigas, tiu mem sin kulpigas.
Sur la islo brulas la ĉapo.
Scias la kato, kies lardon ĝi manĝis.
Se en kor' io sidas, vizaĝo perfidas.
Kiu resonis tiu sin donis.
Sendemanda ekprotesto estas ofte kulpatesto.
Tablon frapas tajloro, tuj ton lilo eksonas.
315. — Ne kaptita — ne punita.
Suspekto pruvon ne egalas.
Por pendigi ŝteliston, antaŭe lin kaptu.
316. — Ŝteli ĉe ŝtelisto estas malfacile.
Ĉe mastro ŝtelisto la servantoj ne ŝtelas.
Ŝtelisto ŝteliston evitas, ĉar li tie ne profitas.
317. — Apud propra domo ŝtelisto ne ŝtelas.
318. — Ne kotas besto en sia nesto.
319. — Ricevis bandito laŭ sia merito.
Kia fripono, tia bastono.
320. — Unufoje ŝtelinta restas ĉiam ŝtelisto.
Unu fojon ŝtelis pomon kaj perdis por ĉiam honestan nomon.
321. — Al la malamik' en kuro faru ponton kun plezuro.
Ne pelu tiun, kiu mem forkuras.
322. — Ne fidu amikon, kiu havas jam flikon.
Timu lupon edukitan kaj malamikon repacigitan.
Surmeto rompas, komparo trompas.
323. - Estinta amiko estas plej danĝera malamiko.
Plej kruela estas redono por farita bono.
Kiu neniun savis, malamikojn ne havas.
Por via bono vin regalas bastono.
Putrado de fiŝo komenciĝas de l' kapo.
Batu malbonulon, li vin flatos, — kisu, li vin batos.
324. — Feliĉo fierigas, malfeliĉo saĝigas.
325. — Li mensogas maŝine.
Mensogas kiel kalendaro; kiel gazeto; kiel funebra parolo.
Li mensogas liel, ke la muroj krakas.
326. — Mensogo kaj ŝtelo estas du fratoj.
327. — Sen mensoga rekomendo ne iros la vendo.
Por vendisto mensogo estas necesa apogo.
Kun vero severa komercaĵo forvelkos.
Nenia konstruo povas esti sen bruo.
Se vendisto ne mensogas, li aĉetanton ne allogas. 328. — Vi ne kredas, ne aŭskultu, sed min ne insultu.
Iom da malvero ne estas danĝero.
329. — Mensogu kiom vi volas, sed memoru kion vi parolas.
Kiu volas mensogi, devas bone memori.
Kaŝu kiom vi povos, mensogo sin elŝovos.
330. — Temp’ estas mono.
Temp’ estas valoro simile al oro.
331. - Tempo toleras, sed vero aperas.
Plej bone kuracisto estas la tempo.
Al pec' pecon algluas, kiu neston konstruas.
332. — Alia tempo, aliaj moroj.
333. — Gast' en tempo malĝusta estas ŝtono sur brusto.
334. — Tempo venos, zorgon prenos.
Venos tempo, venos Konsilo.
Kiu vivos, tiu vidos.
Prokrastita ne estas perdita.
Tempo kaj cirkonstancoj saĝon alportas.
Sperto saĝon akrigas.
Eĉ malaĝulon sperto instruos.
335. — Bone sukcesu, sed ankaŭ nin ne forgesu.
336. - Ne ĉiam estas festo, venos ankaŭ fasto.
Ne ĉiam estas sankla Johano.
337. — Ne ĉio griza estas lupo.
Ne juĝu pri afero laŭ ĝia ekstero.
Ne ĉiu bojato estas ŝtelisto.
Ofte ĉapo de kampulo kovras kapon de saĝulo.
338. — Ne ĉio brilanta estas diamanto.
Ne ĉio utilas, kio brilas.
339. — Eksplodema kiel pulvo.
Li ne toleras eĉ muŝon sur la muro.
Li ekscitiĝas kiel bolanta lakto.
Li estas flamiĝema kiel rezina ligno.
Li havas muŝon en la kapo.
340. — Oni akceptas laŭ vizaĝo, oni forlasas laŭ saĝo.
Unua atesto estas la vesto.
Kia oni vin vidas, tia oni vin taksas.
Kiun vesto ornamas, tiun homoj ekamas.
Vesto homon prezentas.
341. — La unua trovita.
Ĉio taŭgas, kio venas.
342. — Al ĉiu sinjoro estu lia honoro.
Al ĉiu sanktulo apartan kandelon.
Al ĉiu frato lian parton.
Kiu flatas al ĉiu, plaĉas al neniu.
343. — Ankoraŭ neniu plaĉis al ĉiu.
Kontentigi ĉiujn eĉ anĝelo ne povas
Ŝiru vin en du partojn, la mondo trian postulos.
Kiu servas al ĉiu, al si mem malutilas.
Kiu por ĉiuj laboras, pri si mem ne memoras.
Oni ne povas sin movi laŭ ĉiu vento aparte.
Azenon komunan oni batas plej multe.
Klopodi pri ĉies favoro estas pleje malsaĝa laboro.
344. — Ne povas ĉiu homo esti pap' en Romo.
Ne ĉiuj havas egalan feliĉon.
Ne ĉiu paperelo estas banka bileto.
Ne el ĉiu ligno oni faras violonon.
345. — En ĉiu objekto troviĝas difekto.
Ĉio havas sian « sed » kaj « se.»
Ĉiu medalo du flankojn posedas.
346. — Pro eraro ne praviĝas la faro.
347. — Al ĉiu besto plaĉas ĝia nesto.
Ĉiu vulpo sian voston laŭdas.
Al ĉiu sia propra estas ĉarma kaj kara.
Sia estas kara pli ol la najbara.
Simio al simio plaĉas pli ol ĉio.
348. — Naskiĝas fianĉino por fianĉo.
Edzo kaj edzino — ĉiela difino.
Fianĉon de l' sorto difinitan forpelos nenia malhelpo.
Ĉiu « li » havas sian « ŝi ».
Multaj svatiĝas, feliĉulo edziĝas.
349. — Ĉiu mano al si altiras.
Pli kara estas kap' al ĉapo.
Ĉiu por si mem estas la plej kara.
350. — Kio mia, tio bona
351. — Ĉia dono estas bono.
352. — Ĉiu propran saĝon posedas.
Montroj kaj konsiloj estas facilaj.
Zorgu pri vi, kaj nenion pli.
Ne ŝovu nazon en fremdan vazon.
Ne iru al fremda anaro kun vie regularo.
Restu tajloro ĉe via laboro.
353. — Se ĉiu balaos antaŭ sia pordo, tiam en la tuta urbo estos ordo.
