Wüster: Pluvo
„Tutmonda Espero“ (Kataluna Esperantisto) II. 1909, paĝ. 114.
„British Esperantist“ X. 1914, n-ro 120, paĝ. 239.
1. Pluvas kaj pluvas kaj pluvas kaj pluvas
Senĉese, senfine, senhalte,
El ĉiel’ al la ter’, el ĉiel’ al la ter’
Are gutoj frapiĝas resalte.
2. Tra la sonoj de l’ pluvo al mia orelo
Murmurado penetras mistera,
Mi revante aŭskultas, mi volus kompreni,
Kion diras la voĉo aera.
3. Kvazaŭ ia sopir’ en la voĉo kaŝiĝas
Kaj aŭdiĝas en ĝi rememoro…
Kaj per sento plej stranga, malĝoja kaj ĝoja,
En mi batas konfuze la koro.
4. Ĉu la nuboj pasintaj, jam ofte viditaj,
Rememore en mi reviviĝis,
Aŭ mi revas pri l’ sun’, kiu baldaŭ aperos,
Kvankam ĝi en la nuboj kaŝiĝis?
5. Mi ne volas esplori la senton misteran,
Mi nur revas, mi ĝuas, mi spiras;
Ion freŝan mi sentas, la freŝo min logas,
Al la freŝo la koro min tiras.
|
