Mi estas libera, mi estas libera;
Mi estas homo, mi estas homo.
Ne plu patrioj, ne plu leĝoj,
Ne plu mastroj, ne plu dioj;
Ne plu juĝistoj, nek registaroj, kiuj subtenu arbitre
Tiun farson tiom maljustan, kiun la friponoj nomas ordo;
Ne plu baroj nek landlimoj
Ne plu falsaj savantoj
Ne plu pastro, karcergardisto,
Reĝo, sinjoro nek policisto;
Ne plu azenaj soldatetoj, obeantaj kaj ne pensantaj,
Kiuj libere murdas, kiuj kvazaŭ bestoj interbuĉas sin
Kun tiuj de aliaj popoloj
Pro aliulaj ambicioj
Eĉ apenaŭ ne konante sin,
Senkonsciaj, fiaj, malsaĝuloj.
En viaj agoj mi ne rajtas kaj ne volas, ke en tiuj miaj
Pro ia cirkonstanco iu estulo altrudiĝu.
Mi estas mia kaj volas kaj povas
Min regi sen paŝtistoj
Per miaj propraj energioj,
Per miaj propraj ecoj liberaj.
Regi sin mem ĉiu homo kutimiĝu
Kiu akceptas, ke alia estu la juĝanto de liaj agoj,
Estas bruto, kiu havas nur
Formon kaj nomon homajn,
Estas ŝtono de l’ muroj,
Kiujn oni starigas al la Progreso.
Por mortigi oni ne forprenu min; mia amo al la homoj
Ne estu mallumigata de povorganismoj humiligantaj.
Mi estas mia
Mi estas homo;
Mi ne volas
Ĉirkaŭbarojn.
El la interno de mia brusto elŝprucas amaj ondoj
Por ĉiuj vivantoj, kiuj travagas tra la tero.
Tiujn spontanajn ondojn de ne mezureblaj amoj
Oni vidos iĝintaj malamoj, spite de miaj noblaj deziroj,
Kiam iu intencos
Alproprigi al si teron kaj ĝuojn,
Fari leĝojn, kiuj devigos min
Aŭ malpermesi, ke mi rezonu.
Mi vivi ne volas en pli supera nek en pli suba rango ol la aliaj;
Pacame vivi mi volas ĉe iliaj altecoj.
Kiu vere estas libera, tiu neniam emas perforton,
Do moviĝas ribelemoj, ĉar ekzistas premaj povoj.
(Ni iru, subkomprenate);
Esti liberaj inter la liberuloj,
Esti sunaj inter sunoj,
Doni pruvojn, ke nenio
Estas pli granda ol la homoj.
|