Ĉiu klopodu nur en sia metio, tiam al la urbo mankos nenio.
354. — Kion vi pripenas, tio al vi venas.
Ĉiu kreas sian forton ĉiu forĝas sian sorton.
Kion vi semas, tion vi rikoltos.
Kiel oni sternas, tiel oni dormas.
355. - Ĉiu iras, kiel saĝ' al li diras.
En sia afero ĉiu juĝu libere.
Ĉiu manĝas, kiel li aranĝas.
Ĉiun demandu, sed mem al vi komandu. 356. — Ĉiu komenco estas malfacila.
Plej granda pote neo kuŝas en la komenco.
357. — Al ĉiu konvenas, kio al li apartenas.
Ĉio sia estas plej ĉarma.
Por patrino ne ekzistas infano malbela.
Ne bela estas kara, sed kara estas bela.
358. — En sia korto ĉiu kok' estas forta.
En la propra sia domo ĉiu estas granda homo.
Mia loĝejo — mia reĝejo.
Inter miaj muroj estu miaj plezuroj.
Kie mi disponas, tie mi ordonas.
359. - Ĉiu sin gvidas, kiel li vidas.
En ĉiu brusto estas sia gusto.
Birdo kantas laŭ sia beko.
360. — Ĉiu por si, por ĉiuj Di'.
361. — Ĉiu angulo kun sia sanktulo.
362. — Ankoraŭ neniu plaĉis al ĉiu.
363. — Deko da pekoj — unu la puno.
364. — Ne ĉiu fianĉiĝas, kiu svatiĝas.
Fianĉiĝo ne estas edziĝo.
Al promeso oni ne kredas, — kredu, kiu posedas.
Marĉandado aĉeti ne devigas.
365. - Ne juĝu pri afero laŭ ĝia ekstero.
366. — Ne en ĉiu afero estu severa.
Ne ĉion oni devas severe ekzameni.
Iafoje oni devas okulon fermeti.
367. — Ne ĉiu havas egalan feliĉon.
368 — Ne ĉiu ĝibulo estas sanktulo.
Kapuĉo monaĥon ne faras.
369. — Ĉiu persono kun sia bezono.
Ĉiu havas sian ŝarĝon.
Ĉiu havas sian kaŝitan mizeron.
Najbaro ne ĝemas, kiam boto nin premas.
Ĉiu familio havas sian kriplulon.
370. - Ĉiu barono havas sian kapricon.
371. — Kiom da homoj, tiom da gustoj.
372. — Ne ekzistas naiva vulpo, ne ekzistas homo sen kulpo.
373. — Elektu edzinon laŭ deveno kaj ne laŭ mieno.
Per oreloj, ne per okuloj, edzinon elektu.
Ŝtelu malproksime, edziĝu proksime.
Edziĝo najbara garantias de eraro.
374. — De eleklo tro multa plej malbona rezulto.
Kiu elektas
tro multe, ricevas nenion.
Elektadis sen fino, edziĝis kun porkino.
Kaprica fianĉino restos eterne fraŭlino.
375. - Ordigi al iu la kapon.
Doni lecionon de moroj.
376. — Li pulvon ne elpensis. Li ne havas kapon de ministro.
377. — Mizero havas talentan kapon.
378. — El kanto oni vortojn ne elĵetas.
Karakteron al kanto donas la tono.
379. — Ne elverŝu la malpuran, antaŭ ol vi havas la puran.
Ne kraĉu en puton, ĉar vi trinki bezonos.
Eĉ bagatelo povas servi al celo.
380. — Li estas portreto de sia patro.
381. — Balaaĵon el korto eksteren ne elportu.
Lerneja sekreto ne iru al gazeto.
Tolaĵon malpuran lavu en la domo.
382. — Kiu garantias, trankvilon ne scias.
Mi lin liberigis, li min saĝigis.
Rekomendo kondukas al plendo.
383. — De rigardo tro alla malsaniĝas okulo.
384. — Ne ŝovu nazon en fremdan vazon.
385. — De manĝo malriĉula ni guston ne scias.
386. - En ĉiu aĝo devas kreski la saĝo.
Homo lernas la tutan vivon.
Vivu, progresu, sed lerni ne ĉesu.
Plej saĝa maljunulo ne estas tro saĝa.
Por sperto kaj lerno ne sufiĉas eterno.
387. — Vivon travivi estas art' malfacila.
Vivo glate ne fluas, ĉiam batas kaj skuas.
388. — Fianĉiĝis - por ĉiam ligiĝis.
Edzo kaj edzino — ĉiela difino.
389. — Certaĵo kaj leĝo kiel amen en preĝo.
Vera kiel vorto de profeto.
390. — Kun konfido neniam rapidu.
Kiu ne konfidas, tiu ne bedaŭras.
Vulpo faras oferon — atendu danĝeron.
Se ezoko piiĝis, gobio ne dormu.
Se lupo ekpentis, ŝafo atentu.
En nomo de l' ĉielo, sed pro bono de l' felo.
Parolo anĝela, sed penso pri ŝtelo.
Ne kredu al orelo, kredu al okulo.
Ne ĉiu raporto estas vera vorto. Ne kredu al parolo sen propra kontrolo.
Famo kredon alloga sed tre ofte mensogas.
391. — Kiu semas venton, rikoltos fulmotondron.
Kia la semo, tia la rikolto.
Kia sono, tia resono.
392. — Eĉ plej bonan ŝipon malbonigas la ventoj.
393. - Nek ĝojo, nek malĝojo daŭras eterne.
Kio komenciĝis, tio ankaŭ finiĝos.
Ne sama la vento blovas konstante.
Ne ĉiam daŭras malbona vetero, ne ĉiam daŭras homa sufero.
Eĉ por plej terura tago venas vespero. Ankaŭ al ni la suno eklumos.
Ankaŭ al nia nesto venos iam la festo.
Venas rido post minaco, kaj paciĝo post malpaco.
Diablo ne ĉiam unu pordon sieĝas.
Post la fasto venas festo.
394. — Ĉirkaŭ sanktuloj diabloj vagas.
395. — Al loko dolora ni manon etendas, al loko ĉarma okulojn ni sendas.
396. — Dio manĝon donacis, sed la dentoj agacas.
Kiu multe profitas, ankaŭ perdon ne evitas.
Bone kreskas la herbo, sed ĉevalo jam mortis.
De la manoj ĝis lipoj la sup' elversiĝis.
397. — Post kolero venas favoro.
Post vetero malbela lunas suno plej hela.
398. — Hakado de ligno donas lignerojn.
Kiu panon donas, malsaton ne konas.
Ne ekzistas ofico sen benefico.
399. — Ne ekzistas fumo sen fajro.
