Estis nia ĝi, nia ĉi-ter’,
Kaj posedis, heredis ni ĝin,
Por dividi sen prem’ en liber’
Ĝin por nia komuna destin’.
Ni devenis el sama la rang’,
Nobelar’ estis unu jen nur, jen nur,
Ĝi naskiĝis el pura, el pura natur’,
Kia bolas indigne en sang’.
Estis ni multiĝantaj sur ter’,
Kvankam ŝvite prizorgis ni ĝin.
Do tuŝetu da amo nin er’,
Kiel filoj de l’ riĉa patrin’.
Ni ja estas de l’ tero sklavar’,
Kaj dum tago kaj nokt’ nia pen’, nia pen’
Estas servi ĉe l’ riĉa, ĉe l’ riĉa festen’
Al diboĉa senhonta mastrar’.
Unufojon nur vivas ni nun,
Ĉio kroma — mensog’, fantazi’:
Do ni volas ĝin vivi en sun’,
Kiel rajtas ĝin vivi eĉ ni!
Jes, ni volas ĝin vivi en sun’,
Kiel decas al homa la gent’, la gent’.
Ne nur rajto ĝi estas kaj restas, pretend’,
Sed la devo je nia komun’.
Kamaradoj, tra l’ vasta tutmond’
Jam ekbruas la demonstraci’,
Kaj aŭdiĝas centlingve en rond’:
Tiu ter’ apartenas al ni!
Jes, al ni apartenas ĝi nur!
Ni dividu ĝin sen la ĵaluz’, ĵaluz’,
Se ne estu je l’ tago de l’ ago konfuz’,
Ne vidiĝu sangruĝa terur’.
Kamaradoj, minacas ekflam’,
Tra la mond’ ruliĝanta konspir’.
De la voloj baritaj malam’
Nun bruladas en arda sopir’.
La malamo flamanta en kor’
Kontraŭ tempo de l’ vok’ en dezert’, dezert’,
Kiam neresponditaj petegoj, avert’,
Niaj voloj fariĝas vapor’.
Nin premadu ilia prosper,’
Potencega perfort’ de arme’,
Estu sataj pro nia mizer’, —
Baldaŭ venos ilia pere’!
Vin kunigu kuraĝe standard’,
De l’ estonta sunbrila liber’, liber’.
Kamaradoj, vi multaj, vi multaj sur ter’,
Por la viv’ de justec’ kaj bonfart’.
|
