FRENEZULINO.
La juna bela, vizaĝ’ anĝela,
Senkulpa k’el infano
Ĉe la patrino ŝi, solfilino,
La helpa dekstra mano.
Sen zorgo ia la vivo ŝia
Fluadas sen doloro.
Sed venis amo, la kora flamo —
Ekfrapis ŝia koro.
Sinjoro riĉa al la feliĉa,
Senzorga kaj nesperta
Sopire ĝemas, la belan premas
Li, deloganto lerta.
De la riĉulo kun larmokulo
Avertas ŝin patrino.
Ne helpas varmaj admonoj larmaj —
Jam amas la filino.
Por vi — nur malhonoro!«…
— »Vi vane timas — li min estimas
Kaj amas lia koro.
— »Sed amo lia nur papilia:
Elsuĉos koron vian…
Monato pasos, li vin forlasos
Por ami duan… trian…
— »Ne, ne, patrino!…« — al ŝi filino
Obstine kaj plorante —
»Vi vane timas: li min estimas.« —
Ripetas nur konstante.
— »Ne per admono, sed per bastono
Mi vin ekprudentigos!
Mi la belulon, abomenulon
El via kap’ forigos!…«
Ne enviinda, kaj ne aminda
Ho, estos lia sorto!…
Diabloj prenos lin, kiam venos
Li nun al nia korto! —
Filino staris, kun ŝultroj faris,
Respondon ŝi ne donis,
Sed en l’ oreloj satan-kapeloj,
Patrinaj vortoj sonis…
⁂
En la ĝardeno kun lun-elveno
Sur alton la ĉielan
Sur la lageto en la ŝipeto
Ni vidas paron belan.
— »Ho, kara mia! ĉu amo via
Por mi la malhonoro?
Ho, diru veron kaj la esperon
Redonu al la koro!…
Kaj kial do vi al si por trovi…
Amantan… la edzinon,
Ne el grandmondo — el vilaĝrondo
Preferis la knabinon?
En mond’ ja via knabino ĉia
Pli bela estas, riĉa?…
Ĉu mi, sovaĝa infan’ vilaĝa,
Mi estas plej feliĉa?…
— »Mi… mia koro — maljusta moro!…
Mi… mi vin sole amas!
Kaj la fidela por vi nur, bela,
Kor’ mia tremas, flamas!…
— »K’al do detenas, k’al do malbenas
Konstante min patrino?«
— Vi ne aŭskultu — kaj ŝi insultu,
Freneza la virino!
— Ho, timu Dion! ne diru tion,
Amata, kara mia!
Tsss… en arbeto jen ŝanceleto…
Ŝteliĝas fremda ia?…«
— »Ne, vent’ ekblovis, foliojn movis,
Vi vane timas, tremas…«
Kaj la tremantan, li ŝin febrantan
Al sia brusto premas… ———
— »Ha, malnoblulo! ha, vi krimulo!
Malben’ al la filino!…«
Kvazaŭ pantero ŝi en kolero
Jam naĝas, la patrino…
Ŝi dronos eble, neeviteble,
Freneza en kuraĝo?
Sed la patrino »frenezulino«
Ne dronas, malgraŭ l’ aĝo.
— »Ŝi min malbenos kiam mi venos
Al la patrina korto!
Ne rekonatan, malestimatan,
Min pelos for sen vorto!
Ekblovis vento de l’ oriento
Alportis malvarmeton…
Kaj la patrino »frenezulino«
Renversis la ŝipeton…
⁂
Nun la patrino — frenezulino
En frenezejo sidas
Kaj kun sovaĝo en la vizaĝo
Jen ploras ŝi, jen ridas.
Okulojn metas kaj fulmojn ĵetas —
Kor-sangiganta homo!…
Sin turmentadas kaj bataladas
Kun de la mort’ fantomo.
— »Vilaĝdometon kaj ĝardeneton
Mi havis antaŭ jaroj…
Kaj filineton — belulineton —
Enviis min najbaroj…
Korpeto neĝa, teniĝo reĝa…
De ĉielruĝ’ infano…
Ha! malnoblulo!… ha, vi, krimulo!
Infera vi satano!…
En la ĝardeno lageto plena…
Ho, neenterigita!
Mi ŝin mortigis, mi ŝin dronigis…
Patrin’ frenezigita!…
Mi? ——
Ha! satano! — for de l’ infano!…
Ha! ha!… »frenezulino«!?…
———————
Ŝi ekkriegis — sang’ elŝprucegis
Kaj — mortis la patrino…
»Esperantisto«, N-6., 1892.