Kie fumo leviĝas, tie fajro troviĝas.
400. — Pro limoj kaj baroj malpacas najbaroj.
Malpaco pro limo fariĝas kutimo, malpaco pro kredo fariĝas heredo.
401. — Kie ĵuron vi aŭdas, malbonon suspektu.
402. — Geamantoj sin pikas.
Dentoj mordas la langon, tamen ambaŭ sin amas.
403. — Kie estas mielo, tie muŝoj ne mankas.
Al kuko kaj kaso ĉiam venas amaso.
404. — Kie minaco, tie malpaco.
Disputoj kondukas al malpaco. Ju disputo pli forta, des pli multaj la vortoj.
Ligno fendita facile flamiĝas.
kontraŭ vesto malbona konspiras ĉiu ŝtono.
Manon malkvietan ĉiu muro atakas.
405. — Kie sklav’ regadon havas, tie mastro baldaŭ sklavas.
406. — Laboro kondukas al honoro kaj oro.
Laboro fortigas, ripozo putrigas.
Kiu laboras kaj deziras, tiu akiras, — kiu mem ne penas, nenio al li venas.
Pano buŝon ne serĉas.
Kiu amas la liton, ne akiros profiton.
Kiu volas panon, ne dorlotu la manon.
Rezonado kaj filozofado panon ne donas.
407. — Kie dento doloras, tien iras la lango.
408. — Tien okuloj iras, kion la koro deziras.
409. - Kie pano estas, tie musoj ne mankas.
Plena kaso ŝteliston altiras.
Malfermita kelo tentas al ŝtelo.
410. — Kie lumo ekzistas, ankaŭ ombro troviĝas.
Neniu sanktulo estas sen makulo.
411. — Kie regas la forto, tie rajto silentas.
Kiu havas la forton, havas la rajton.
412. — Kie timo, tie honto.
413. — Feliĉo kaj riĉo envion elvokas.
414. — Kie maldike, tie rompiĝas.
415. — Virino scias, tuta mondo scias.
416. — Romo estas tie, kie astas la papo.
417. — Kion oni volas, tion oni povas.
418. — Kuraĝa homo en sia domo.
Bravulo kontraŭ muŝo, sed muŝo kontraŭ bravulo.
El post la arbo li estas bravulo.
419. — Karesi al iu la barbon.
Paroli dolĉe en la orelon.
420. — Fari al iu ursan kareson.
Karesi kontraŭ la haroj.
Ludi kun iu ludon de pugnoj.
Vivi kun iu kiel hundo kun kato.
Montradi al si reciproke la dentojn.
421. — Komenci per flato kaj fini per bato.
Komenci per Dio kaj fini per diablo.
422. — Ne karesu per mano, sed karesu per pano. 423. — Paca silento, ke ne blovas eĉ vento.
Konsento konstruas, malpaco detruas.
424. — Vidas okulo, sed mano ne trafas.
425. — De l' koro spegulo estas la okulo.
Kion koro portas, vizaĝo raportas.
Al koro penetro per okula fenestro.
426. — Teni la okulojn en streĉo. Rigardi per ambaŭ okuloj.
Havi orelojn sur ĝusta loko.
427. — Ne iru okuloj super la frunton.
Kiu tro alten rigardon direktas, tiu tre baldaŭ okulojn difektas.
Kiu rigardas ĉielon, maltrafas sian celon.
428. — Okulo avidas ĉion kion vidas.
Tuta jam sata, sed okulo malsatas.
Okuloj estas pli grandaj ol la ventro.
Fortoj leporaj, kaj kapricoj sinjoraj.
429. — For de l' okuloj, for de la koro.
En ĉeesto amata, en forest' insultata.
430. — Rostita kolombeto ne flugas al buŝeto.
431. — Trafi per la parolo rekte en la vizagon.
Diri al iu nudan veron
432. — Okulo de mastro pli ol beno de pastro.
Ne kredu al orelo, kredu al okulo
433. — Per tro multa varto malboniĝas la farto.
Tro da kuiristoj kaĉon difektas.
434. — Timo havas grandajn okulojn.
435. — Okulo ne atentas, dorso eksentas.
436. - Popolo diras, Dio diras. Famo ne flugas, se kaŭzo ne estas.
437. - Se io venas al buŝo, buŝon ne fermu.
438. — Ŝerce dirite, cele pensite.
439. — Malsaĝa kiel ŝtipo. Mankas klapo en lia kapo.
440. — Malsaĝulo kaj infano parolas la veron.
Kion saĝulo ne komprenas, ofte malsaĝa divenas.
Malsaĝulo ofle estas profeto.
441. — Malsaĝulo ŝtonon ĵetis, dek saĝuloj ĝin ne atingos.
Ofte ligis malsaĝulo kaj saĝuloj malligi ne povas.
Malsaĝulo malpacigis kaj dek saĝuloj repacigi ne povas.
Malsaĝulo ĉie sian nomon skribas.
442. — Malsaĝulo diris vorteron, saĝulo komprenas la tulan aferon.
Por saĝulo sufiĉas aludo.
Por malsaĝulo basTono — por saĝulo leciono.
443. — Prediki al surduloj.
Aŭskulti kiel ĥinan predikon.
444. — Kiu tro alten rigardon direktas, tiu tre baldaŭ okulojn difektas.
445. — Formanĝis en merkredo, ne serĉu en vendredo.
Ŝparu kiam bone, vi bavos kiam bezone.
446. — Sen laboro ne venas oro.
447. — Okulo ne atentas, dorso eksentas.
Se okulo ne vidis, pagas la poŝo.
Blindulo kartojn ludi ne devas.
Per eraro ne praviĝas la faro.
Senkonscie vi agis, konscie vi pagos.
448. — Pli bone fleksiĝi, ol rompiĝi. Kiu mordi ne povas, kisi ekprovas
449. — Fari el iu arkon. Teni iun per fera mano.
Butonumi iun malvaste.
Enpremi iun en funelon.
450. — Paroli per vortoj kovritaj.
Danci kiel kato ĉirkaŭ poto.
En ŝerco kaj ludo ofte sidas aludo.
Al vi oni predikas, kaj nin oni pikas.
Por Paŭlo sperto — por Petro averto.
451. — Kiu ĉion senpripense parolas, aŭdos tion, kion li ne volas.
452. — Parolanto semas, aŭdanto rikoltas.
453. — Parolo estas arĝento, oron similas silento.
454. — Ju pli da babilado, des pli da pekado.
455. — Kiu multe parolas, malamikon konsolas.
Ju pli oni babilas, despli oni al si malutilas.
Tro multe da salo malbonigas la manĝon.
Pli bone ne sali, ol sali tro multe.
