Elektitaj Poemoj de Heinrich Heine/Donna Klara

Indekso : Elektitaj Poemoj de Heinrich Heine
de Heinrich Heine
Tradukita de Friedrich Pillath
Donna Klara

Tra la park' promenas nokte
La filino de l' alkaldo;
Tamburegoj kaj trumpetoj
Sonas brue de l' kastelo.

„Jam min tedas la dancado
Kaj la dolĉaj, flataj vortoj,
Kavaliroj min afekte
Komparantaj al la suno!

Tro min tedas jam ĉi tio,
De la tempo, kiam nokte
Mi ekvidis kavaliron
Kun liuto min loganta.

Kiam li kuraĝe staris
Kun okuloj radiantaj
En vizaĝo noble-pala,
Li similis Sankt-Georgon.“

Tiel pensis Donna Klara
Mallevante la okulojn ...
Kiam ŝi rigardas supren,
Staras jen la kavaliro ...

Manpremante, amĵurante
Ili iras en lunbrilo;
Dolĉe flatas la zefiro,
Rozoj klinas sin salute.

Rozoj klinas sin salute
Kiel ardaj amsenditoj ....
„Sed, amata mia, kial
Vi subite ekruĝiĝis?“

„Pikis kuloj min, karulo,
Kaj la kulojn mi malŝatas
En somero, kvazaŭ ili
Estus judoj ― longnazuloj.“

„For la kulojn kaj la judojn!“ ―
Diras li kun amkareso ―
„Jen, de l' migdalarboj falas
Mil' da blankaj florfolioj.

Mil' da blankaj florfolioj
Verŝas dolĉan bonodoron; ―
Sed, amata mia, diru,
Ĉu vi amas min tutkore?“

„Jes, mi amas vin tutkore;
Mi ĝin ĵuras pro l' Savinto,
Kiun per malic' mortigis
Iam malbenindaj judoj.“

„For Savinton kaj la judojn!“ ―
Diras li kun amkareso ―
„Malproksime, kvazaŭ sonĝe,
Blanklilioj balanciĝas.

Blanklilioj balanciĝas
Kaj la stelojn alrigardas ....
Sed, amata mia, diru,
Ĉu ne false vi ekĵuris?“

„Mi ne konas la falsecon,
Kaj en mia koro estas
Eĉ ne guto de l' nigruloj,
Aŭ de l' fia, juda gento.“

„For nigrulojn kaj la judojn!“ ―
Diras li kun amkareso, ―
Kaj al mirtoflora laŭbo
Li kondukas la amatan.

Per la molaj amo-retoj
Li ŝin kaŝe ĉirkaŭplektas; ―
Kelkaj vortoj ― longaj kisoj,
Kaj la koroj ĝojpleniĝas.

Dolĉan kanton gefianĉan
Kantas nun la najtingalo;
Kvazaŭ torĉdancante saltas
Lampiretoj en la herbo.

En la laŭb' silento regas,
Nur misteran oni aŭdas
Murmuradon de la mirtoj
Kaj de l' floroj la spiradon ....

Tamburegoj kaj trumpetoj
Jen eksonas de l' kastelo,
Kaj forsaltas Donna Klara
El la brak' de l' kavaliro.

„Jen, karulo, ― ili vokas! ―
Antaŭ kiam ni disiĝos,
Diru vian karan nomon
Retenitan tiel longe.“

Kaj la kavalir' kun rido
Kisas ŝiajn blankajn manojn,
Siajn lipojn, ŝian frunton,
Poste li konfesas jenon:

„Mi, amato via, estas
Filo de la multlaŭdata,
Granda, instruita Rabbi;
Israel' de Saragosa.“