Proverbaro Esperanta (Marko Zamenhof)/Богъ
Trio plaĉas al Dio.
Se amas Dio, prosperas ĉio.
Dio batas, Dio kompatas.
Sonĝo teruras, sonĝo forkuras.
Ankoraŭ Dio ne dormas.
Dio punas laŭ la fortoj.
Dio longe paciencas, sed severe rekompencas.
Dio orfojn ne forgesas. Kun Dio vi iros ĉien, sen Dio nenien. Se Dio ne volas, sanktulo ne helpos.
Dio donis buŝon, Dio donos manĝon. Dio donis infanon, Dio donos por ĝi panon. Se Dio ordonos, eĉ ŝton’ lakton donos.
Ĉirkaŭ sanktuloj diabloj vagas.
Ne atingos krio ĝis la trono de Dio. Senfara plendo ne estas defendo. Reĝo donacis, sed polico minacas.
Kontraŭ bato senatenda ekzistas nenia defendo. Ne atendis, ne esperis — malfeliĉo aperis. Malfeliĉo venas sen alvoko.
Ĉiu por si — por ĉiuj Di'.
Servo al Dio vana ne restas. Ni laboru kaj esperu.
Al Dio servu, diablon rezervu. Dion laŭdu kaj diablon aplaŭdu.
Dion fidu, sed senfare ne sidu. Preĝon faru, sed farunon preparu. Infano ne krias, patrino ne scias.
Ne sanktuloj potojn faras.
Nek por baki, nek por haki.
Danĝero sieĝas, al Dio ni preĝas — danĝero ĉesas, ni Dion forgesas. Dronanto domon proponas, savito eĉ brikon ne donas.
Kiun reĝo protektas, tiun ministro elektas.
Dio puni deziras, li la saĝon fortiras.
Dio donis oficon, Dio donas prudenton.
Kie timo, tie honto. Kiu hontas nenion, ne timas Dion.
Forte sidas, kiu Dion fidas. Dio ne perfidas, se homo lin fidas.
Eĉ inter piuloj ne mankas pekuloj.
Homo proponas, Dio disponas. Homo pafas, Dio trafas. Homo esperas, morto aperas.
Kontraŭ volo de Dio helpos nenio. Dio ĝuste faras, neniam eraras.