Sciu elokventi, sciu ankaŭ silenti.
Montras parolo, kion cerbo valoras.
Mia lango — mia malamiko.
Kiu langon ne tenas, mem sin malbenas. 456. — Plej bona sprito estas silento.
457. — Vi sekrete vorton diros, ĝi tra l' tula mondo iros.
Vi sekretos al edzino, ŝi sekretos al fratino, kaj tiel la sekreto promenados sen fino.
458. — En dom' de pendigito pri ŝnuro ne parolu. Sprit' en tempo ne ĝusta estas tre malbongusta.
459. — Granda parolisto estas duba faristo.
Vortojn ŝparu, agojn faru.
460. — De parolo ĝis faro estas tre malproksime.
El la buŝ' multaj vorloj eliras, sed ne ĉiuj ion diras.
461. — Kio doloras, pri tio ni ploras.
462. — Ne bezonas la kapo konsilon de kruroj.
Ovo kokinon ne instruas.
Lecionoj al profesoro estas vana laboro.
Fiŝo scias pri naĝo ankaŭ sen via saĝo.
463. — Pensoj iras trans limo sen pago kaj timo.
464. — Kiu kapon posedas, kombilon jam trovos.
Kapo estas por tio, ke ĝi zorgu pri ĉio.
465. — Pro kapo malsaĝa suferas la kruroj.
Sinjoroj sin batas, servantoj vundojn ricevas.
466. — Piedo ne atentis kapo eksentis.
Mano pekis, dorso pagas.
467. - Staris, ekfaris.
Per la kapo malsupren.
Eksalte senhalte.
468. — Pekinto pentas, — kolero silentas.
Ne iras hakilo al kolo humila.
469. — Kiom da kapoj, tiom da opinioj.
Kiom da juĝantoj, tiom da juĝoj.
Iras ĉiu kruro laŭ sia plezuro.
470. — Vundan lokon protektis, alian difektis.
471. — Kiu perdis la kapon, ne bezonas jam ĉapon.
Ne valoras bofilo, kiam mortis filino.
472 — Estinta amiko estas plej danĝera malamiko.
473. — Malsato ne estas frato.
474. — Malsato plej bone gustigas la manĝon.
Ĉe stomako malsata ne kapricas palato. 475. — Se malsalo turmentas, lupo timon ne sentas.
Pli efike ol bato pelas malsato.
Malplena sako tentas al peko.
En malsata familio mankas harmonio.
476. — Stomako malsata nur pri pano meditas.
Malsata stomako orelon ne havas.
Por honoro ni dankas, se manĝ' al ni mankas.
477. — Sata malsatan ne povas kompreni.
Plena stomako laŭdas la faston.
478. Se stomako doloras, kapo laboras.
479. — Nuda kaj kruda, sen groŝo en poŝo.
480. — Hom' malesperas, Dio aperas
481. — Malriĉulo rabiston ne timas.
La dorm' estas bona, se mankas la mono.
Kontraŭ nehavo eĉ juĝo silentas.
De nehavanto eĉ reĝo nenion ricevos.
482. — Pli bona io, ol nenio.
483. — Ne venas mont’ al monto, sed homo homon renkontas.
484. — Monto gravediĝis, muso naskiĝis.
485. — Kio post la montoj kuŝas, tio nin neniom tuŝas.
486. — Belaj rakontoj el trans la montoj.
487. — Stari por iu kiel muro kaj turo.
488. — Promesi orajn montojn.
489. — Ĝibulo ĝis morto restos ĝibulo.
490. — Ju homo pli fiera, des puno pli severa.
Pro homo fiera ĝojas infero.
Malhumileco estas kara plezuro.
Fiereco venas antaŭ la falo.
Altan arbon batas la fulmo.
Kiu leviĝis fiere, baldaŭ falos al tero.
491. — Fiera mieno — kapo malplena.
492. — De zorgoj, ne de jaroj, blankiĝas la haroj.
Rusto manĝas la feron, kaj zorgo la homon.
493. — Urtikon frosto ne difektas.
494. Venas ĉagreno sen granda peno.
Malfeliĉo inviton ne atendas.
Malfeliĉo kaj peko leviĝas sen veko.
Ne voku diablon, ĉar li povas aperi. 495. — De plendo kaj ploro ne foriĝas doloro.
Bedaŭro kaj ĉagreno ŝuldon ne kovras
496. — Unu floras alia ploras.
Por unu — festeno, por alia — ĉagreno.
Por malsanulo forto, por kokido la morto.
Ŝafo donas sian lanon, por ke mastro havu panon.
497. — Kiun malĝojo ne turmentis, tiu ĝojon ne sentas.
498. — Kontraŭ doloro helpas bona humoro.
499. — Ne ĉiam daŭras malbona vetero, ne ĉiam daŭras homa sufero.
500. — Fremda doloro ne kondukas al ploro.
Petron kruro doloras, Karolo ne lamas.
Kiu sentas — ploras, kiu vidas — nur ridas.
501. — Ne bedaŭru hieraŭan, ne atendu morgaŭan, ne forlasu hodiaŭan.
Kio pasis, ne revenos.
Kio pasis, nin forlasis.
Se la tempo forblovis, ni jam helpi ne povas ; kio post ni aperos, ni de ĝi ne suferos.
Faru vian aferon, Dio zorgos ceteron.
502. — Ĝi jam staras al mi en la gorĝo.
503. — Sidi en laboroj ĝis super la oreloj.
504. — Alpremi iun al muro.
505. — Venis tranĉilo al gorĝo.
Situacio sen eliro.
Nek transnaĝeble, nek transireble.
La vivo staras sur la karto.
Sola vojo libera al la fundo rivera.
506. — Krii el la tuta gorĝo.
507. — Ne helpas ploro al doloro.
Ne servas larmo anstataŭ armo.
Larmoj pravecon ne pruvas.
Larmoj ŝuldon ne pagas.
Plendoj stomakon ne plenigas.
Ne sufiĉas ploro al kreditoro.
508. — Alia urbo, alia moro.
Kion Parizo aplaŭdas, Berlino mallaŭdas.
Aliaj domoj, aliaj homoj.
En ĉiu angulo alia postulo.
Kurbiĝu hoko laŭ postuloj de l'loko.
509. — Se neĝas sur la monto, estas malvarme en la valo.
510. — Nek al teksto, nek al preteksto.
Saltadi el unua al deka.
Saltadi ĉirkaŭ afero, kiel blovata neĝero.
511. — Per paroloj li bruas, tutan urbon detruas.
Granda parol- isto, malgranda faristo.
Kontraŭ muŝoj bravulo, kontraŭ homoj timulo.
En sia dometo li estas atleto.
