Maria/Ĉapitro XXXII
La sekvan matenon mi devis peni por ne signifi al mia patro kiom embarasa rezultis al mi akompani lin en lia vizito al la malsupraj bienoj. Kiel li tion faris ĉiufoje kiam li estis faronta vojaĝon, kvankam ĝi estus mallonga, li sin enmiksadis en la aranĝon de ĉio, spite al la neneceseco de tio, kaj ripetadis siajn ordonojn pli ol kutime. Ĉar estis necesa porti kelkajn delikatajn provizojn por la semajno dum kiu ni estis restontaj for de la hejmo, provizojn kiujn mia patro tre ŝatis, ride vidante tiujn kiujn Emma kaj Maria aranĝadis en la manĝo-ĉambro en la kestojn kiujn Johano Anĝelo devis porti pendantaj de la sel-kapo, li diris:
―Dio min helpu, karaj! Ĉu tie estos loko por ĉio tio?
―Jes, sinjoro ―respondis Maria.
―Sed tio sufiĉus al episkopo. Aha!, estas vi kiu pli klopodas por ke ni ne pasigu malagrablan tempon.
Maria, kiu surgenue aranĝadis la provizojn, kaj montris sian dorson al mia patro, sin turnis por timide diri al li, ĝuste kiam mi estis alvenanta:
―Sed ĉar vi restos tiomajn tagojn...
―Ne multajn, kara ―li respondis ridante―. Mi ne diras tion por mi: mi ĉion dankas al vi; sed ĉi junulo tiel senentuziasmiĝas tie... Rigardu ― li aldonis sin direktante al mi.
―Kion?
―Bone, ĉion kion ili enmetas. Kun tia provizo eĉ povas okazi ke mi decidu resti dek kvin tagojn.
―Sed panjo mem ordonis ―observis Maria.
―Ignoru tion, judino ―tiel li kutimis nomi ŝin kelkfoje ŝercante kun ŝi―; ĉio estas en ordo; sed mi ne vidas ĉi tie ruĝan vinon el la lasta kiu alvenis, kaj tie ne estas―; necesas alporti el tiu.
―Sed jam ne estas loko ― respondis Maria ridetante.
―Ni tuj vidos.
Kaj li iris persone al la kelo por serĉi la vinon pri kiu li estis parolanta: kaj revenante kun Johano Anĝelo, krome ŝarĝita per kelkaj salmo-ladoj, li ripetis: “nun ni vidos”.
―Ĉu ankaǔ tio? ―ŝi ekkriis vidante la ladojn.
Ĉar mia patro klopodis eltiri el la kesto iun skatolon jam lokigitan, Maria, alarmiĝante, observis al li:
―Sed tio ĉi ne povas resti ĉi tie.
―Kial, mia kara?
―Ĉar temas pri la pastaĵoj kiujn pleje vi ŝatas kaj...ĉar mi faris ilin.
―Kaj ĉu ili estas ankaǔ por mi? ―demandis mia patro mallaǔte.
―Nu, ĉu ili jam ne estas lokigitaj?
―Mi diras ke...
―Mi tuj revenos ―ŝi interrompis ekstarante―. Ĉi tie mankas kelkaj tukoj.
Kaj ŝi malaperis por reveni unu momenton poste.
Mia patro, kiu estis persista kiam li ŝercis, denove diris al ŝi laǔ la sama antaǔa tono, kliniĝante por meti ion apud ŝin:
―Tie ni anstataǔos pastaĵojn per vino.
Ŝi apenaǔ kuraĝis rigardi lin; kaj rimarkante ke la maten-manĝo estis servita, leviĝante diris:
―Jam la tablo estas primetita, sinjoro; kaj sin direktante al Emma: lasu ni al Stefana ĉion mankantan; ŝi bone plenumos la taskon.
Dum mi iradis al la manĝo-ĉambro, Maria eliris el la ĉambroj de mia patrino, kaj mi haltigis ŝin tie.
―Tondu nun ―mi diris al ŝi― la hararon kiun vi volas.
―Ha! Ne, ne mi.
―Do diru el kie.
―El kie oni ne rimarku ĝin. ―Kaj ŝi enmanigis al mi iun tondilon.
Ŝi estis malferminta la har-ujon kiun ŝi portadis pendanta de la kolo. Montrante al mi la malplenan skatoleton, ŝi diris:
―Metu ĝin ĉi tien.
―Kaj tiun de via patrino?
―Mi metos ĝin supre por ke ne vidiĝu la via.
Tion ŝi faris dirante:
―Ŝajnas al mi ke hodiaǔ vi ne foriros kontenta.
―Ne, ne; mi nur ne volas ĉagreni mian patron: estas tre juste ke mi montru al li mian deziron helpi lin en liaj laboroj kaj ke mi utilu al li.
―Certe; tiel devas esti; kaj ankaǔ mi klopodos montri ke mi ne estas malgaja, tiel ke panjo kaj Emma ne ofendiĝu kun mi.
―Pensu multe pri mi ―mi diris kisante la hararon de ŝia patrino kaj la manon per kiu ŝi ĝin aranĝis.
―Ha! Multege, multege! ― ŝi respondis rigardante min per tiuj tenero kaj senmalico kiuj tiom bone sciis kuniĝi en ŝiaj okuloj.
Ni disiĝis por atingi la manĝo-ĉambron per malsamaj enirejoj.