Prologo/Ajno
Rapide.
Streĉvervas muskoloj…
Posthorizontas la suno.
Krepuskas la kor’
en sopiro.
Golgotas la vivo.
Nigras du krucoj.
Grakas amasoj da korvoj,
sentante mortontojn.
Manon al mi, amikino,
lipojn sur lipojn
de l’ ama konfid’.
Golgotas la vivo…
Nigras du krucoj…
| · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · |
Knaras radoj, krakas pordoj
fajfsirenas aŭtoj…
Brilas vitroj magazenaj…
Kalvas placa rond’.
Ĉielenas templa pinto
reliefe.
La dekdua.
Estingiĝas lum’.
Glitas ombroj fantomecaj,
malaperas en la grizo
de nebula ŝalo.
Ŝi kaj mi
en densa maro
de banalo.
Dereliĝis tramvagono —
kaj ekbluis la fajrero;
tra la grizo kri’ eksonis,
kri’ de malespero.
Golgotas la vivo.
Du krucoj. —
Ŝi kaj mi.
lanternoj palpebrumas;
estas noktomezo
malluma…
Mi straten eliris enpensa, sopira:
min jam vivo tedis
per kutima iro.
Mi oscedis.
Mi spertis en vivo pri multo,
travivis maldolĉon kaj ĝuon;
en mez’ de banalo kaj stulto
mi trovis enuon.
Mi vidis de l’ Scio palacojn,
loĝatajn de alta scienco,
kaj tie nur trovis grimacojn
de saĝa sensenco.
Mi templojn vizitis de Dio,
mi vidis en ili brilpompon,
kaj trovis en masko de pio
profiton kaj trompon.
Mi amis per koro juneca
kaj revis estante poeto,
sed estis en am’ multespeca
ĉiama ripeto.
Mi volis en lego forgesi
premantan sufokon de l’vivo,
sed fine mi devis konfesi
pri mia naivo.
Kaj en nokto nebula mi hejmon forlasis
kun ĝia komforta ripozo…
Kun sento malvarma je ŝton’ mi frakasis
violonon de prozo.
Ĝi ektintis obtuze, mortante kun ĝemo…
Ekpendis malluma silento.
Tiele post la rekviemo
venas ĉerka tegmento.
En noktaĵon mi iras tra malseka pavimo —
mi ĉasas al novo kaj freŝo;
en la proksimo
ekbruis kaleŝo;
preter mi ĝi ruliĝas, tie sidas junino
belega sub ŝalo aĵura.
— «Haltu, virino!
ĉu Vi konsentos je la promenado plezura
tra nebuloj de sento volupta
al ĝuo abrupta ? »
— «Mi volas.» Ŝi simple rediris
kaj elkaleŝiĝis rapide.
… Ni ekiris.
estas mateno…
Al vizaĝo ŝia mi rigardas, ŝi kviete dormas,
ŝiaj belaj formoj
de l’ korpo pasia
estas karesataj de la sunradioj,
penetrantaj tra l’ kurteno.
Kial silente mi staras, ĉu mi bedaŭras,
ke nokto finiĝis, ne daŭras
la iluzio?
Ĉe la lito mi ekkaŭras,
longe, longe sidas tiel, ŝin rigardas,
ŝian sanan dormon gardas,
dormon de ripozo dolĉa.
Ho, virino sorĉa!
Ne! pli vere — korpo sorĉa, korpo dia
en nudeco sia!
Ci, — ekstremo de komenco, —
ci, — komenco de ekstremo, —
frenezigas per potenco
de eterna am-problemo.
Ruĝa disko elnaĝas en grizekolora ĉielo,
perlas roseroj en vazoj sur floroj,
nuancas panelo
en ĉielarkaj koloroj…
Ludas radioj petolaj sur lipoj de la kuŝantino,
sur lipoj — pokalo de ĝuo…
alloge-incite defalis kovrilo de sur la junino,
postulas la kisojn ŝia neĝblanka genuo.
Ŝi dormas en paco
post laco
pro nokta kares’ malmodera.