Sukcesa venkanto de pordoj malfermitaj.
Kuraĝa mieno antaŭ propra kameno.
En sia angulo li eslas bravulo.
Brava batalanto kontraŭ plado bolanta.
512. - Kuraĝo ĉion atingas.
Kiu ne riskas, tiu ne havas.
Kiu kuraĝe aliras, facile akiras.
513. — Ĝi glitas de li kiel pizo de muro.
514. — Kaldrono ridas pri poto kaj mem estas kota.
Azen' al azeno riproĉas malsaĝon.
Ridas blindulo pri lamulo.
Ambaŭ floroj de samaj valoroj.
Unu pasero alian valoras.
De sama koloro, de sama valoro.
El sama tero devenas, saman sukon entenas.
515. — Li havas truon en la manplato.
516.— Ĝi estas mustardo post la manĝo.
517. — Ne batalu pot' el tero kontraŭ kaldrono el fero.
Kiu forton ne havas, ĉiam malpravas.
Kiu havas forton, havas rajton.
Al venko rajlo venas, se ĝin forto subtenas.
518. — Kia la poto, tia la kovrilo.
Kia la kapo, tia la ĉapo.
Kia la birdo, tia la kaĝo.
Kia la homo, tia lia nomo.
Kia ago, tia pago.
Kiel oni vin taksas, tiel oni vin regalas.
519. — Edzino pli elverŝas per funelo, ol edzo enverŝas per sitelo.
520. — Post alkutimiĝo doloras disiĝo.
521. — Laboro lacigas, sed akiro ĝojigas.
Maldolĉa por la lango, sed saniga por la sango.
Sanigaĵo malbongusta, sed efiko plej ĝusta.
Ne laciĝos mano, ne fariĝos pano.
Ne venas honoro sen laboro.
522. — Lernado havas maldolĉan radikon, sed bonan efikon.
Scienco havas semon enuan, sed frukton bonĝuan.
523. — Muso satiĝis, faruno malboniĝis.
524. — Sen fajro ne brulas eĉ pajlo.
Se brulas nenio, fumo ne iras.
525. — Forĝu feron dum ĝi estas varmega.
Fleksu arbon dum ĝia juneco.
Lernu juna, por esti saĝa maljuna.
Se junulo ne lernis, maljunulo ne scias.
Kiu neakiras, kiam li povas, tiu poste deziras,sed jam ne retrovas.
Ŝiru rozojn en somero, ĉar en vintro ili ne estas.
Okazon kaptu ĉe l' kapo, ĉar la vosto estas glita.
Se elsaltas la okazo, ĝi rompiĝas kiel vazo.
Atendis, meditis, ĝis en tombon englitis.
526.— Ĉe l' freŝa faro. Kun la peko en mano.
527. — Sidi sur pingloj.
528. — Kia regalato, tia regalado.
Se oni amas la gaston, oni zorgas la paston.
529. — Se la gasto meritas, eĉ lia hundo profitas.
Se la gasto estas amata, eĉ lia servanto ne restas malsata.
Kiu hundon mian batas, min mem ne tre ŝatas.
530. — Gasto tro petata foriras malsata.
Almozpetanto sinĝena restas kun sako malplena.
531. — Agrabla estas gasto, se ne longe li restas.
Gasto kiel fiŝo baldaŭ fariĝas malfreŝa.
532. - Gast' en tempo malĝusta estas ŝtono sur brusto.
Por gasto ne petita mankas kulero.
Por malfrua gasto restas nur osto.
533. - Gasto sen avizo estas agrabla surprizo.
534. — Gasto havas akrajn okulojn.
Sidas gasto minuton, sed vidas la tuton.
535. — Kiu venas plej frue, sidas plej ĝue.
Kiu pli frue venas, pli frue muelas.
Kiu pli frue venas, pli bonan lo kon prenas.
536. — Ĉie estas varme, sed hejme plej ĉarme.
537. — Kaŝu malbenon kaj faru bonan mienon.
Vole-nevole.
Kiu devas, tiu elekti ne povas.
El la neceseco oni devas fari virton.
Se devigas neceso, faru kun kareso.
538. — Faras rabon kaj ŝlelon, por oferi al Dio kandelon.
En buŝo Biblio, en koro malpio.
Sanklfigurojn ornamas kaj homojn malamas.
539. — Ĝi estas por mi ĥina scienco. 540. — Fungon englutis!
Li bruligis al si la lipharojn.
Li foriris kun longa nazo.
541. — Stari per unu piedo en la tombo.
542. — Altan arbon batas la fulmo.
Kie estas sufero, estas ankaŭ espero.
Post vetero malbela lumas suno plej hela.
543. — Sonĝo teruras, sonĝo forkuras.
544. — Kiu multe minacas, ne estas danĝera.
Kiu multe parolas, ne multe faras.
Ne timu hundon bojantan, timu hundon silentan.
Ne ĉio batas, kio tondras.
Ne ĉiu hundo bojanta estas hundo mordanta.
Bojas hundo sen puno eĉ kontraŭ la suno.
Hundo bojas la vojon, vento portas la bojon.
Hundo bojas, homo vojas.
Sen povo kolero estas ridinda afero.
Kiu minacas, tiu avertas.
Koko krias fiere, sed ne danĝere.
Li minacas per fingro en la poŝo.
Minacoj ne mortigas.
Minacas dento al la vento.
Kolero montras malsaĝulon.
545. - Barelo malplena sonas pej laŭte.
546. — Tondro kampulon memorigas pri Dio.
Ekzistas ezoko, ke fiŝetoj ne dormu.
Dormus leporo, se ĝi ĉason ne timus.
547. — Ankaŭ por diablo tondro ekzistas.
548. — Pli da bruo, olda faro.
Bruo potenca, nula esenco.
Multe da peno, neniom da pano.
Monto gravediĝis, muso naskiĝis.
Ludi ventobatadon.
Granda nubo, eta pluvo.
Granda frakaso en malgranda glaso.
549. — Por sia oro ĉiu estas sinjoro.
Mono mondon regas.
Montru moneron, ĉio fariĝos.
Per mono eĉ silento fariĝas elokvento.
Plena sako ĉiun mastron al vi klinos.
Al tiu ĉio cedas, kiu monon posedas.
550. — Li tenas la nazon supren.
551. — Nur tiu ne eraras, kiu neniam ion faras.
Peko kaj eraro estas ecoj de l'homaro.
Homo senpeka neniam ekzistis.
552. — Pekon serĉi oni ne bezonas.
De peko kaj mizero estas plena la tero.
Kiu ne pekis, kiu ne eraris ?
Malfeliĉo kaj peko leviĝas sen veko.
Eĉ kiu plej bone pafas, tamen iam maltrafas.
