Prologo/Papilio
Estas mi — papili’
gajflirtanta en aero,
dancas mi, ĝojas mi
tutan tempon dum somero.
De la lun’, ĝis la sun’
kun korjun’
flugas mi;
de la ter’, de mizer’,
de sufer’
fugas mi.
Kantas mi, gaja tril’
ĉie flugas kun sincero,
brilas mi per flugil’,
ĉiujn vokas al etero.
Firmament’, dolĉa sent’,
sorĉa tent’
regas min.
Sunradi’! Harmoni’!
Dancas mi
en senfin’!
Mi estas filo
de suna brilo,
kaj per flugilo
koketas mi.
Senzorge spiras,
naturon miras,
mi kantas — liras,
sonetas mi.
Aromojn glutas,
petolojn ŝutas,
ampersekutas
kuninon mi.
Ho, ŝi rifuzas,
min korkontuzas,
sed ne ĵaluzas,
belinon mi.
Mi pluen vojaĝas
sen ia difino,
mi dronas, elnaĝas
tra nuba river’;
naturo pejzaĝas
sen limo, sen fino.
Kaj mi ne domaĝas
pri laso de l’ ter’!
Tie sube post mi restis plene
maljusteco, envio, dolor’, —
ĝi inkube torturis katene,
ĝis mi lasis kaj flugis mi for.
Min turmentis kruela ofendo,
profanado al mia korpur’, —
Mi ne pensis pri vana defendo
kaj formigris al vasta lazur’.
Tie, ĉie
helradie
suno ridas jen;
brile-trile
mi facile
flugas tra seren’.
Mi estas papilio
kun varianta koro,
ne scias pri envio
kaj pri koler-memoro.
Mi flirtas, gajas, ridas,
nuancas per koloro
kaj vivi ĝu-rapidas
dum regas varma horo.
«Al sun’, al sun’» ridetas la naturo,
«Al sun’, al sun’» batbatas mia kor’…
Baniĝas mi en suna uverturo,
konkordas mi kun kosma fluga ĥor’.
Kaj malsupre restis montoj kaj abismoj faŭkaj,
kie raŭpis mi en stato de malforto,
kaj de kie sonis voĉoj nazetone-raŭkaj,
kie min minacis ekposedi morto.
Frostoj kaj glacio, fal’ abrupt-subita,
monstroj, strangaj monstroj kun simil’ je homoj,
erupci’ de puso el vulkan’ zenita
kaj senĉesaj fluoj de mucidaj vomoj.
Ne, mi ne bedaŭras, ke lasis mi subon,
mi libera iĝis en ĉielen-flugo;
mi flirtante celas tra nubon kaj nubon,
al la suno hela celas mi en fugo.
Mi malsupre havis floron, belan rozon,
kiu sola povis doni la ripozon
dum alveno de krepusko.
Mi vizitis ofte la amatan floron
kaj al ŝi malkaŝis la amatan koron…
Rozo kreskis inter musko…
Foje mi alflugis… Rozon jam ne trovis —
ŝin kruela vento, vento ŝin forblovis,
kaj por mi survenis la krepusko.
Natur’ ne atentis,
ke mortis la floro;
la koro lamentis
pri rozo-viktim’.
Mi restis en solo
kun mia doloro,
sen ĉia konsolo
je mia anim’.
Tamen sun’ ekbrilis,
najtingal’ ektrilis,
kaj sekiĝis miaj larmoj for.
Sed la koro febris,
amon ĝi funebris
kaj ploregis pri la amaŭror’.
Ne, mi ne bedaŭras, ke teron forlasis —
(ĉu povas mi vivi, se mankas kunuloj?)
Kaj jen mi ekmigris, feliĉon ekĉasis:
ja, eble, ĝin trovos mi inter nebuloj.
Mi vin adiaŭis, ho raŭpoj rampantaj,
mi flugu superen sen vol’ je reveno;
ĉielaj profundoj min logas bluantaj,
libere mi spiras en pura sereno.
Mi papilio estas,
infan’ de sunradi’,
mi sunbriladon festas
kaj himnas mi al ĝi:
«Nur vi, nur sola vi —
ja estas amo, vero,
eterna poezi’,
eterna junlibero!»