— « Virino, adiaŭ!
min vokas «hodiaŭ»
per bruo enurba por laboro afera…»
Velkis ombroj lastaj de l’ mateno, —
ridas tago en sereno
de la suna brilo;
blekas-fajfas la sireno
de aŭtomobilo.
donas al mi parfumantan
je subtila odoro de la akaci’.
Ekrigardis mi la skrib-eksteron
virindelikatan, bel-elegantan…
«Kies estas ĝi?
Unuafoje mi vidas… Virino? Sed kiu?
Pli rapide deŝiru koverton kaj sciu:
«Min ebriigis karesoj de l’ nokto… Kun Vi do
mi ilin deziras ripeti
kaj tial kuraĝas Vin peti
Hodiaŭ je l’ 10-a vespere… Kaj nun ĝis revido!
(La strato de l’ Venko, dom’ la 80-a,
2-a etaĝo, pordo la 31-a).»
Kaj netralegebla parafo la streka —
fin’ de l’ skribaĵ’ rendevua.
superŝutas ĉion je lumstrioj;
rapidege brue kuras tramvagonoj,
ne atentas tute pri stacioj
plenplenegaj de amaso.
Poezio de l’ dudeka jarocento —
bruo de la urbo multfaceta,
vulgarec’ de l’ degenera sentimento
kaj falseco de l’ kalvaĵo kabineta —
— pitoreska viv-kanvaso
porpoeta…
mia helo kaj belo radia;
sur kanapo en la buduaro
jen Ci kuŝis kun simplo gracia
La krepusko de l’ ĉambro ekpendis,
araneis nigraĵojn sur pluŝo;
diafanajn Ci manojn etendis,
kaj ni ambaŭ svenetis en tuŝo.
Sed ne prenis mi Cin. Cin profani?!
Cin, ekamon de mia animo?!
Mi permesis nur kisojn fontani
en ĉi-tiu danĝera intimo.
Piko de kiso… Volupto kaj ardo…
Bril’ de okuloj, dezira rigardo…
Brusto ondanta…
Spiro bruliga, spiro-ponardo…
Ĝuo loganta…
Flustro de nokto… Batbatoj de koro…
Flos’ de parfumoj… Narkota odoro…
Spic’ romantika…
Dolĉo amara… Saniga doloro…
Estu fortika!
Ci ne komprenis mian foriron
tiom nervecan, rapidan,
sed en Cia rigardo deziron
vidis mi tiom avidan…
Ci ne komprenis, jes, ne komprenis!
sendis leteron-inviton…
Sed mi ne povis kaj mi ne venis —
timis mi korpo-eksciton.
Mi deziris tamen ankaŭ tion,
pro dezir’ mi brulis;
korpon korp’ postulis,
sed profani mi ne povis poezion —
kaj en versoj mi forgesis la doloron
kaj en sonĝoj kvietigis mian koron…
Tamen brulo restis,
kvankam revo festis
venkon provizoran.
vagis denove ĝis laco
tra tiom senfina viv-spaco
kaj nur la malsanon akiris
de l’ korpo kaj menso;
anstataŭ kompenso
ricevis de ŝajna feliĉo temperon
kaj plen-malesperon
de sento kaj penso.
Montoj, abismar’ senfunda; de ĉielo blu’ profunda
Monotona step’ enua… Paŝas mi en horo frua
Densarbaro grumblas ion, piedpremas mi folion
ĝi jam flavas, ĝi susuras, kaj fabelojn ĝi murmuras
Al la lando malproksima,
al palac’ de l’ rev’ intima
iras mi
tra flav-foli’.
Akvofal’ potence-brua ŝpruce-kantas, muĝeflua
Kaj batalas kontraŭ bordo kun titane-akra mordo,
en koler’ obtuze spiras. Ĝian forton mi admiras.
Estas ĝi mirinde bela en batalo ekribela.
Al la lando malproksima
iras rekte mi sentima
kun admir’
je l’ akva spir’.
Jen river’ kviete fluas. La venteto kanon skuas.
Nur malofte fiŝ’ ekplaŭdas. Pli orel’ nenion aŭdas…
Jen fiŝisto kun la reto klindormetas en ŝipeto.
Ludas en herbej’ infanoj — ridas kun arog’ cejanoj.
Al la lando dezirata
iras mi tra bordo glata
de l’ river’
kun kor-esper’.