Eĉ sur la suno troviĝas makuloj.
Eĉ kontraŭ pastra prediko troviĝas kritiko.
Eĉ plej ruza vulpo en kaptilon falas.
553. — Pekas junuloj kaj pekas maljunuloj.
Ne ekzistas juneco sen kapricoj, nek maljuneco sen malicoj.
Eĉ kvar piedoj de ĉevalo ĝin ne savas de falo.
Sango bolas, juneco petolas.
Ne ĉiam per aĝo mezuriĝas la saĝo.
Maljunaj jaroj, sed ne saĝaj faroj.
554. — Se peko trafas, eĉ bastono ekpafas.
Sorto ofte alsendas, kion oni ne atendas.
555. — Por peko senkonscia puno nenia.
Filo konfesis, patro forgesis.
556. — Fajron estingas akvo, pekon pardono.
Pekinto pentas, kolero silentas.
Ne iras hakilo al kolo humila.
Post konfeso venas forgeso.
557. — Peke akirita ne estas profita.
558. — Dion kolerigis, homojn ridigis.
Suferoj sufokas kaj homoj mokas.
559. — Animo al paradizo deziras, sed pekoj retiras.
Deziro tre granda, sed mankas la forto.
Volus kato fiŝojn, sed la akvon ĝi timas.
560. — Iele, iome, duone malbone.
561. — Kontraŭ peko batalu, sed pekanton ne tuŝu.
Kontraŭ peko prediku, sed pekinton pardonu.
562. - Vivis puninde, mortis ridinde.
Kia vivo, tia morto.
563. — Malplena sako puŝas al peko.
Sako malplena sin rekte ne tenas.
564. — Trafi per la vizaĝo en koton. Enbatiĝi.
565. - Kiu ludas kun koto, malpurigas la manojn.
Se vi ŝafo fariĝos, lupoj ne mankos.
Se vi sidos en branoj, vin manĝos la porkoj.
566. — Se lipo dikiĝas, ventro maldikiĝas.
Kiu koleras, tiu perdas.
Pastro ŝafon ne prenas, ĝi hejmen revenas.
Kiu okazon forŝovas, ĝin jam ne retrovas.
Kie ne estas konsileble, tie ne estas helpeble. 567. — Dolĉe ŝmiri al iu la lipojn.
Nutri per promesoj.
Promesi orajn montojn.
568. — Fluis sur lipoj, sed en buŝon ne trafis.
Ĝi iris al li preter la buŝon.
569. — Li havas ankoraŭ la lakton sur la lipoj.
Li havas ankoraŭ printempon en kapo.
Li ĵus elrampis el la ova ŝelo.
Li ne frapis al si ankoraŭ la kornojn.
570. — Silente!
Ne movi la buŝon!
Ne ekpepi!
Sidi kiel muso sub balailo.
571. — Kiu levis la piedon, devas ekpaŝi.
Kiu sin enjungis, devas tiri.
Kiu entreprenis, tiu sin tenu.
Kiu amas honoron, amu laboron.
Kiu amas ĝuon, amu ankaŭ enuon.
572. — Petolu, deboĉu, sed poste sorton ne riproĉu.
Petolado sen mezuro ne kondukas al plezuro.
Longe ĉerpas la kruĉo, ĝis ĝi fine rompiĝas.
Longe ŝtelas ŝtelisto, tamen fine li pendos.
Buĉas la lupo, oni ankaŭ ĝin buĉos.
573. — Juneco petolis, maljuneco malsatos.
Senlaboreco estas patrino de ĉiuj malvirtoj.
574. — Multe en kapo, sed nenio en poŝo.
Multe da sprito, sed neniom da profito.
575. — Muelilo haltas, muelisto eksaltas.
Se silentas draŝejo, malpacas loĝejo.
576. — Aŭ festo, aŭ fasto.
Aŭ festene, aŭ malplene.
Aŭ ĉio, aŭ nenio.
Aŭ kuseno sub ripo, aŭ bato per vipo.
Aŭ plej riĉa stato, aŭ plena malsato.
Aŭ ministran postenon, aŭ pundoman katenon.
577. — Laboro donas bonstaton, mallaboro malsaton.
578. — Ofta festo, malplena kesto.
Imiti grandsinjoron, perdi baldaŭ la oron.
Kiu ĉion formanĝis en tago, malsatos vespere.
579. — Bela birdo!
Dando el reĝa hundejo.
580. — Ĝi tuŝas lin, kiel akvo anseron.
Ĝi glitas de li kiel pizo de muro.
Ĝi eĉ ne tuŝas lian orelon.
Vi povas eĉ haki lignon sur lia kapo.
Ĉio estas por li kiel polvero sur la tero.
Li zorgas pri ĝi kiel pri neĝo pasintjara.
Tra unu orelo eniras, tra la dua eliras.
581. — Senlanigu, sed ne senhaŭtigu.
Eliri sen frakaso el granda embaraso.
Senplumigi kokinon, ne vekante mastrinon.
582. — Ĝi staras ankoraŭ malproksime en la kampo.
Ankoraŭ multe vi kuros, ĝis vi alkuros.
Ankoraŭ la gajno ne estas en la mano.
La manĝota fiŝo estas ankoraŭ en la rivero.
Ĝi estas ankoraŭ birdo sur la tegmento.
Ĝi estas ankoraŭ pasero en aero.
Inter la mano ĝis la buŝo ofle disverŝiĝas la supo.
583. — Li ne estas el la grandaj saĝuloj.
Li ne elpensis la filozofian ŝtonon.
Li vidas nur ĝis la pinto de sia nazo.
584. — Post alkutimiĝo doloras disiĝo.
Ju pli malproksimen la vojo, des pli da larmoj.
Amo pli kora, disiĝo pli dolora.
Post dolĉa vino restas acida vinagro.
585. — Kiu iras trankvile, iras facile.
Tro rapida akcelo ne kondukas al celo.
Tro rapida faro estas nur baro.
Rapidu malrapide.
Kiu tro pelas, nur malakcelas.
586. — Pri la lupo rakonto, kaj la lupo renkonte.
Ne elvoku lupon el la arbaro.
587. — Servo postulas reservon.
Vi amas preni, amu redoni.
Vi min manĝigos, mi vin trinkigos.
Kiu donacon prenas, tiu sin katenas.
De kantado senpaga doloras la gorĝo.
588. — Donacetoj subtenas amikecon.
589. — Pli valoras vinagro donacita, ol vino aĉetita.
590. — Al ĉevalo donacita oni buŝon ne esploras.
591. — Oni donacas por speso kaj laborigas por spesmilo.
Kiu akceptas donacon, perdas la pacon.
592. — Por nenio oni faras nenion. Nenia ago fariĝas sen pago.
