Hamleto, Horacio kaj Marcello venas.
Hamleto
|
Ho, kiel akra estas la aero!
|
Horacio
|
Jes, princo, blovas vento malvarmega.
|
Hamleto
|
Kioma horo?
|
Horacio
|
Baldaŭ la dekdua.
|
Marcello
|
Ne, ne, jam la dekdua horo batis.
|
Horacio
|
Ĉu efektive? Mi ne aŭdis. Sekve Alproksimiĝas jam la temp', en kiu Aperas ordinare la spirito. (Post la sceno estas aŭdataj tamburado kaj ektondro de pafilego.) Ha, kion tio ĉi signifas, princo?
|
Hamleto
|
La reĝo diligente nun pasigas La nokton en gajega festenado; 10 Kaj ĉiun fojon, kiam li eltrinkas Pokalon, pafilegoj al la mondo Anoncas la grandfaron de la reĝo.
|
Horacio
|
Ekzistas tia moro?
|
Hamleto
|
Jes, sendube. Sed pensas mi, ke estas pli honore Forgesi tian moron, ol ĝin sekvi. La brua kaj diboĉa festenado Alportis al ni tre malbonan gloron Ĉe la popoloj de la tuta mondo. Drinkistoj oni nomas nin insulte; 20 Kaj tiu ĉi makulo malpurigas La gloron de plej grandaj niaj faroj. Similan sorton ofte ankaŭ havas Privataj homoj, se sen propra kulpo Makulon ian ili de naturo Ricevis; se ekzemple de naskiĝo— En kio ne ilia vol' ja estis— Ilia sango estas tro bolanta, Rompanta ofte digon de prudento; Aŭ se kutimo ilin malbonigis,— 30 La mond' ilin atakas sen kritiko, Se eĉ iliaj virtoj estas puraj Kaj multenombraj. Grajno da malbono Por la okul' de l' mondo ofte kovras La tutan indon de plej bona homo. (Aperas la spirito en armaĵo.)
|
Horacio
|
Ho, vidu, princo, ĝi aperas!
|
Hamleto
|
Dio! Defendu nin, anĝeloj de ĉielo! (Li staras kelkajn minutojn senmove.) Spirito sankta, aŭ demon' terura, Ĉu el ĉielo aŭ el la infero, Ĉu vi intencas bonon aŭ malbonon,— 40 Aperis vi en tia nobla formo, Ke mi paroli devas. Ho, Hamleto, Ho, patro, ho vi, reĝo de Danujo, Respondu! Ho, ne lasu min perei En nesciado! Diru al mi, kial Sin levis el la tombo viaj ostoj? Kaj la ĉerkujo, kien ni trankvile Vin metis, kial ĝi malfermis nun La pezan sian buŝon de marmoro, Por vin elĵeti? Kion ĝi signifas, 50 Ke vi, senviva korpo, en armaĵo Denove venis en la lunan lumon, Por ektimigi nin, malsaĝajn homojn, Kaj nin ataki per teruraj pensoj Ne klarigeblaj por l' animo nia? Por kio? Diru! Kial? Kion fari? (La spirito faras signojn al Hamleto.)
|
Horacio
|
Li vokas vin, ke iru vi kun li, Li kvazaŭ volas ion komuniki Nur al vi sola.
|
Marcello
|
Kun afablaj gestoj Li vokas vin pli malproksimen, princo; 60 Sed ho, pro Di', ne iru!
|
Horacio
|
Ne, ne iru!
|
Hamleto
|
Sed tie ĉi ne volas li paroli, Kaj mi lin sekvos.
|
Horacio
|
Ho, ne, ne, reĝido
|
Hamleto
|
Nu, kion do mi timos? Mia vivo Ne havas por mi indon, kaj l'animo, Senmorta, kiel la spirito mem, Ja ne bezonas timi la spiriton. Li vokas min denove; mi lin sekvos.
|
Horacio
|
Sed se li vin allogos al la maro, Aŭ eble al la supro de l' ŝtonego, 70 Staranta super la senfunda akvo, Kaj tie per terura nova vido Subite nebuligos vian saĝon Kaj pereigos vin? Memoru, princo! Jam per si mem al ĉiu viva homo Terura estas tiu alta pinto, Pendanta super la bruantaj ondoj De plej profunda loko de la maro.
|
Hamleto
|
Li ĉiam vokas. (Al la spirito.)Iru, mi vin sekvas!
|
Marcello
|
(retenante Hamleton) Ho, princo, vi ne iros!
|
Hamleto
|
For la manojn! 80
|
Horacio
|
Aŭskultu nin, ne iru!
|
Hamleto
|
Mia sorto Min vokas, kaj per ĝi mi sentas nun En ĉiu vejno de la korpo mia Potencan feran forton de leono. (La spirito faras signojn.) Li ĉiam vokas! Lasu! Pro ĉielo! (Li sin elŝiras.) Fantomon faros mi el ĉiu, kiu Kuraĝos min reteni! For! (Al la spirito.)Ho, iru! Mi post vi iras. (La spirito kaj Hamleto foriras.)
|
Horacio
|
Ha, li freneziĝis!
|
Marcello
|
Ni sekvu lin! La dev' al ni ordonas!
|
Horacio
|
Ni iru! Kiel tio ĉi finiĝos?! 90
|
Marcello
|
Malbona io estas en Danujo.
|
Horacio
|
Nin gardos la ĉielo.
|
Marcello
|
Ni rapidu!
|
|