Urbo brua, peke-krima, kun sonoro trapavima.
Homamaso sur prospekto. Polican’ — sever-aspekto.
Nokto tutan urbon prenis — ĝin per dormo enkatenis.
Senhomiĝis trotuaroj. Nur malofte pasas paroj.
Al la lando de la belo
iras mi kun rekta celo
kaj sen tim’
tra la pavim’.
«Vi enuas, Vi sinjoro?! Lasu pensi pri doloro.
Min Vi sekvu tra ĝardeno. Vin atendas ama sveno»
Ekrigardis mi figuron kaj eksentis kor-teruron:
Ho, similis la virino je l’ amata fianĉino!
Kaj la celon mi perfidis —
interrompi mi decidis
ĝin por hor’
pro kon-esplor’.
Kaj humile-rapideme paŝis mi kun ŝi nerveme;
Voluptante brulosente ŝi rigardis, ardis tente…
«Ni jam venis hejmon mian. Nu, demetu palton Vian»…
Ŝi enbrakis min pasie. Mi pasivis malkonscie.
Mi la landon revi ĉesis,
pri la celo mi forgesis
en admir’
pro ama spir’!
«Kial Vi observas mute?! Senvestiĝu tuj kaj tute!
Ne ŝajnigu naivulon! Kontentigos mi postulon!»
Per blankeco ŝi brilante min karesis premiĝante.
Pro nudeco malkovrita estis mi pasiigita.
Kaj la revon mi forgesis,
min la land’ ne interesis,
en pasi’
ekdronis mi.
La volupto korpon skuis. Kiskaresojn mi plenĝuis.
Jen laciĝis — ebriiĝis, ripozinte reflamiĝis…
Al mi ŝajnis, al mi ŝajnis, ke mi «ŝian» amon gajnis,
Ke jen «ŝi» al mi premiĝis kaj amante fordoniĝis.
Al mi ŝajnis atingita
la Bellando dezirita,
sub kisar’
de l’ amaltar’.
Jen vekiĝis urb’ malnova… De tramvoj’ sonoro mova…
Lasis mi komforton litan, ŝin rigardis, la amitan:
«Estas nur prostituino — de la vivo ĵetfilino!
Ŝajno estas de la vero, nekapteblo kaj ĥimero!»
Kie estas land’ — lazuro?
Staras nur de l’ nokto muro.
Baras ĝi,
kaj haltis mi.
Kun akuta dolor’ lasis ĉambron mi for.
Kun la kor’, kiu ploris premite.
Kaj denove en sol’ iris for de popol’,
sen konsol’ iris kompromitite
el kuŝejo de l’ pseŭdo-karin!
Supre pendis nebul’, paŝis mi solecul’
en cirkul’ de amaso frivola,
kaj mi pensis al «ŝi» — mia sola radi’,
fantazi’ aŭ realo simbola
de ĉiama dezir’ al rafin’.
Mi nenion konsciis —
eble mi fantaziis,
eble estis nur sola imago.
Tamen, ĉu ne egale?!
Tra nebulo korale
aperetis la astro de l’ tago.
Kaj kareso pasia de la suno radia
en la koran penetris profundon,
kaj kvieton donacis, kaj ameme kuracis,
kaj iome dolĉigis la vundon.
sub la ŝarĝo de pensoj tedeme venantaj,
sub la prem’ de pasio volupte tentanta,
for de mia junino amate-amanta
min ekkaptis la paroksismo freneza.
En koŝmaro de nokto, kun stranga amem’
mi ekamis min mem.
Sed ne kisoj dolĉaj sonis reciproke,
ne pasia korp’ al korp’ kontaktis —
en volupto mi baraktis…
Faŭkis la mallumo moke.
Luktis mi malforte-forta, luktis…
vane penis, sed nenio fruktis.
Sola «ŝi» min savi povus de mi mem
per karesoj patrinecaj kaj sentem’.
Sola «ŝi»… Sed estas revo, iluzio?!
Ĉu solviĝos iam tiu ĉi problem’?
Estas ĉio kaj nenio.
Ĉu ekzistas eĉ «mi mem»?
Eble «mi» estas nur fantazio!?!