Sepaga estas nur la morto, sed ĝi kostas la vivon.
593. — Donaco nesincera estas donaco infera.
Unu fojon oni donas kaj tutan vivon fanfaronas.
Donacon reprenu kaj mian vivon ne venenu.
Ne donu kaj ne boju.
Li donas peceton da pano kaj bategon per mano.
Plena glaso da vino, sed kun guto da veneno. Li salutas profunde kaj mordas hunde.
Mielo sur lango, kaj glacio en koro.
Lango miela, sed koro kruela.
Ĉe tro ĝentila ekstero mankas sincero.
594. — Pli feliĉa estas donanto ol prenanto.
595. — Doni ovon, por ricevi bovon.
Bovo prenita, koko donita kaj — kvita.
596. — Pafi — maltrafi.
Celis paseron, trafis anseron.
Pelis pavon, falis kavon.
597. — Malaperis kiel vaporo.
Li pafis sin for.
598. — Fari al iu bonan lavon.
Fari al iu predikon pri moroj.
Tani al iu la haŭton.
599. — Ĵeti polvon en la okulojn.
Nebuligi al iu la okulojn.
600. — Nobelo promesojn disdonas, kampulo promesojn plenumas.
Per promesoj estas pavimita la infero.
601. — Plej facile promeso rimiĝas kun forgeso.
Dronanto domon proponas, savito eĉ brikon ne donas.
Promeso ne satigas.
Venis mizero, — helpu min, frato; pasis mizero, — for, malamato.
Danĝero sieĝas, al Dio ni preĝas; danĝero ĉesas, ni Dion forgesas.
602. — Sub seruro promesojn tenu, sed doninte ne reprenu.
Estu sinjoro de via vorto.
Vorto donita estas kiel leĝo.
Pripensu malrapide kaj agu decide.
Dek fojojn mezuru, unu fojon detranĉu.
Antaŭe intencu kaj poste komencu.
603. — Li estas la portreto de sia patro.
604. — Silentu donante, parolu ricevante.
605. — Dio donis oficon, Dio donas kapablon.
606. — Kion Dio ne donis, perforte ne postulu.
607. — Donu fingron al avidulo, li tutan manon postulas.
Se vi donas mielon, donu ankaŭ kuleron.
608. — Ne rapidu, trankvile decidu.
Ne rapidu insulti, volu aŭskulti.
Ne aŭskultinte, ne kondamnu.
Juĝanto devas havi du orelojn.
609. — Paco al lia cindro!
Li ripozu trankvile! 610. — Dio donis, Dio prenis.
611. — Dio donis buŝon, Dio donos manĝon.
612. — Ju pli oni posedas, des pli oni avidas.
Oni estas riĉa neniam sufiĉe.
Dum la manĝado venas apetito.
613. - Se Dio ne aranĝos, lupo vin ne manĝos
614. — Nuksoj venis, kiam dentoj elfalis.
Post morto kuracilo jam estas sen utilo.
Ĝi estas kiel mustardo post la manĝo.
615. — Almozoj ne malriĉigas.
Dio al vi donis, por ke vi povu doni.
616. — Ne havante, oni petas ; ricevinte, forĵetas.
Bono posedata ne estas ŝatata.
En juneco logas, en maljuneco tedas.
Nin ĉiam ravas, kion ni ne havas.
Juneco ne scias, maljuneco ne povas.
617. — Ĉia dono estas bono.
618. — Du botoj faras paron.
Bela paro por altaro.
Sinjorino kaj sinjoro, unu alian valoras.
619. — Ne taŭgas du ursoj por unu nesto.
En unu sako du katoj, ĉiam mordoj kaj gratoj.
Du sinjoroj en unu bieno, du mastrinoj ĉe unu kameno — neniam vivas sen reciproka malbeno.
620. — Nomo egala, sed esenco mala.
621. — Ĝi havas ankoraŭ signon de demando.
Ĉio dependas de «se» kaj «kiam».
La sama afero,sed kun la kapo al tero.
Sama buŝo blovas varmon kaj malvarmon.
Vizaĝo agrabla kaj ungo diabla.
622. — Unu saĝo estas bona, du estas pli bonaj.
Pli da okuloj, pli da certeco.
623. — Certe, kiel duoble du kvar.
Certaĵo kaj leĝo, kiel amen en preĝo.
624. — Du kontraŭ unu prezentas armeon.
Kontraŭ tula kohorto eĉ Herkulo estas malforla.
625. — Deko da pekoj, unu la puno.
De unu bovo oni du felojn ne deŝiras.
Per unu ŝtono oni du ĵetojn ne faras.
626. — Al du sinjoroj samtempe oni servi ne povas. 627. — Ankoraŭ neniu plaĉis al ĉiu.
628. — Kiu ĉasas du leporojn, kaptas neniun.
Kiu tro multe deziras, nenion akiras.
Kiu kaptas tro vaste, konservas malmulte.
629. — Ĉiu medalo du flankojn posedas.
630. — Du mortojn vi ne havos, de unu vi vin ne savos.
631. — El du malbonoj pli malgrandan elektu.
632. — Veturi sur sia paro da kruroj.
633. — Ne serĉu bonan arbaron, serĉu bonan najbaron.
Kiu havas bonan najbaron, havas bonan tagon.
634. — Malpli da havo, malpli da zorgoj.
635. — Li havas nek ĉelon, nek kelon.
636. — Matenas, vesperas - kaj tago malaperas.
637.— Tago aranĝas, tago ŝanĝas.
Tago tagon sekvas, sed ne similas.
Hodiaŭ festene, morgaŭ malplene.
Hodiaŭ forto, morgaŭ morto.
Vitro kaj feliĉo ne estas fortikaj.
De majesta ĝis ridinda estas nur unu paŝo.
638. — Ĉiu morgaŭ havas sian zorgon.
639. — Tago festa — for aferoj.
Festotaga laboro estas sen valoro.
640. — Laŭdu lagon nur vespere.
Antaŭ vespero ne estu fiera.
641. — Dio donis tagon, Dio donos manĝon.
642. — En la tago de la sankta Neniamo.
En la triĵaŭda semajno.
643. — En luma tago.
644. — Mono kuras al mono.
Mono monon naskas.
Al bona ĉasisto iras mem la besto.
Riveretoj fluas al riveroj.
645. — Mono fluas al riĉulo, batoj al malriĉulo.
646. — La dorm' estas bona, se mankas la mono.
647. — Sen mono en urbon ne iru.
Ne ekzistas mono, ne ekzistas dono.
Kiu havas nenion, estas nenio.
648. — Pli da mono, pli da zorgo.
Pli da havo, pli da klopodoj.
Klopodo estas kun mono, sed sen ĝi pli malbone. 649. — Neniom da oro, sed bona gloro.
650. — Ora ŝlosilo ĉion malfermas.
651. — Mono odoron ne havas, sian devenon ne diras.
Eĉ plej nigra bovino donas lakton nur blankan.
Sapo blankecon ne havas, tamen blanke ĝi lavas.
Kurba estas la ligno, sed rekte ĝi brulas.
652. — Kia pago, lia ago.
653. — Hodiaŭ pagi vi devas, morgaŭ kredite ricevos.
654. — Amo estas forta, sed mono pli forta.
Amo faras ion, mono ĉion.
Eĉ kaprino plaĉas, se la doto sufiĉas.
655. — Li havas pli da mono ol da bezono.
Li havas pli da mono, ol li povas kalkuli.
656. — Interkonsento estas pli bona ol mono.
657. — Amaso da mono kaj titolo de barono.
658. - Ŝparu kiam bone, vi havos kiam bezone.
659. — Spesmilo vojon trabatas.
Kiu bone ŝmiras, bone veturas.
660. — Mono estas reĝo, mono estas leĝo.
Al tiu ĉio cedas, kiu monon posedas.
Sen mono oni estas nulo, kun mono — saĝulo.
661. — Naskiĝu, edziĝu kaj mortu — ĉiam monon alportu.
662. — Mono amas kakulon.
Bonaj kalkuloj, bonaj kunuloj.
Amikon karesu, sed kalkuli ne forgesu.
Amikeco aparte, afero aparte.
Ju pli precizaj la kalkuloj, des pli fortika la amikeco.
Negocaj aferoj estas severaj.
663. — Por mia mono mi ankaŭ estas barono.
Mi ankaŭ lokon sur la tero okupas.
664. — Kiu speson ne tenas, tiu al spesmilo ne venas.
Kiu malmulton ne ŝatas, multon ne meritas.
Sen speso unua ne ekzistas la dua.
Ĉiuj milionoj konsistas el milonoj.
Unu guto plenigas la glason.
665. — El lia mano ĉiu monero elglitas.
666. — Tro da enspezo ne estas tro da pezo.
Tro da bono ne turmentas.
Spesmilo superflua poŝon ne ŝiras.
De pli da suko ne malboniĝas la kuko. 667. — Pli facile estas perdi vilaĝon, ol akiri domon.
668. — Malsaĝa kiel ŝtipo.
669. — Fleksu arbon dum ĝia juneco.
670. — Sur arbon kliniĝintan saltas la kaproj.
Knabon senfortan ĉiuj batoj atingas.
Se la arbo falis, ĉiu branĉon derompas.
671. — Pro multo da arboj li arbaron ne vidas.
En arbaro sidis kaj arbojn ne vidi
672. — Arbo krakanta venton ne timas.
673. — Hakado de ligno donas lignerojn.
674. — Unu orienten, alia okcidenten.
675. — Kurba estas la ligno, sed rekte ĝi brulas.
676. — Teni iun per fera mano.
677. — Teni la okulojn en streĉo.
Havi la orelojn sur ĝusta loko.
Streĉi la orelojn.
678. — Teni sian langon en la buŝo.
Kiu sian langon katenas, Dio lin benas.
Kio el la dentoj elsaltas, en la lipoj ne haltas.
Mastro elbabilis, gastoj ne silentos.
Vi sekrete vorton diros, ĝi tra l' tuta mondo iros.
Vi sekretos al edzino, ŝi sekretos al fratino, kaj tiel la sekreto promenados sen fino.
679. — Amu domon novan kaj amikon malnovan.
680. — La mano lin jukas.
Malpaculo.
681. — Via dekstra mano ne sciu, kion faras la maldekstra.
682. — Li estas preskaŭ mia frato : nepo de kuzo de onklo de konato.
683. — Li parolas sen senco kaj sen interligo.
Nek al temo, nek al celo.
Muele sencele.
684. — Li ne estas el la regimento de timuloj.
Li dentojn prunti ne bezonas.
Al li ne mankas defendo kontraŭ ofendo.
Li havas la kapon fortike sur la kolo.
Li estas homo sperta kaj lerta.
685. — Miraklo inter mirakloj.
686. — Infano ne krias, patrino ne scias.
Kiu ne petas, tiu ne ricevas.
Kiu frapas, al tiu oni malfermas. 687. — Dio donis infanon, Dio donos por ĝi panon.
Pli da infanoj, pli da manoj.
Pli da infanoj, pli da beno.
Ju pli la infanoj bezonas, des pli Dio al vi donas.
688. — Bonaj infanoj gepatrojn feliĉigas, malbonaj ilin entombigas.
689. — Kia naskinto, tiaj naskitoj.
Ne falas frukto malproksime de l' arbo.
Kien kudrilo iras, tien fadenon ĝi tiras.
Kia patrino, tia filino.
Hundo bonrasa estas bona por ĉaso.
Plej juna katido musojn jam pelas.
690. — Malgrandaj infanoj kaŭzas laboron, grandaj — doloron.
691. — Bojas hundido, kiel ĝi aŭdas de hundoj.
692. — Infanon malbonigas ne petolado, sed malbona kamarado.
693. — Kiu cedas al sia infano, ĝin pereigas per propra mano.
Vergo doloras, sed saĝon ellaboras.
694. — En juneco ni petas, en maljuneco forĵetas.
695. — Fabeloj por infanoj.
696. — Mi ne povas kapti en ĝi la sencon.
Ĝi estas por mi volapukaĵo.
Venis fino al mia latino.
697. — Bonfaron oni facile forgesas.
Malbonon oni memori ne ĉesas, bonon oni baldaŭ forgesas.
698. — Plej kruela estas redono por farila bono.
Kiu neniun savis, malamikon ne havas.
Kiam pasanto jam trinkis li la puton insultas.
699. — Kiu bone agas, timi ne bezonas.
Pura ĉielo fulmon ne timas.
Pura konscienco estas plej granda potenco.
Foresto de ofendo estas plej bona defendo.
700. — Ne ekzistas honoro sen laboro.
701. — En ĉiu malbono estas iom da bono.
Eĉ plej granda malbono al bono kondukas.
702. — Plibono estas malamiko de bono.
Kiu bone sidas, tiu lokon ne ŝanĝu.
Eĉ ŝtono verdiĝas, se ĝi longe ne moviĝas.
Kiu konstante lokon ŝanĝas, neniam sin aranĝas.
En ĉiu transloĝiĝo estas parto de ruiniĝo.
703. — En la bona malnova tempo.
704. — Iri for en bona hor'.
Enpakiĝu kaj foriĝu.
En bona ordo tra la pordo!